Izabela Jaruga-Nowacka
Izabela Jaruga-Nowacka urodziła się w Gdańsku w 1950 r., ukończyła etnografię na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, pracowała naukowo w PAN. Od połowy lat 80. działała w Lidze Kobiet Polskich, pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Głównego tej organizacji. Kierowała też Unią Pracy i Unią Lewicy.
Zasiadała w Sejmie II, IV, V i VI kadencji. W latach 2001-2004 pełniła funkcję pełnomocniczki rządu ds. równego statusu kobiet i mężczyzn. W latach 2004-2006 pełniła funkcję wicepremiera i ministra polityki społecznej w rządzie premiera Marka Belki. Wówczas doprowadziła do zwielokrotnienia pomocy państwa osobom najuboższym, m.in. realizując program dożywiania. Dzięki jej staraniom zwiększono środki na rządowy program przeciwdziałania bezdomności, a także znacząco obniżono składki ZUS dla rozpoczynających własną działalność gospodarczą.
Wielokrotnie występowała w obronie praw człowieka i osób dyskryminowanych, za co została wyróżniona w 2005 r. przez organizacje działające na rzecz praw kobiet, nominacją wśród 1000 innych kobiet do Pokojowej Nagrody Nobla.
W wyborach parlamentarnych 2007 r. Jaruga-Nowacka po raz czwarty uzyskała mandat poselski, kandydując z gdyńskiej listy koalicji Lewica i Demokraci. Od kwietnia 2008 r., po rozpadzie LiD, zasiadała w klubie Lewicy; była jego wiceprzewodniczącą. Po odejściu z Unii Pracy w 2005 r. pozostała bezpartyjna.