Wrocław. Sympozjum 70/20. Wspomnienia sprzed półwiecza. Artyści przypominają kongres z 1970 roku

Sympozjum Plastyczne Wrocław '7O zostało zaplanowane jako "próba konfrontacji różnych sposobów współczesnego myślenia plastycznego, mającego w konsekwencji doprowadzić do powstania w tkance miejskiej wybitnych dzieł sztuki". To nie udało się od razu, choć wiele projektów zaistniało, jak na przykład „drzewo do góry nogami” na wyspie Słodowej, postawione po dwóch latach, w 1983 roku usunięte z powodu konieczności przygotowania lądowiska dla śmigłowca z Janem Pawłem II.

To, co zdarzyło się 50 lat temu, a o czym Wrocław dawno zapomniał, przetrwało w archiwach, w projektach, a bardzo rzadko w realizacjach, tak jak owe drzewo. Niektóre wizje artystów zmaterializowały się po latach, jak na przykład wielkie krzesło koło Teatru Współczesnego.

Niewtajemniczonym warto wyjaśnić, że to pomysł, właśnie z tego kongresu, autorstwa Tadeusza Kantora, twórcy teatru Cricot 2, ”Krzesło”, stoi dziś na wysepce między ul. Rzeźniczą a Nowym Światem. Ośmiometrowa rzeźba zaistniała w pobliżu teatru we wrześniu 2011 roku, przy okazji odbywającego się we Wrocławiu Europejskiego Kongresu Kultury.

Według koncepcji autora, stworzonej w latach 70., przechodnie mieli napotykać krzesło Kantora w przestrzeni miasta, absurdalne i zadziwiające, kontestujące pragmatyczność rzeczywistości lat siedemdziesiątych. Miało zaskakiwać i potrząsać Polakami żyjącymi naprawdę innymi problemami: niedostatkami zaopatrzeniowymi, kolejkami, cenami cukru, oczekiwaniem latami na własne mieszkanie i telefon.

Sympozjum było spotkaniem artystów, krytyków i teoretyków sztuki, miało dawać przestrzeń wymiany myśli i wykuwania nowych kierunków w polskiej sztuce.

Pół wieku później startuje Sympozjum Wrocław 70/20 - oddolna inicjatywa obchodów rocznicy tego wydarzenia. Pomysł na nią narodził się jeszcze w 2018 roku; zespół kilku innowatorów formalnie rozpoczął prace w połowie roku 2019. Na przestrzeni miesięcy dołączały do niego kolejne osoby. Nad kształtem czynnej już w Muzeum Sztuki Współczesnej w bunkrze przy Legnickiej ostatecznie pracowało wielu ludzi: kuratorzy i krytyczki, artystki i edukatorzy, akademicy i animatorki, aktywistki i menedżerowie kultury.

Każdy wnosi do dyskusji swoje własne spojrzenie na spotkanie z początku lat 70., każdego porusza inny jego aspekt, inspiruje inny temat podejmowany podczas obrad Sympozjum i inna propozycja artystyczna.

Na wystawie, jak tłumaczą artyści po półwieczu, ukazane zostaną materiały źródłowe systematyzujące przebieg i efekty spotkania, a z drugiej strony kluczowe dla wystawy wejście w dialog z wydarzeniami z 1970 roku.

W wystawie bierze udział blisko 80 artystów, którym na sercu leżą emocje tamtych aktywistów sztuki sprzed pięćdziesięciu lat. To twórcy młodszego pokolenia, które teraz musi zabrać głos.

Chcą oni ingerować w naszą życiową przestrzeń, jak kiedyś usiłowali to robić uczestnicy Sympozjum. To dzięki nim pojawiają się w społecznej przestrzeni takie dzieła jak "Zjadacz kurzu” Kuby Bąkowskiego.

To rzeźba miejska, która łączy pozornie odległe obszary inżynierii przemysłowej i sztuki.
"Zjadacz kurzu” oczyszcza powietrze, pochłaniając cząstki PM10 i PM2,5 odpowiedzialne za szkodliwość miejskiego smogu. I donosi co zrobił, dzięki elektronicznym systemom rejestracji.

Wystawę Sympozjum 70/20 można oglądać w Muzeum Sztuki Współczesnej w bunkrze przy na placu Strzegomskim do grudnia. Muzeum czynne poniedziałek - niedziela 12-18, we wtorek nieczynne.