Szósta rocznica katastrofy smoleńskiej

10 kwietnia 2010 roku prezydencki Tu-154M rozbił się pod Smoleńskiem. Na pokładzie były najważniejsze osoby w państwie, w tym prezydent Lech Kaczyński z żoną Marią. Przypominamy listę 96 osób, które zginęły w tej katastrofie.

Lech Kaczyński - prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Najważniejszy urząd w państwie objął 23 października 2005 roku, po tym jak wygrał wybory prezydenckie, pokonując w drugiej turze swojego kontrkandydata, Donalda Tuska.

Wcześniej pełnił funkcje prezesa Najwyższej Izby Kontroli (1992-1995), ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka (2000-2001) i prezydenta Warszawy (2002-2005). Był senatorem I kadencji oraz posłem na Sejm I i IV kadencji. A także współzałożycielem partii Prawo i Sprawiedliwość i jej pierwszym prezesem.

Lech Kaczyński urodził się 18 czerwca 1949 roku w Warszawie. Był synem Jadwigi z domu Jasiewicz i Rajmunda Kaczyńskiego oraz bratem bliźniakiem Jarosława Kaczyńskiego, prezesa Prawa i Sprawiedliwości. Absolwent prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Kontynuując karierę uniwersytecką, uzyskał tytuły doktora habilitowanego nauk prawnych.

W latach 1996-1997 był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego, a od 1999 roku - profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Maria Kaczyńska urodziła się w Machowie, według mediów - w 1943 roku. Była córką Lidii i Czesława Mackiewiczów. Jej matka była nauczycielką, a ojciec leśniczym. Rodzina przybyła na teren dzisiejszej Polski z Wilna. Ojciec walczył w wileńskiej partyzantce, jeden z jego braci w szeregach Korpusu gen. Andersa pod Monte Cassino. Drugi brat zginął w Katyniu.

Szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące Maria Kaczyńska ukończyła w Rabce Zdroju. Studiowała w Sopocie na Wydziale Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej (dzisiaj Uniwersytet Gdański), a po uzyskaniu dyplomu rozpoczęła pracę w Instytucie Morskim w pracowni badań koniunkturalnych, gdzie zajmowała się badaniami perspektyw rozwoju rynków frachtowych na Dalekim Wschodzie.

Swojego przyszłego męża Maria Kaczyńska poznała przez przyjaciółkę z Instytutu Morskiego. - To był styczeń 1976 roku. Pamiętam, że tego dnia było bardzo mroźno. Z Leszkiem od razu przypadliśmy sobie do gustu - tak po latach, już jako żona prezydenta, wspominała pierwsze spotkanie.

Małżonka prezydenta patronowała organizacjom charytatywnym. Obejmowała patronat nad wieloma akcjami dobroczynnymi. Wspierała środowiska artystyczne, kultywujące rodzimą kulturę i tradycję. Bardzo ważna dla niej - podawała na swoich stronach internetowych Kancelaria Prezydenta - była promocja własnego kraju w świecie zmierzająca do eliminowania fałszywych, negatywnych stereotypów w ocenie Polski i Polaków.

(WP, PAP, TVN24, Wikipedia)

Ryszard Kaczorowski urodził się 26 listopada 1919 roku w Białymstoku w rodzinie szlacheckiej pieczętującej się herbem Jelita. Jako 14-latek wstąpił do harcerstwa, gdzie należał do drużyn Andrzeja Małkowskiego, jednego z twórców polskiego skautingu.

Kaczorowski w harcerstwie udzielał się jako instruktor, drużynowy oraz opiekun obozów letnich. W roku 1934 rozpoczął także edukację w białostockiej Szkole Handlowej. Tuż przed wybuchem II wojny światowej został zastępcą komendanta białostockiego Pogotowia Harcerskiego, mającego pełnić funkcję pomocniczą w przypadku wojny.

Po wejściu Sowietów do miasta współtworzył na jego terenie konspiracyjne struktury Szarych Szeregów, m.in. jako hufcowy oraz komendant chorągwi. Za tajną działalność 17 czerwca 1940 roku aresztowało go NKWD. Przetrzymywany w Białymstoku i Mińsku, po trwającym dwa dni procesie został skazany wyrokiem sądu wojskowego na karę śmierci. Po stu dniach uwięzienia w celi śmierci 10 maja 1941 roku sąd Związku Sowieckiego zamienił mu karę na 10 lat łagrów i zesłał na Kołymę.

Wypuszczony z więzienia po wejściu w życie układu Sikorski-Majski, w marcu 1942 roku zasilił szeregi tworzonej w ZSRR przez gen. Władysława Andersa Armii Polskiej i wyszedł wraz z nią do Palestyny. Jako żołnierz 2. Korpusu w Batalionie Łączności 3. Dywizji Strzelców Karpackich walczył w kampanii włoskiej, pełniąc podczas bitwy pod Monte Cassino funkcję dowódcy ośrodka łączności 2. Brygady Strzelców Karpackich.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie ukończył przerwaną edukację. W 1947 roku zdał maturę w Liceum 3. Dywizji Strzelców Karpackich w Anglii, później studiował w Szkole Handlu Zagranicznego, by następnie przez wiele lat do czasu emerytury w 1986 roku pracować jako księgowy.

W roku 1986 powierzono mu stanowisko ministra do spraw krajowych w polskim rządzie na uchodźstwie. Nawiązał wówczas szerokie kontakty z działaczami opozycji i niezależnym harcerstwem w kraju. W styczniu 1988 roku prezydent Kazimierz Sabbat wyznaczył go "następcą prezydenta na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju". Po nagłej śmierci Sabbata Kaczorowski został 19 lipca 1989 roku zaprzysiężony na urząd prezydenta na uchodźstwie.

22 grudnia 1990 roku podczas uroczystości na Zamku Królewskim w Warszawie w towarzystwie delegata rządu na uchodźstwie na Niemcy Wincentego Broniwój-Orlińskiego przekazał insygnia władzy, w tym m.in. Orderu Orła Białego, pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach prezydentowi Lechowi Wałęsie.

Po złożeniu urzędu Kaczorowski nadal czynnie działał w sferze publicznej i społecznej, zarówno w kraju, jak i na emigracji. Jest doktorem honoris causa czterech uczelni, uhonorowano go również wieloma odznaczeniami m.in. Orderem Orła Białego, przyznanym przez Jana Pawła II Wielkim Krzyżem Orderu Piano oraz otrzymanym od królowej Elżbiety II honorowym tytułem Rycerza Wielkiego Krzyża Orderu Św. Michała i Św. Jerzego.

Urodzony w 1952 roku Jerzy Szmajdziński rozpoczął karierę polityczną w latach 70. Jeszcze jako student Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu został członkiem PZPR i zaczął działać w Socjalistycznym Związku Studentów Polskich. W 1986 roku został członkiem Komitetu Centralnego PZPR i do 1990 roku pozostał w partii. Następnie zaangażował się we współtworzenie SdRP, w której pełnił funkcję sekretarza generalnego (od marca 1993 do grudnia 1997 roku).

W latach 1983-1991 działał w Polskim Komitecie Olimpijskim, przez 2 lata (1988-1990) był jego wiceprezesem. W Sejmie II kadencji, po wyborze Aleksandra Kwaśniewskiego na prezydenta w 1995 roku, objął po nim przewodnictwo klubu parlamentarnego SLD. Pod koniec 1997 roku był wymieniany jako jeden z kandydatów do przywództwa w SdRP.

Po przekształceniu SLD w partię, na pierwszym kongresie w grudniu 1999 r., został wybrany na wiceprzewodniczącego Sojuszu. Od początku kariery poselskiej Szmajdziński uchodził w SLD za specjalistę od spraw wojskowości. W Sejmie I kadencji był wiceszefem Komisji Obrony Narodowej, a w następnej kadencji jej szefem.

Ministrem obrony narodowej został w rządzie Leszka Millera w 2001 roku, a następnie w gabinecie Marka Belki (do 2005 roku).
W Sejmie był wicemarszałkiem izby.

Krzysztof Jakub Putra (ur. 4 lipca 1957 roku w Józefowie) od sierpnia 1980 roku był w "Solidarności". Poseł na Sejm X kadencji z listy Komitetu Obywatelskiego "Solidarność", w latach 1991-1993 z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum. W 1990 roku został prezesem zarządu wojewódzkiego Porozumienia Centrum.

Był jednym ze współzałożycieli Prawa i Sprawiedliwości. W PiS był prezesem Regionu Podlaskiego. W latach 2002-2005 zasiadał w sejmiku podlaskim. W wyborach parlamentarnych w 2007 roku uzyskał w swym regionie 53 651 głosów, co dało mu mandat poselski.

Maciej Płażyński urodził się 10 lutego 1958 roku w Młynarach na Pomorzu. Po sierpniu 1980 roku jako student prawa na Uniwersytecie Gdańskim był wśród założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów Polskich. NZSP było pierwszą z niezależnych organizacji studenckich, które w tym czasie zaczęły powstawać na wyższych uczelniach, by następnie zjednoczyć się w Niezależne Zrzeszenie Studentów.

Płażyński stał na czele NZS na UG i był jednym z organizatorów strajków studenckich przed i po 13 grudnia 1981. W stanie wojennym założył Spółdzielnię Pracy Usług Wysokościowych "Świetlik", znaną też jako "Gdańsk". Spółdzielnia istniała w latach 1983-90 i była miejscem pracy wielu opozycjonistów pozbawionych możliwości legalnego zarobkowania. Zajmowała się szczególnie niewdzięcznymi pracami wysokościowymi, a pracowali w niej m.in. Donald Tusk i Wiesław Walendziak.

W wyborach z 1997 roku startował z listy AWS i otrzymał rekordową w tych wyborach liczbę 124 683 głosów. 20 października 1997 roku został wybrany marszałkiem Sejmu - choć zgłoszony został przez AWS, poparły go wszystkie ugrupowania.

W listopadzie 1997 roku był wśród członków-założycieli Ruchu Społecznego AWS (z RS AWS wystąpił w grudniu 2000 roku). Wcześniej, w latach 1992-1993, był członkiem założonej przez Aleksandra Halla Partii Konserwatywnej.

19 stycznia 2001 roku wraz z Andrzejem Olechowskim i Donaldem Tuskiem powołał Platformę Obywatelską. W wyborach parlamentarnych 2001 Maciej Płażyński startując z listy Platformy Obywatelskiej, uzyskał najlepszy indywidualny wynik w okręgu gdańskim, wygrywając miedzy innymi z Lechem Kaczyńskim. W 2002 roku był inicjatorem porozumienia PO i PiS tworzącego koalicję PO-PiS na wybory samorządowego w 2002 r.

W czerwcu 2003 roku złożył rezygnację z funkcji przewodniczącego klubu PO oraz z szefa partii i opuścił partię. Do końca kadencji pozostał posłem niezależnym.

W wyborach parlamentarnych 23 września 2005 roku Płażyński wystartował jako niezależny kandydat na senatora. Zdobył ponad 150 tysięcy głosów. Został wybrany wicemarszałkiem Senatu. W wyborach parlamentarnych z października 2007 roku startował z listy PiS. Nie wstąpił jednak do klubu PiS - został posłem niezrzeszonym.

Zbigniew Wassermann urodził się w 1949 roku w Krakowie w rodzinie o tradycjach kolejarskich. Był absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę zawodową rozpoczął w 1972 roku w Prokuraturze Powiatowej w Chrzanowie, po trzech latach trafił na krótko do Prokuratury Powiatowej w Jaworznie (1975), a potem przez prawie 9 lat pracował w Prokuraturze Rejonowej w Brzesku (1975-1984). Z Brzeska trafił już do Krakowa, najpierw do Prokuratury Rejonowej dla dzielnicy Krowodrza (1984-1989), potem do wojewódzkiej, gdzie w latach 1989-1991 był zastępcą szefa prokuratury.

W 1993 roku przeszedł do Prokuratury Apelacyjnej i pracował tam do 2000 roku, pełniąc również obowiązki rzecznika prasowego. Przez pięć miesięcy w 1993 roku był delegowany do Prokuratury Krajowej.

W październiku 2001 roku trafił do Sejmu jako poseł z listy PiS. Pracował m.in. jako wiceprzewodniczący Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz przewodniczący Sejmowej Komisji ds. Służb Specjalnych. Szczególną sławę zdobył jako dociekliwy członek sejmowej komisji śledczej ds. PKN Orlen.

W październiku 2005 roku został ministrem do spraw służb specjalnych w rządzie premiera Kazimierza Marcinkiewicza. 14 lipca 2006 roku został ponownie powołany na to stanowisko w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Ze stanowiska został odwołany 7 września 2007 roku z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu w KPRM ds. służb specjalnych, a 11 września powrócił na uprzednio zajmowany urząd. W wyborach parlamentarnych w 2007 roku po raz trzeci uzyskał mandat poselski.

Władysław Stasiak urodził się 15 marca 1966 roku we Wrocławiu. W 1989 roku ukończył Wydział Historii na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1992 roku odbył staż w Dyrekcji Generalnej Policji Państwowej w MSW Republiki Francuskiej, rok później ukończył Krajową Szkołę Administracji Publicznej. W 2000 roku brał udział w programie studyjnym na temat kształtowania amerykańskiej polityki bezpieczeństwa narodowego w USA.

W okresie rządu PiS Stasiak był wiceministrem, a później ministrem spraw wewnętrznych i administracji. W MSWiA kierował pracami nad projektem ustawy o programie modernizacji policji i innych służb podległych resortowi; odpowiadał za propozycje nowelizacji rozszerzających kompetencje Straży Granicznej; nadzorował przygotowania do wizyty Benedykta XVI w Polsce w 2006 roku. Stasiak był też współautorem koncepcji Centralnego Biura Antykorupcyjnego.

W latach 1993-2002 pracował w Najwyższej Izbie Kontroli, gdzie współpracował z Lechem Kaczyńskim, który sprawował wówczas funkcję prezesa NIK. Odpowiadał w NIK m.in. za kontrolę sprawności działania policji, straży granicznej i straży pożarnej.

W latach 2002-2005, gdy Lech Kaczyński był prezydentem Warszawy, Stasiak pełnił funkcję wiceprezydenta stolicy. W warszawskim ratuszu Stasiak odpowiadał za bezpieczeństwo, zarządzanie kryzysowe i wdrażanie wydziałów obsługi mieszkańców.

Stasiak kierował prezydencką kancelarią od końca lipca 2009 roku. Wcześniej był zastępcą szefa kancelarii, a w latach 2006-2007 i 2007-2009 dwukrotnie szefem BBN.

Dowódca Sił Powietrznych WP gen. Andrzej Błasik urodził się w październiku 1962 r. w Poddębicach (woj. łódzkie). Ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie w 1985 r. i otrzymał tytuł pilota. Studiował też w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie oraz w USA. Służył m.in. w 8. Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Mirosławcu i w 40. Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Świdwinie.

W latach 90. został skierowany do Szefostwa Lotnictwa w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. Od listopada 2002 r. był dowódcą 31. Bazy Lotniczej w Krzesinach. Decyzją ministra obrony narodowej w 2005 r. został wyznaczony na stanowisko Dowódcy 2. Brygady Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu.

W kwietniu 2007 r. prezydent awansował gen. Błasika do stopnia generała dywizji i wręczył nominację na stanowisko Dowódcy Sił Powietrznych. Gen. Błasik jako pilot spędził w powietrzu ponad 1300 godzin. Był odznaczony: Złotym Medalem Za Zasługi Dla Obronności Kraju, Srebrnym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Brązowym Krzyżem Zasługi. Pozostawił żonę i dwójkę dzieci. Pośmiertnie awansowany na stopień generała.

Aleksander Marek Szczygło urodził się 27 października 1963 r. w Jezioranach. Był wieloletnim, jednym z najbliższych współpracowników prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Po ukończeniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Gdańskim, na początku lat 90. był asystentem L. Kaczyńskiego, który sprawował wówczas mandat senatora OKP, pracował także jako specjalista w biurze prawnym Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność".

Od 1991 do 1992 r. zajmował stanowisko specjalisty ds. legislacyjnych w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego, w okresie gdy BBN nadzorowany był przez Lecha Kaczyńskiego jako ministra w kancelarii prezydenta Lecha Wałęsy odpowiedzialnego za sprawy bezpieczeństwa.

W czasie gdy Lech Kaczyński sprawował funkcję prezesa Najwyższej Izby Kontroli, Szczygło (w latach 1992-1995) pełnił funkcję dyrektora jego gabinetu. Od stycznia do października 1997 r. był doradcą Głównego Inspektora Pracy. W latach 1997-2000 Szczygło zajmował stanowisko dyrektora departamentu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej.

W 2001 r. był doradcą prezesa zarządu banku PKO BP. Od 2001 do 2005 r. był posłem z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Po objęciu władzy przez PiS, w grudniu 2005 r. został wiceszefem MON, gdy resortem kierował Radosław Sikorski. Odpowiadał m.in. za sprawy społeczne.

W 2006 r. został szefem Kancelarii Prezydenta, złożył wówczas mandat poselski. W lutym 2007 r. objął stanowisko ministra obrony. Często spotykał się z żołnierzami na misjach - w ciągu dziewięciu miesięcy kierowania resortem był w Libanie, Kosowie, Bośni, czterokrotnie w Afganistanie i czterokrotnie w Iraku. Jako minister obrony podjął m.in. decyzję o zakupie bezzałogowych samolotów rozpoznawczych.

W przyspieszonych wyborach 2007 r. został ponownie posłem PiS, uzyskując blisko 30 tys. głosów.

Jolanta Szymanek-Deresz urodziła się w 1954 r. w Przedborzu (woj. łódzkie). Pochodziła z rodziny prawniczej - jej ojciec, Tadeusz Szymanek, był sędzią Sądu Najwyższego i prezesem Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN. Kontynuowała rodzinną tradycję - w 1977 r. ukończyła prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu aplikacji sądowej pracowała w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy.
W 1987 r. po zdaniu egzaminu adwokackiego rozpoczęła pracę w kancelarii adwokackiej. Od 1996 r. była członkiem Międzynarodowej Ligi Prawa Konkurencji.

Od 3 stycznia 2000 r. zajmowała stanowisko podsekretarza stanu w kancelarii ówczesnego prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, a od 13 czerwca 2000 r. pełniła funkcję jej szefa. Kierowała prezydencką kancelarią także w trakcie drugiej kadencji Aleksandra Kwaśniewskiego.

We wrześniu 2005 r. Szymanek-Deresz została po raz pierwszy posłem, w wyborach parlamentarnych 2007 r. po raz drugi uzyskała mandat poselski - była członkinią klubu poselskiego Lewicy. W czerwcu na kongresie SLD została wybrana wiceszefową partii. W 2009 r. bez powodzenia kandydowała do Parlamentu Europejskiego.

Stanisław Jerzy Komorowski (ur. 18 grudnia 1953 r. w Warszawie) był absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, doktorem nauk fizycznych. W latach 1978-1990 był pracownikiem naukowym w Instytucie Chemii Fizycznej PAN. Staż naukowy odbywał w Utah University (Salt Lake City, USA).

Od 1994 do 1997 r. Komorowski był ambasadorem RP w Hadze, a w latach 1999-2004 ambasadorem w Londynie. W latach 1998-1999 pełnił funkcję dyrektora sekretariatu Ministra Spraw Zagranicznych, w 2002 r. został Ambasadorem Tytularnym Służby Zagranicznej.

W latach 2004-2005 kierował w MSZ Departamentem Azji i Pacyfiku. W latach 2005-2006 pełnił funkcję podsekretarza stanu w MSZ. Zrezygnował ze stanowiska wiceministra jesienią 2006 r., gdy resortem kierowała Anna Fotyga. Przeszedł wówczas do Departamentu Azji i Pacyfiku MSZ, którym kiedyś kierował.

Od listopada 2007 r. był wiceministrem obrony narodowej, odpowiadał za politykę obronną. Przewodniczył polskim negocjatorom w rozmowach o podpisanej w grudniu ubiegłego roku umowy SOFA o statusie amerykańskich wojsk stacjonujących w Polsce, reprezentował także MON w negocjacjach dotyczących udziału Polski w amerykańskim programie obrony przeciwrakietowej.

Andrzej Karweta urodził się 11 czerwca 1958 roku w Jaworznie w województwie śląskim. Po ukończeniu studiów w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni i uzyskaniu tytułu magistra nawigacji został skierowany do służby na trałowcach w 13. Dywizjonie Trałowców 9. Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu.

W latach 1996-2002 dowodził 13. Dywizjonem Trałowców i jako pierwszy wprowadził polski okręt (niszczyciel min ORP "Mewa") do składu stałego Zespołu NATO Sił Trałowo-Minowych Morza Północnego i Bałtyku. W roku 2002 został skierowany do pracy w dowództwie Sił Morskich NATO SACLANT w Norfolk (Virginia, USA), a rok później - po rozwiązaniu SACLANT - został wyznaczony na stanowisko narodowego przedstawiciela łącznikowego przy nowo powstałym Dowództwie Transformacji ACT w Norfolk.

Po zakończeniu trzyletniej służby w dowództwach NATO wrócił do kraju i objął obowiązki zastępcy dowódcy 8. Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. 11 listopada 2007 r. został nominowany przez prezydenta RP na stanowisko dowódcy Marynarki Wojennej.
Pośmiertnie awansowany na stopień admirała floty.

Urodził się 11 czerwca 1965 r. w Bielsku Białej. Skończył socjologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Handzlik w latach 1992-1994 był doradcą premiera ds. polityki zagranicznej. Później przez sześć lat pracował jako pierwszy sekretarz i radca ds. polityczno-wojskowych w Ambasadzie RP w Waszyngtonie.

Był też ambasadorem tytularnym i przewodniczącym Reżimu Kontrolnego Technologii Rakietowych (MTCR), a w latach 2004-2005 radcą - ministrem w Stałym Przedstawicielstwie RP przy Narodach Zjednoczonych. W 2000 r. został odznaczony przez Sekretarza Obrony USA "Medalem za Wybitną Służbę Publiczną".

Mariusz Handzlik pracował w Kancelarii Prezydenta od 2006 r. - najpierw jako dyrektor Biura Spraw Zagranicznych, w październiku 2008 r. został podsekretarzem stanu odpowiedzialnym za politykę zagraniczną.

Przemysław Gosiewski (ur. 12 maja 1964 r. w Słupsku) w czasie studiów (1983-1989) na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego podjął działalność opozycyjną. W 1984 r. związał się z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów, brał udział w strajku studenckim w 1988 r. Był studentem m.in. Lecha Kaczyńskiego, który prowadził na UG zajęcia z prawa pracy, zaś w 1989 r. rozpoczął współpracę z Jarosławem Kaczyńskim.

W 1989 r. został zatrudniony przez Lecha Kaczyńskiego, pełniącego funkcję wiceprzewodniczącego NSZZ "Solidarność", na stanowisku kierownika biura ds. kontaktów z regionami Komisji Krajowej "S", które zajmował do 1991 r.

Wspólnie z braćmi Kaczyńskimi Gosiewski zakładał również Porozumienie Centrum. W latach 1991-1999 był sekretarzem zarządu głównego PC, zaś w latach 1992-1993 kierownikiem biura poselskiego posła PC Adama Glapińskiego. W wyborach prezydenckich w 1995 r. był pełnomocnikiem sztabu wyborczego Lecha Kaczyńskiego, który ostatecznie wycofał się z kandydowania. W tym samym roku rozpoczął pracę w kierowanej przez Jarosława Kaczyńskiego spółce "Srebrna", która wydawała "Nowe Państwo". Pracował także w redakcji czasopisma.

Przemysław Gosiewski należał do PiS od 2001 r. Organizował struktury tego ugrupowania w woj. świętokrzyskim.

Wybrany na posła na Sejm IV kadencji (2001-2005) Gosiewski zasiadał w Komisji Obrony Narodowej, Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz w nadzwyczajnej komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU. W wyborach w 2005 r. ponownie został posłem z okręgu świętokrzyskiego. Od 3 listopada 2005 r. do 19 lipca 2006 r. był przewodniczącym klubu parlamentarnego PiS. Gosiewski pełnił także funkcję ministra-członka Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, będąc jednocześnie przewodniczącym stałego komitetu Rady Ministrów.

Od 8 maja 2007 r. do 7 września 2007 r. i od 11 września 2007 r. do 16 listopada 2007 r. zajmował stanowisko wicepremiera. Pomiędzy tymi okresami był sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W wyborach parlamentarnych w 2007 r. Gosiewski uzyskał w okręgu świętokrzyskim najlepszy indywidualny wynik - 138 405 głosów. 13 listopada tego samego roku został ponownie przewodniczącym klubu parlamentarnego PiS.

W styczniu 2010 r. zrezygnował z tej funkcji, przyjął rolę przewodniczącego partyjnego zespołu pracy państwowej PiS i został jednym z wiceprezesów PiS.

Sebastian Karpiniuk miał 38 lat. Urodził się w Kołobrzegu. Z wykształcenia był prawnikiem z dyplomem Uniwersytetu Gdańskiego. Przewodniczył zachodniopomorskim strukturom PO.

W latach 90. działał w Kongresie Liberalno-Demokratycznym (KLD), potem w Unii Wolności. W 2001 r. zapisał się do Platformy Obywatelskiej. Zaraz po studiach, pod koniec lat 90. był rzecznikiem ówczesnego prezydenta Kołobrzegu Henryka Bieńkowskiego. Potem został radnym miasta. Prowadził w tym czasie własną kancelarię radcy prawnego.

W 2004 r. objął funkcję wiceprezydenta Kołobrzegu ds. społecznych. W 2005 r. został posłem PO. W wyborach zdobył 9˙767 głosów. Dwa lata później w przedterminowych wyborach do Sejmu ponownie zasiadł w poselskiej ławie, uzyskując najlepszy wynik w okręgu koszalińskim - 25˙827 głosów.

W lutym 2008 r. wszedł w skład sejmowej komisji śledczej zwanej przez media "komisją naciskową". W lutym 2009 r. zastąpił w niej na funkcji przewodniczącego posła Andrzeja Czumę, który został ministrem sprawiedliwości. Po powrocie Czumy do komisji przestał w niej pracować.

Tomasz Merta (ur. w 1965 roku) był magistrem filologii polskiej, absolwentem Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył także podyplomową Szkołę Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN oraz studium doktoranckie na Wydziale Stosowanych Nauk Społecznych UW.

W latach 2000-2001 pełnił funkcję doradcy ministra kultury i dziedzictwa narodowego, w latach 2001-2002 był dyrektorem Instytutu Dziedzictwa Narodowego.

Historyk myśli politycznej, publicysta, ekspert ds. edukacji, od 2005 roku pełniący funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Grażyna Gęsicka urodziła się 13 grudnia 1951 r. w Warszawie. Skończyła socjologię na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1985 r. została doktorem nauk humanistycznych. W latach 1985-1993 pracowała tam jako adiunkt w Instytucie Socjologii. W 1989 r. uczestniczyła w obradach Okrągłego Stołu w komisji ds. górnictwa.

Od września do grudnia 1991 r. była doradcą ministra pracy. W latach 1993-1994 uczestniczyła w grupie ekspertów ds. Europy Środkowej i Wschodniej w Programie LEDA (Local Employment Development Action) Komisji Europejskiej.

W 1995 r. była stałym doradcą w nadzwyczajnej Komisji Sejmowej ds. zasad polityki regionalnej państwa. W latach 1998-2001 była podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, w sierpniu 2001 r. została wiceprezesem Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości.

W kampanii parlamentarnej 2005 r. doradzała Platformie Obywatelskiej. W negocjacjach rządowych między PiS i PO reprezentowała Platformę. Uczestniczyła w pracach zespołu zajmującego się wykorzystaniem funduszy UE. 31 października 2005 r. została ministrem rozwoju regionalnego w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a od 14 lipca 2006 r. w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 16 listopada 2007 r., po dymisji rządu, przestała być ministrem tego resortu. Od 2007 r. była posłem z listy PiS w okręgu rzeszowskim. Otrzymała tam 28 982 głosy. 6 stycznia 2010 r. została szefową klubu PiS.

Izabela Jaruga-Nowacka urodziła się w Gdańsku w 1950 r., ukończyła etnografię na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, pracowała naukowo w PAN. Od połowy lat 80. działała w Lidze Kobiet Polskich, pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Głównego tej organizacji. Kierowała też Unią Pracy i Unią Lewicy.

Zasiadała w Sejmie II, IV, V i VI kadencji. W latach 2001-2004 pełniła funkcję pełnomocniczki rządu ds. równego statusu kobiet i mężczyzn. W latach 2004-2006 pełniła funkcję wicepremiera i ministra polityki społecznej w rządzie premiera Marka Belki. Wówczas doprowadziła do zwielokrotnienia pomocy państwa osobom najuboższym, m.in. realizując program dożywiania. Dzięki jej staraniom zwiększono środki na rządowy program przeciwdziałania bezdomności, a także znacząco obniżono składki ZUS dla rozpoczynających własną działalność gospodarczą.

Wielokrotnie występowała w obronie praw człowieka i osób dyskryminowanych, za co została wyróżniona w 2005 r. przez organizacje działające na rzecz praw kobiet, nominacją wśród 1000 innych kobiet do Pokojowej Nagrody Nobla.

W wyborach parlamentarnych 2007 r. Jaruga-Nowacka po raz czwarty uzyskała mandat poselski, kandydując z gdyńskiej listy koalicji Lewica i Demokraci. Od kwietnia 2008 r., po rozpadzie LiD, zasiadała w klubie Lewicy; była jego wiceprzewodniczącą. Po odejściu z Unii Pracy w 2005 r. pozostała bezpartyjna.

Generał Włodzimierz Potasiński urodził się w lipcu 1956 r. w Czeladzi. Był absolwentem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych (1980) i Akademii Sztabu Generalnego WP (1988). Ukończył również m.in. kurs oficerów operacyjno-sztabowych i kurs dowodzenia i kierowania NATO w Szkole NATO w Oberammergau. Służył m.in. w 16. Batalionie Powietrzno-Desantowym, 3. Brygadzie Zmechanizowanej oraz 25. Brygadzie Kawalerii Powietrznej.

W latach 1993-1994 pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy, a następnie dowódcy Polskiego Kontyngentu Wojskowego Sił Pokojowych ONZ w Syrii.

W 2004 r. dowodził brygadą w składzie Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Składzie Międzynarodowych Sił Stabilizacyjnych w Iraku, a na przełomie 2005 i 2006 r. pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy tegoż kontyngentu. Oddał ponad 500 skoków ze spadochronem i posiadał tytuł instruktora w tej dziedzinie. Prezydent mianował gen. Potasińskiego na dowódcę Wojsk Specjalnych 15 sierpnia 2007 r.

Pośmiertnie awansowany na generała broni.

Aleksandra Natalli-Świat urodziła się w Obornikach Śląskich w 1959 r. Ukończyła Akademię Ekonomiczną we Wrocławiu i menedżerskie studia podyplomowe w Wyższej Szkole Bankowej. Działała w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów. Jako członek naczelnego kierownictwa uczestniczyła w zarządzaniu działalnością Porozumienia Centrum.

Należała do dolnośląskiego zarządu Prawa i Sprawiedliwości. Pełniła m.in. funkcje pracownika sekretarza Prezydenta Miasta Wrocławia, członka Zarządu Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego we Wrocławiu, wiceprezesa Wrocławskiego Centrum SPA, konsultanta w Biurze Koordynacji Projektu Banku Światowego finansującego usuwanie skutków powodzi.

W 2005 r. z listy Prawa i Sprawiedliwości Aleksandra Natalli-Świat została wybrana posłem V kadencji w okręgu wrocławskim. W Sejmie przewodniczyła Komisji Finansów Publicznych. W wyborach parlamentarnych w 2007 r. po raz drugi uzyskała mandat poselski. W Sejmie VI kadencji pełniła funkcje wiceprzewodniczącej Komisji Finansów Publicznych i wiceprzewodniczącej Klubu Parlamentarnego PiS. 12 stycznia 2008 r. została wybrana na wiceprezesa PiS.

Bronisław Kwiatkowski (urodzony w 1950 r.) był oficerem wojsk pancernych i powietrzno-desantowych. Od 1969 r. służył w Siłach Zbrojnych. Dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w Syrii, 6. Brygadą Desantowo-Szturmową oraz Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe w Iraku.

3 maja 2007 r. prezydent Lech Kaczyński awansował gen. dyw. Bronisława Kwiatkowskiego na stopień wojskowy generała broni. W związku z reorganizacją 15 sierpnia 2007 r. objął stanowisko dowódcy operacyjnego Sił Zbrojnych.
Pośmiertnie awansowany na stopień generała.

Ks. Roman Indrzejczyk urodził się w listopadzie 1931 r. w Żychlinie (woj. łódzkie). Święcenia kapłańskie przyjął w grudniu 1956 r. Pracował m.in. w Grodzisku Mazowieckim oraz w warszawskich kościołach św. Aleksandra i Nawiedzenia NMP.

Przez 20 lat pełnił funkcję kapelana Szpitala Psychiatrycznego w Tworkach, kolejne kilkanaście lat był proboszczem w żoliborskiej parafii Dzieciątka Jezus. Ksiądz Indrzejczyk dwukrotnie był też krajowym duszpasterzem służby zdrowia - w latach 1961-1976 oraz w latach 1989-1994.

Jako duszpasterz udzielał się także w ruchu ekumenicznym, pracował z młodzieżą oraz organizował na Żoliborzu wieczory poetyckie, sam pisał wiersze. W latach 80. był zaangażowany w działalność opozycyjną.

Ks. Roman Indrzejczyk funkcję kapelana prezydenta objął w grudniu 2005 r. po wygranych wyborach przez Lecha Kaczyńskiego.

Profesor Bożena Mamontowicz-Łojek (ur. 22 grudnia 1937 r.) studiowała w stołecznej Państwowej Szkole Baletowej oraz pedagogikę i polonistykę na UW. W 1972 r. obroniła doktorat. Była żoną historyka Jerzego Łojka, syna lekarza wojskowego mjr Leopolda Łojka, który zginął w Katyniu. Współtworzyła m.in. Warszawską Rodzinę Katyńską, Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polską Fundację Katyńską, której od 2000 r. była prezesem zarządu. Organizowała konferencje naukowe poświęcone sprawom Katynia.

Edward Wojtas urodził się 1 marca 1955 r. w Wólce Modrzejowej. Studia ekonomiczne ukończył na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Wiele lat pracował w strukturach samorządowych.

Wojtas od 1976 r. związany był z ruchem ludowym. Do 1989 r. działał w miejskiej organizacji ZSL, a w latach 1996-1997 pełnił funkcję prezesa struktur miejskich PSL. Od 2001 r. był członkiem Rady Naczelnej PSL, przez ostatnie cztery lata przewodniczył regionalnym strukturom tej partii na Lubelszczyźnie. W wyborach parlamentarnych 2007 r. został wybrany na posła z listy PSL.

Wiele lat pracował w strukturach samorządowych. W latach 2005-2006 był marszałkiem województwa lubelskiego, w 2006 r. był przewodniczącym Konwentu Marszałków RP. W latach 2002-2007 był radnym województwa lubelskiego II i III kadencji, wcześniej był m.in. członkiem zarządu województwa, dyrektorem generalnym lubelskiego urzędu wojewódzkiego.

Piotr Nurowski urodził się 20 czerwca 1945 r. w Sandomierzu. W 1967 r. ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1973-1980 dwukrotnie pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Kiedy wybrano go na pierwszą kadencję, miał 28 lat i był wówczas najmłodszym prezesem narodowego związku sportowego na świecie.

Po okresie działalności w ruchu młodzieżowym w 1981 roku został pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Do 1984 r. pełnił funkcję pierwszego sekretarza ambasady Polski w Moskwie, a następnie po dwuletniej pracy w MSZ, od 1986-1991 był radcą ambasady w stolicy Maroka Rabacie.

Nurowski od 1992 r. zajmował się tworzeniem stacji satelitarnej Polsat. Przez całe życie był pasjonatem sportu. Będąc uczniem sandomierskiego liceum, był spikerem na miejscowym stadionie, a dzięki swoim umiejętnościom po ukończeniu studiów wygrał konkurs na sprawozdawcę sportowego w Polskim Radiu.

W 2005 r. wystartował w wyborach na prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego i pokonał obu kontrkandydatów - ówczesnego szefa Stanisława Stefana Paszczyka oraz Adama Giersza. W 2009 r. powierzono mu pełnienie tej funkcji na kolejną czteroletnią kadencję.

Krystyna Bochenek urodziła się w 1953 r. w Katowicach, które wówczas - po śmierci Stalina - nazywały się Stalinogród. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Śląskim.

Od 1976 r. była dziennikarką i publicystką Polskiego Radia Katowice, w latach 2002-2004 także dyrektorem kreatywnym tej rozgłośni. Zdobywała nagrody za reportaże i audycje radiowe.

W 2004 r. w wyborach uzupełniających Krystyna Bochenek została wybrana senatorem ze Śląska. Rok później z najwyższym w kraju wynikiem (53,28 proc. poparcia) ponownie weszła do Senatu, z listy Platformy Obywatelskiej. Nie była jednak członkiem tej partii. W tamtej kadencji izby wyższej przewodniczyła senackiej Komisji Kultury i Środków Przekazu.

W wyborach w 2007 r. znów została senatorem, uzyskując 54,58 proc. poparcia. 5 listopada 2007 r. została wicemarszałkiem Senatu. Była członkiem Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami oraz wiceprzewodniczącą Parlamentarnego Zespołu ds. Współpracy z Organizacjami Pozarządowymi.

Andrzej Kremer (ur. 8 sierpnia 1961 r. w Krakowie) ukończył w 1984 r. Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Siedem lat później obronił pracę doktorską na tej samej uczelni i uzyskał stopień doktora nauk prawnych. Jeszcze w trakcie studiów podjął pracę naukową, początkowo w Instytucie Historyczno-Prawnym, a następnie w Katedrze Prawa Rzymskiego UJ.

W latach 80. odbył aplikację w Sądzie Wojewódzkim w Krakowie, a następnie zdał egzamin sędziowski z wynikiem bardzo dobrym. Był stypendystą uniwersytetów w Getyndze i w Salzburgu oraz pracownikiem naukowym Katedry Prawa Rzymskiego na Uniwersytecie w Bochum.

Pierwszym miejscem służby dyplomatycznej Kremera był Konsulat Generalny RP w Hamburgu, gdzie do 1995 r. piastował stanowiska wicekonsula i konsula. Przez dwa lata pracował także w polskiej ambasadzie w Bonn. W latach 2001-2005 był konsulem generalnym RP w Hamburgu. Podczas przerw między misjami zagranicznymi pracował głównie w departamencie konsularnym i wychodźstwa MSZ. Od 2007 r. był dyrektorem wydziału prawno-traktatowego MSZ.

Grzegorz Dolniak urodził się w 1960 r., z wykształcenia był ekonomistą. Przez całe życie związany z Zagłębiem Dąbrowskim, mieszkał w Będzinie. W latach 80. pracował m.in. w fabryce obrabiarek "Ponar-Defum" w Dąbrowie Górniczej, w 1991 r. został prywatnym przedsiębiorcą. Jego firma zajmowała się m.in. usługami motoryzacyjnymi i ochroną mienia.

Po raz pierwszy został posłem w 2001 r. W 2005. r. wybrany na kolejną kadencję, został też przewodniczącym sejmowej komisji spraw wewnętrznych i administracji. W wyborach w 2007 r. ponownie został posłem, zdobywając najlepszy wynik w swoim okręgu - blisko 38,5 tys. głosów.

Od 2005 r. nieprzerwanie był wiceszefem klubu parlamentarnego PO - w październiku ub. roku przez tydzień pełnił obowiązki przewodniczącego klubu w miejsce zawieszonego Zbigniewa Chlebowskiego, do czasu wyboru na tę funkcję Grzegorza Schetyny. W regionie był wiceprzewodniczącym Platformy Obywatelskiej.

Urodzony w 1926 r. w Wilnie Czesław Cywiński działalność niepodległościową podczas II wojny światowej rozpoczął jako gimnazjalista w organizacji wileńskiej Związku Wolnych Polaków. Działał także w 1. Wileńskiej Brygadzie AK Juranda. Uczestniczył w operacji "Ostra Brama", która stanowiła część akcji "Burza", zakładającej samodzielne wyzwalanie przez Armię Krajową okupowanych przez Niemców ziem polskich przed wkroczeniem Armii Czerwonej.

Operacja "Ostra Brama" rozpoczęła się w nocy z 6 na 7 lipca 1944 r. Cywiński został aresztowany w 1944 r. przez wkraczających na ziemie polskie Sowietów. Został wywieziony do łagrów sowieckich, gdzie odmówił złożenia przysięgi wstąpienia do służby w Armii Czerwonej. Na zesłaniu przebywał do 1946 r. Po powrocie do kraju ukończył politechnikę i został inżynierem budownictwa. Był honorowym obywatelem miasta Warszawy oraz członkiem Rady Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku.

2 września 2009 r. został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Wcześniej otrzymał również Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia, Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Partyzancki, Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju".

Tadeusz Buk urodził się w grudniu 1960 r. w Mójczy. Służbę w wojsku rozpoczął w 1984 r. Ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych w Poznaniu, studiował też na Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. Służył m.in. w 18. Batalionie Desantowo-Szturmowym oraz 6. Brygadzie Desantowo-Szturmowej.

Tadeusz Buk w 1999 r. objął stanowisko zastępcy dowódcy 25. Brygady Kawalerii Powietrznej. W latach 2002-2005 dowodził 34. Brygadą Kawalerii Pancernej w Żaganiu. W 2005 r. wyznaczony został od pełnienia obowiązków zastępcy dyrektora Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO.

W styczniu 2007 r. skierowany był do wykonywania zadań w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Afganistanie na stanowisku zastępcy dowódcy Dowództwa Koalicyjnego. Był dowódcą dziewiątej - przedostatniej zmiany - Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku (2007-2008).

Na stanowisko dowódcy Wojsk Lądowych został powołany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego we wrześniu 2009 r.
Pośmiertnie awansowany na stopień generała broni.

Ks. Zdzisław Król (ur. 8 maja 1935 r. w Zdzieborzu) przyjął święcenia w 1958 r. Studiował na KUL-u, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. Od 1967 r. pracownik warszawskiej Kurii Metropolitalnej.

W latach 1979 - 1992 pełnił funkcję kanclerza kurii, również z tego tytułu uczestniczył w komitecie organizacyjnym pielgrzymek Ojca Świętego do Polski. Od 1992 roku wikariusz biskupi, sekretarz Rady Kapłańskiej. Proboszcz parafii Wszystkich Świętych w Warszawie.

Paweł Wypych (ur. 20 lutego 1968 r. w Otwocku) karierę polityczną rozpoczął w 1990 r., zdobywając mandat radnego Warszawy, który nieprzerwanie piastował do 2003 r.

W latach 2002-2005, gdy prezydentem stolicy był Lech Kaczyński, pełnił funkcję dyrektora Biura Polityki Społecznej Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy.

W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza objął stanowisko pełnomocnika rządu ds. osób niepełnosprawnych i sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. W 2007 r. premier Jarosław Kaczyński powołał go na stanowisko Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, które Paweł Wypych piastował przez pół roku.

Arkadiusz Rybicki urodził się 12 stycznia 1953 roku w Gdyni. Z wykształcenia był historykiem. W latach 70. zaangażował się w działalność opozycyjną. W 1977 roku był jednym z założycieli i wydawców pisma "Bratniak", a w 1979 roku współtworzył Ruch Młodej Polski. W sierpniu 1980 roku w Gdańsku, wraz z Maciejem Grzywaczewskim, spisał 21 postulatów stawianych ówczesnemu rządowi przez Międzyzakładowy Komitet Strajkowy. Tablice z postulatami zostały w 2003 roku wpisane przez UNESCO na Światową Listę Dziedzictwa Kulturowego zawierającą najważniejsze dokumenty ludzkości.

W czasie stanu wojennego Arkadiusz Rybicki był (przez rok) internowany w Strzebielinku. W drugiej połowie lat 80. pracował m.in. w słynnej, zatrudniającej opozycjonistów, Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych Świetlik.

Rybicki był jednym z założycieli Koalicji Republikańskiej, a także wiceprzewodniczącym Partii Konserwatywnej (w latach 1992-1996) i działaczem Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. W 1999 roku został wiceministrem kultury w rządzie AWS, funkcję tę pełnił do 2001 roku. W latach 2000-2002 był też kuratorem Narodowego Zakładu im. Ossolińskich.

W 2001 roku został odznaczony Narodowym Orderem Zasługi przyznanym przez Prezydenta Francji Jacques'a Chiraca.

Janusz Krupski miał 59 lat. Był absolwentem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej. Od lat 70. działał w opozycji demokratycznej i współtworzył podziemny ruch wydawniczy.

Na początku lat 80. był koordynatorem Sekcji Historycznej Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego, a później Zarządu Regionu NSZZ "Solidarność" w Gdańsku. Internowany i szykanowany przez SB. W styczniu 1983 roku oficer SB Grzegorz Piotrowski (ten sam, który zabił księdza Jerzego Popiełuszkę) wywiózł Krupskiego w okolice miejscowości Truskaw do Puszczy Kampinoskiej, gdzie oblał go stężonym roztworem fenolu z ługiem. Z poparzeniami I i II stopnia Krupski dotarł do znajomych, którzy wezwali pogotowie. Zmuszono go wówczas, by zeznał, że uczynili to "nieznani sprawcy".

Od 2000 do 2006 roku sprawował funkcję zastępcy prezesa Instytutu Pamięci Narodowej. Od 2006 roku był kierownikiem Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Franciszek Gągor urodził się 8 września 1951 roku w Koniuszowej k/Nowego Sącza. W 1973 roku ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Był również absolwentem Wydziału Filologii Angielskiej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1988 roku obronił doktorat w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. Gen. Gągor ukończył też studia w Akademii Obrony NATO w Rzymie i z wyróżnieniem Podyplomowe Studia Strategiczno-Operacyjne na Uniwersytecie Obrony w Waszyngtonie (USA).

W 1988 roku rozpoczął służbę w Głównym Zarządzie Szkolenia Bojowego, a następnie w Zarządzie Wojskowych Spraw Zagranicznych SG WP. Jako szef Oddziału Operacji Pokojowych był bezpośrednio odpowiedzialny za przygotowanie, nadzór i koordynację działań polskich jednostek wypełniających zadania poza granicami kraju.

W latach 1996-1999 pełnił obowiązki dyrektora Departamentu Wojskowych Spraw Zagranicznych MON. Był też jednym z głównych przedstawicieli zespołu przygotowującego polską akcesję do NATO. W 1997 roku został awansowany do stopnia gen. brygady, a w 1999 roku objął obowiązki szefa Generalnego Zarządu Operacyjnego SG WP, które sprawował do 2003 roku.

W latach 2003-2006 gen. Gągor pełnił stanowiska dowódcze w operacjach pokojowych ONZ oraz instytucjach NATO i UE. Był dowódcą misji UNIKOM w Iraku (2003 r.), dowódcą misji UNDOF na Wzgórzach Golan (2003-2004r.), polskim Przedstawicielem Wojskowym przy Komitetach Wojskowych NATO i UE w Brukseli (2004-2006 r.) W 2006 roku został awansowany przez prezydenta do stopnia generała broni i powołany na stanowisko Szefa Sztabu Generalnego WP. Trzy lata później prezydent ponownie wyznaczył go na najwyższe stanowisko w Wojsku Polskim.

Stanisław Zając urodził się 1 maja 1949 roku w Święcanach k. Jasła. Absolwent prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był sędzią, a potem adwokatem. W okresie stanu wojennego bronił represjonowanych przez władze PRL. Od początku lat 90. należał do Zjednoczenia Chrześcijańsko Narodowego.

W latach 2000-2002 był prezesem tej partii. Po raz pierwszy do parlamentu dostał się w 1991 roku - startował z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. We wrześniu 1993 roku zdobył najlepszy wynik w okręgu, jednak mandatu nie uzyskał, bo jego ugrupowanie nie przekroczyło progu wyborczego. Został natomiast posłem III kadencji Sejmu. W 1997 roku w swoim okręgu zdobył 60 procent wszystkich głosów, jakie padły na Akcję Wyborczą Solidarność.

Był wicemarszałkiem Sejmu w latach 1997-2001. Posłem z listy PiS został w 2005 roku. W wyborach uzupełniających do Senatu w 2008 roku zdobył prawie 41 tys. głosów.

Andrzej Sariusz-Skąpski (na zdjęciu z lewej) urodził się 1937 roku w Krakowie. Jego ojciec (przed wojną prokurator w Ministerstwie Sprawiedliwości w Warszawie), został zamordowany w Katyniu, a matka zmarła w 1942 roku.

W latach 1996-2003 Andrzej Sariusz-Skąpski był wiceprzewodniczącym Rady Federacji Rodzin Katyńskich, a w 2006 roku został prezesem Federacji Rodzin Katyńskich.

Anna Walentynowicz urodziła się 15 sierpnia 1929 roku w Równem na Wołyniu. Zatrudniła się w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, gdzie pracowała z przerwami jako spawacz i suwnicowa do 1991 roku Podczas protestu robotniczego w grudniu 1970 przygotowywała posiłki dla strajkujących. Była też w styczniu 1971 roku jednym z delegatów na spotkanie robotników z Edwardem Gierkiem, nowym I sekretarzem PZPR.

W 1978 roku przystąpiła do tworzących się wtedy Wolnych Związków Zawodowych. 8 sierpnia 1980 (na pięć miesięcy przed odejściem na emeryturę) rozwiązano z nią˙umowę o pracę. Żądanie przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz stało się pierwszym postulatem strajku, który rozpoczął się 14 sierpnia w Stoczni Gdańskiej.

16 sierpnia, gdy stoczniowy Komitet Strajkowy podpisał porozumienie z dyrekcją, zatrzymywała wychodzących do domu robotników. To m.in. jej apele sprawiły, że część z nich pozostała, by kontynuować strajk solidarnościowy z innymi zakładami.

We wrześniu 1980 Walentynowicz została członkiem Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego w Gdańsku. Obok Lecha Wałęsy stała się najpopularniejszą i najbardziej znaną postacią związku. Gościła w brytyjskim parlamencie i u premiera Francji. W Holandii została Kobietą Roku, wystąpiła w epizodzie "Człowieka z żelaza" Andrzeja Wajdy.

Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 roku Walentynowicz została internowana, najpierw w Fordonie, a następnie w Gołdapi. Po wypuszczeniu na wolność współorganizowała głodówki, uczestniczyła w licznych spotkaniach w kościołach, pisała osobiste protesty i oświadczenia skierowane do władzy.

W grudniu 1983 roku została aresztowana w Katowicach m.in. z Kazimierzem Świtoniem za próbę wmurowania przy kopalni "Wujek" tablicy upamiętniającej zabitych górników. W listopadzie 1984 roku, protestując przeciwko represjom, zwróciła do Kancelarii Rady Państwa 2 brązowe, srebrny i złoty Krzyż Zasługi.

W 2000 roku Walentynowicz odmówiła przyjęcia honorowego obywatelstwa Gdańska, przyznanego sygnatariuszom Porozumień Sierpniowych. W 2005 roku toruński sąd przyznał Walentynowicz 70 tys. zł odszkodowania za prześladowania w latach 80.

Na podstawie jej życiorysu Volker Schloendorff nakręcił w 2006 roku film "Strajk". Walentynowicz sprzeciwiała się produkcji tego obrazu, zarzucała niemieckiemu reżyserowi "przeinaczanie faktów historycznych" w tym m.in. to, że jej syn służył w ZOMO.
W maju 2006 roku Anna Walentynowicz została odznaczona przez prezydenta Orderem Orła Białego.

Biskup Tadeusz Płoski urodził się 9 marca 1956 roku w Lidzbarku Warmińskim. W 1976 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego "Hosianum" w Olsztynie, gdzie odbył studia filozoficzno-teologiczne. 6 czerwca 1982 roku w katedrze olsztyńskiej przyjął święcenia kapłańskie.

W 1992 roku został oddelegowany do Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego.

16 października 2004 roku został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem polowym Wojska Polskiego.

9 marca 2005 roku decyzją Konferencji Episkopatu Polski został Delegatem KEP ds. Duszpasterstwa Harcerzy. Od 23 czerwca 2005 roku biskup Tadeusz Płoski był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
Pośmiertnie awansowany na stopień generała broni.

Stefan Melak urodził się 13 sierpnia 1946 roku w Warszawie. W latach 1965-74 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Uczestniczył w wydarzeniach Marca '68. W 1979 r. z inspiracji Melaka i ks. Wacława Karłowicza (żołnierza AK i powstańca warszawskiego) powstał Komitet Katyński.

Na początku lat 80. Stefan Melak działał w wydawnictwach niezależnych "Niepodległość" i "Gazeta Polska", kolportował prasę niezależną oraz współpracował z Komitetem Obrony Więzionych za Przekonania. W 1981 roku na Wojskowych Powązkach, w Dolince Katyńskiej, odsłonił pomnik katyński. Granitowy monument w kształcie krzyża z umieszczonym na froncie napisem "Katyń 1940" wykonał jego brat, Arkadiusz.

W stanie wojennym Stefan Melak został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, Jaworzu i Darłówku.

W 1991 roku w Miednoje i Charkowie z jego inspiracji ustawiono krzyże dla uczczenia pamięci zamordowanych Polaków. Był członkiem zarządu Stowarzyszenia Wolnego Słowa i działaczem Stowarzyszenia Olszynka Grochowska.

Od 2006 roku był publicystą "Gazety Polskiej" i "Naszego Dziennika", należał także do Zarządu Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Był autorem książek i artykułów o zbrodni katyńskiej.

Janusz Kochanowski urodził się w Częstochowie 18 kwietnia 1940 roku. Był absolwentem wydziału prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1964-66 odbył aplikację sądową. Był wykładowcą prawa na UW w latach 1966-1990 oraz 1997-2005.

Był konsulem generalnym RP w Londynie od 1991 do1995 roku. W latach 2000-2006 założyciel i prezes Fundacji "Ius et Lex", której celem jest wspomaganie inicjatyw naukowych i oświatowych dotyczących polskiego prawa. Autor ponad 100 prac na temat prawa karnego, administracyjnego i konstytucyjnego oraz stosunków międzynarodowych.

Andrzej Przewoźnik urodził się 13 maja 1963 roku. Był absolwentem historii UJ w Krakowie.
Od 1 września 1992 roku sprawował funkcję sekretarza generalnego Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Jego największą zasługą jest wyjednanie zgody Rosji i innych państw poradzieckich na utworzenie na ich terenie Polskich Cmentarzy Wojennych - w Katyniu, Charkowie i Miednoje. Koordynował też i organizował renowację Cmentarza Orląt we Lwowie i wielu innych miejsc pochówków Polaków na świecie.

W 2005 roku był jednym z kandydatów na prezesa IPN, jednak wobec informacji o zachowanych aktach SB na jego temat, uniemożliwiono mu kandydowanie. Sąd Lustracyjny oczyścił go z zarzutu współpracy ze służbami specjalnymi PRL. Andrzej Przewoźnik był również członkiem Rady Muzealnej Państwowego Muzeum KL Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu-Brzezince, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Centralnego Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu, wiceprzewodniczącym Rady Muzeum Wojska Polskiego oraz członkiem Rady Programowej Muzeum Powstania Warszawskiego.

W kwietniu 2009 roku minister kultury i dziedzictwa narodowego powołał go na członka pierwszej kadencji Rady Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku.

Aktor Janusz Zakrzeński urodził się w 1936 roku w Przededworze. W 1960 roku ukończył PWST w Krakowie. Był aktorem teatrów: Słowackiego w Krakowie (1960-67), Polskiego (1967-74), Nowego (1974-84) i Narodowego (1984-85) w Warszawie. Od 1985 roku ponownie związał się z Teatrem Polskim w Warszawie.

Był członkiem rady programowej Związku Piłsudczyków. Podczas corocznych listopadowych uroczystości upamiętniających odzyskanie przez Polskę niepodległości wcielał się w postać Józefa Piłsudskiego. Janusz Zakrzeński wcielił się w jego postać także w filmie "Polonia Restituta" (w 1981 roku).

W 2008 roku Światowy Zjazd Sybiraków przyznał mu nagrodę Ambasadora Sybiraków za rolę w spektaklu "Bezgłośny Krzyk". Spektakl oparty był na autentycznych wydarzeniach. Opowiadał o spotkaniu Janusza Zakrzeńskiego (aktor grał w spektaklu samego siebie, pełnił jednocześnie rolę komentatora historii) z dwiema kobietami: matką i córką, które przeżyły zsyłkę na Syberię.

W 2009 roku Zakrzeńskiemu ponownie przyznano tytuł Ambasadora Sybiraków za całokształt pracy.

Stanisław Nałęcz-Komornicki urodził się w lipcu 1924 roku w Warszawie. Przed wojną działał w harcerstwie. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Szarych Szeregów oraz Armii Krajowej. Podczas Powstania Warszawskiego dowodził plutonem na Starym Mieście i Powiślu. Uczestniczył w walkach o Wał Pomorski, Kołobrzeg i Berlin. Był dwukrotnie ranny.

Po wojnie studiował na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Był represjonowany.

Od 1993 roku - powołany przez prezydenta - Stanisław Nałęcz-Komornicki pełnił funkcję kanclerza Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Sławomir Skrzypek (ur. w 1963 roku) był absolwentem Politechniki Śląskiej w Gliwicach, magistrem nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Uzyskał dyplom MBA Uniwersytetu Wisconsin - La Crosse. Odbył praktyki w Kongresie Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie, koncentrując się na pracach legislacyjnych z dziedziny bankowości i finansów oraz przy Misji Polskiej ONZ w Nowym Jorku.

W latach 1993-1997 był zatrudniony w Najwyższej Izbie Kontroli, gdzie zajmował się m.in. kontrolą finansową struktur administracji rządowej i samorządowej oraz sektora bankowego.

Od maja 2000 do czerwca 2001 roku wchodził w skład grupy doradców PZU Życie. W latach 1997-2000 sprawował funkcję zastępcy prezesa zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie.

Od 2001 roku zajmował się doradztwem finansowym. W latach 2001-2002 był członkiem zarządu PKP SA. W latach 2002-2005 był zastępcą prezydenta Warszawy, odpowiedzialnym m.in. za politykę finansową, inwestycje i nadzór właścicielski. Na tym stanowisku zainicjował współpracę władz Warszawy m.in. z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym, Bankiem Rozwoju Rady Europy oraz bankami zagranicznymi z całego świata.

Od grudnia 2005 roku był wiceprezesem zarządu PKO BP, a od września 2006 roku pełnił obowiązki prezesa zarządu PKO BP. W styczniu 2007 roku został powołany przez Sejm na stanowisko prezesa Narodowego Banku Polskiego.

Wojciech Seweryn urodził się w 1939 roku w Tarnowie. Ukończył w tym mieście Liceum Sztuk Plastycznych. Później studiował na ASP w Krakowie. W latach 70. wyemigrował do USA. Był inicjatorem powstania w 2000 roku Komitetu Budowy Pomnika Ofiar Katyńskich w Chicago, nazywanego pomnikiem Golgoty Wschodu.

Janusz Kurtyka urodził się 13 sierpnia 1960 roku w Krakowie. Był absolwentem wydziału Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktorem habilitowanym. Od 1979 roku działał w opozycji demokratycznej w Krakowie, był m.in. współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów w Instytucie Historii UJ i członkiem Komitetu Założycielskiego NZS UJ.

W latach 2000-2005 był dyrektorem i organizatorem oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie. Autor ok. 140 publikacji naukowych z zakresu historii Polski średniowiecznej i wczesnonowożytnej oraz historii oporu antykomunistycznego w Polsce po 1944 roku

W kwietniu 2009 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył Kurtykę Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Urodziła się 18 grudnia 1964 roku w Łodzi. W 1988 roku ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1988-2001 była asystentem w Katedrze Postępowania Karnego Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego.

W latach 1992-1993 Joanna Agacka-Indecka pracowała w kancelariach adwokackich w USA i Wielkiej Brytanii. W Stanach Zjednoczonych pracowała w Biurze Obrońców z Urzędu oraz w Instytucie Prawa Karnego Międzynarodowego De Paul University w Chicago.

W latach 2003-2004 odbyła szkolenia pełnomocnika Międzynarodowego Trybunału Karnego w Akademii Prawa Europejskiego w Trewirze. Od 1994 rokubyła członkiem Komisji Praw Człowieka Naczelnej Rady Adwokackiej, w latach 2001-2004 członkiem Okręgowej Rady Adwokackiej w Łodzi - gdzie zapoczątkowała prace Komisji Prawnej oraz cykl Ogólnopolskich Konferencji Komisji Prawnych okręgowych rad adwokackich.

W 2007 roku na Krajowym Zjeździe Adwokatury Joanna Agacka-Indecka została wybrana prezesem Naczelnej Rady Adwokackiej. 27 czerwca 2009 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Na pokładzie samolotu, który rozbił się pod Smoleńskiem, było 96 osób. 89 członków delegacji do Katynia i 7 osób załogi. Wśród nich:

Kazimierz Gilarski
Generał brygady Wojska Polskiego.

Arcybiskup Miron Chodakowski
Prawosławny Ordynariusz Wojska Polskiego.

Ks. Jan Osiński
Kapłan Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego.

Wiesław Woda
Poseł PSL na Sejm RP X, III, IV, V i VI kadencji.

Janina Fetlińska
Pielęgniarka, doktor nauk medycznych, senator PiS VI i VII kadencji.

Ks. Ryszard Rumianek
Rektor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Duchowny katolicki i naukowiec, prałat.

Ks. Adam Pilch
Kapelan wojskowy. Proboszcz ewangelickiej parafii Wniebowstąpienia Pańskiego w Warszawie.

Mariusz Kazana
Dyrektor Protokołu Dyplomatycznego Kancelarii Prezydenta RP.

Izabela Tomaszewska
Szefowa protokołu w Kancelarii Prezydenta RP.

Ppłk. Zbigniew Dębski
Członek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. Major Armii Krajowej w stanie spoczynku.

Stanisław Mikke
Redaktor naczelny "Palestry", adwokat.

Płk dr hab. Wojciech Lubiński
Prezydencki lekarz. 41-letni dr Lubiński zwykle towarzyszył prezydentowi Kaczyńskiemu w podróżach zagranicznych.

Prof. Teresa Walewska-Przyjałkowska
Wiceprzewodnicząca fundacji "Golgota Wschodu".

Katarzyna Piskorska
Rzeźbiarka i malarka, członek warszawskiej Rodziny Katyńskiej.

Dariusz Jankowski
Pracownik Biura Obsługi Kancelarii Prezydenta RP.

Arkadiusz Protasiuk
Kapitan samolotu prezydenckiego.

Andrzej Michalak
Starszy technik pokładowy.

Barbara Maciejczyk

Natalia Maria Januszko

Justyna Moniuszko

Robert Grzywna
Pilot samolotu prezydenckiego.

Artur Ziętek
Pilot samolotu prezydenckiego.

Dariusz Michałowski
Oficer BOR.

Paweł Krajewski
Podoficer BOR.

Agnieszka Pogródka-Więcławek
Podoficer BOR.

Paweł Janeczek
Podoficer BOR.

Piotr Nosek
Oficer BOR.

Jarosław Florczak
Oficer BOR.

Jacek Surówka
Oficer BOR.

Marek Uleryk
Podoficer BOR.

Artur Francuz
Podoficer BOR.