Został rozstrzelany w Palmirach
<img src="http://i.wp.pl/a/f/gif/28016/logo_nac_small.gif" alt="NAC" onclick='javascript:window.open("http://i.wp.pl/a/f/html/9560/nac_popup.html","NAC","left=100,top=100,width=500,height=400")' style="cursor:pointer;border-style:none;vertical-align:bottom;display:inline" /> / Jan Bułhak Od grudnia 1927 r. był kierownikiem programowym Rozgłośni Wileńskiej Polskiego Radia (piątej uruchomionej w Polsce). Po ostrym konflikcie ze Stanisławem Catem-Mackiewiczem przeniósł się do Warszawy. Od 1935 do 1939 r. był w Warszawie szefem Działu Literackiego Polskiego Radia. Hulewicz jest autorem pierwszego dramatu napisanego specjalnie dla Teatru Polskiego Radia: "Pogrzeb Kiejstuta". Napisał także opracowanie teoretyczne na temat tej formy radiowej pt. "Teatr wyobraźni".
Podczas II wojny światowej był redaktorem naczelnym wydawanego w Warszawie konspiracyjnego pisma "Polska Żyje". Został aresztowany przez Niemców i 12 czerwca 1941 r. rozstrzelany w Palmirach. Jego żona została aresztowana dwa dni po nim i była więziona w obozie koncentracyjnym w Ravensbrueck (zmarła w 1983 r.).
Poezje Witolda Hulewicza ukazały się jeszcze w czasie wojny w wydanej w 1942 r. pod redakcją Czesława Miłosza podziemnej antologii "Pieśń niepodległa", obok poezji Baczyńskiego, Staffa, Słonimskiego, Tuwima, Broniewskiego i innych. Na podstawie jego prozy nakręcono kilka filmów fabularnych i dokumentalnych, np. "Bliznę" Krzysztofa Kieślowskiego.
Książka "Wielcy zapomniani. Polacy, którzy zmienili świat" Marka Boruckiego ukazała się nakładem wydawnictwa MUZA SA.
(js)