bitwa pod cecorą

W szczycie swojej potęgi, czyli między XV a XVII wiekiem, Turcy i sprzymierzeni z nimi Tatarzy krymscy uprowadzili z terenów Europy około 2 mln ludzi. Znaczną część stanowili mieszkańcy Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Większość wziętych w jasyr umierała w cierpieniu, z dala od rodzinnych stron i bliskich. Łupieżcze wyprawy muzułmańskich Turków i Tatarów budziły powszechny strach i odrazę w niemal wszystkich krajach chrześcijańskiej Europy. W takich warunkach opowieści o cudownych zwycięstwach nad Osmanami padały na bardzo żyzny grunt. Jedna z nich mówi o Marku Jakimowksim - Polaku, który wzniecił bunt i uciekł z tureckiej niewoli - pisze Michał Staniul w artykule dla WP.

Podczas odwrotu wojsk polskich spod Cecory, zginął Stanisław Żółkiewski, hetman koronny Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Pod Cecorą zaczęła się bitwa wojsk polskich, dowodzonych przez hetmana Stanisława Żółkiewskiego, z Turkami. Zakończyła się 19 września, klęską Polaków i śmiercią hetmana.

Stanisław Żółkiewski był jednym z najwybitniejszych ludzi epoki. Wśród wrogów Rzeczpospolitej wzbudzał strach i szacunek. Trudno powiedzieć, co w jego legendzie miało większe znaczenie: poprowadzenie wojsk Rzeczpospolitej do zwycięstwa nad czterokrotnie liczniejszymi Rosjanami w bitwie pod Kłuszynem, czy też śmierć podczas odwrotu spod Cecory. Tak czy inaczej dzień 4 lipca 1610 r. i noc z 6 na 7 października 1620 r. przysłoniły resztę życia i niebanalną osobowość hetmana.