"Gmach ten jakby rozpływa się w powietrzu"

Ten cel miał realizować się poprzez szczególnego rodzaju "wizyjność" Pałacu. Omawiając swój projekt, Lew Rudniew wskazywał na zawartą w nim ważną intencję - "Gmach ten w swej szczytowej części, jakby rozpływa się w powietrzu. Tak jak śpiew Ewy Bandrowskiej-Turskiej z ciszy przechodzi do najwyższych, krystalicznych dźwięków, tak i tutaj, my też w budowie tego gmachu musimy dążyć do wytworzenia lekkości formy, wspaniałości form budowanego gmachu, przy przejęciu z monumentalnych części dolnych". Właśnie forma wieżowa, z racji rozlicznych historycznych i psychologicznych konotacji, zdawała się najlepiej realizować niematerialną i zwróconą w przyszłość ideę Pałacu. Ważną rolę odgrywało tu zwieńczenie budowli. "Ta najwyższa część - stwierdzał Skibniewski - ponad wszystkie gabaryty, odznacza się lekkością. Jest architekturą nieużytkową - jest to czysta architektura, a więc te ażury, ta architektura bez okien, bez funkcji wewnętrznej - to jest to, co słusznie będzie nad miastem górować, i to zarówno w świetle
dziennym, szczególnie pod światło, kiedy z tych punktów poszczególne partie będą widoczne na tle nieba, gdzie będzie sączyć się to światło i zarys sylwetki będzie się delikatnie rysował, tak samo też i wieczorem, gdzie partie ażurowe nadawały się będą doskonale do oświetlenia sztucznego, do właściwego rozświetlenia".