Uczniu, chcesz mieć lepszy start? To pokłoń się katechecie

Piszę o tym w kilka dni po orzeczeniu Trybunału w Strasburgu dotyczącym braku możliwości wyboru lekcji etyki zamiast religii w polskich szkołach. Formalnie wszystko jest w porządku. Mamy odpowiednie przepisy, dające możliwość zdecydowania, którego przedmiotu uczyć się będą nasze dzieci (ba, te pełnoletnie mogą nawet wybierać same). W rzeczywistości jednak gwarancje te pozostają na papierze. W realu sytuacja jest dramatyczna - pod byle pozorem szkoły rezygnują z organizacji lekcji etyki. Z lenistwa, braku środków, nauczycieli? Oczywiście nie. Dyrektorzy szkół i resort edukacji nie widzą po prostu w tym braku niczego zdrożnego. A czasem - mam takie wrażenie - nie chcą tworzyć konkurencji dla nauczania religii. Siedząc pod proboszczowską sutanną robią wszystko, by uczeń nie miał wyboru. Albo więc - wbrew swoim przekonaniom - uczęszczać będzie na lekcje religii, albo postawi się mu kreskę w miejscu stopnia z religii/etyki i niech się przez życie buja. Każdy, kto takie świadectwo weźmie do ręki od razu będzie
wiedział z jakim gagatkiem ma przyjemność. Co to oznacza, jakie wywołuje reakcje rówieśników, a czasem i nauczycieli, doświadczyło wiele "zakreskowanych" na świadectwie dzieci. Takie są konsekwencje wprowadzenia religii do szkół a następnie wpisania ocen z tego przedmiotu na świadectwo. Później zaś wliczenia tej oceny do średniej (przesłanie było tu jasne - chcesz mieć lepszą ocenę, łatwiejszy start do dobrej szkoły - połóż uszy po sobie i pokłoń się katechecie).

I przez dwadzieścia lat państwo polskie nie potrafiło sobie z tym problemem poradzić. W tym czasie sprawą lekcji religii kilkakrotnie zajmował się polski Trybunał Konstytucyjny, za każdym razem uznając, że wszystko jest w porządku. W przepisach bowiem znajdują się właściwe zapisy. Praktyką zaś Trybunał się nie przejmował. Podobnie zresztą jak kolejni Rzecznicy Praw Obywatelskich. A praktyka jest taka, że na 32 tys. szkół lekcje etyki prowadzone są w... 334 (religii - w 27 tysiącach). A przecież wolność wyznania to jedno z podstawowych praw człowieka. Każdy z nas ma prawo do zachowania swego światopoglądu dla siebie, jako czegoś bardzo osobistego. Polska praktyka wielu z nas stawia jednak wobec zachowań agresywnych, czy innych postaci dyskryminacji w szkole, bądź później w pracy.

Zbliżamy się do końca kampanii przed pierwsza turą wyborów prezydenckich. Czy którykolwiek z kandydatów wypowiedział się na temat dyskryminacji religijnej? Oczywiście, nie. Tak samo zresztą jak nie zająknęli się choćby o unijnym programie walki z biedą i zagrożeniem biedą ogłoszonym przed tygodniem (Eurostat policzył, że 32% Polaków dotkniętych jest materialnym niedostatkiem a 17% biedą)? Czy o raporcie międzynarodowej organizacji "Ratujmy Dzieci", według którego sytuacja matek w naszym kraju jest lepsza od tylko czterech państw unijnych? Takie sprawy są w kampanii prezydenckiej mało porywające. Zamiast mówić o naszych rzeczywistych problemach zawodnicy uczestniczący w wyścigu do Pałacu z żyrandolami wolą uprawiać codzienną polityczną młóckę - mało ważną nie tylko dla wyborców, ale chyba także dla samych kandydatów.

Wiesław Dębski specjalnie dla Wirtualnej Polski