Ostateczne rozwiązanie kwestii radykalizmu

Ostateczne rozwiązanie kwestii radykalizmu da się przeprowadzić na kilka sposobów: można wszystkich radykałów pozamykać - w celach programowych rządu Belki - albo tylko pozamykać im usta, gwarantując prawo do korzystania z wolności słowa w granicach wytyczanych przez trójkąt: "Gazeta Wyborcza" - "Trybuna" - "Nie", albo też - w ostateczności - można by ich wszystkich zdelejtować wraz z całą zawartością twardego dysku Aleksandry Jakubowskiej. W wypadku Bronisława Wildsteina nie od rzeczy byłoby ukaranie go w sposób szczególnie spektakularny - przebijając serce osikowym kołkiem wyciosanym z nogi okrągłego stołu, zakładając mu na szyję cały okrągły stół albo też nabijając go na pen drive z listą Wildsteina (vide: "Okiem barbarzyńcy").

W Polsce centrowej - wolnej od radykałów - nikt już nie zakłócałby błogiego spokoju rządzących żądaniem zwiększania zakresu jawności w życiu publicznym, w tym ujawnienia zawartości teczek bezpieki, nikt nie tworzyłby sejmowych komisji prześwietlających lewe interesy polityków, nikt nie domagałby się radykalnego obniżenia obciążeń podatkowych i jeszcze radykalniejszego wydatków budżetowych. W Polsce centrowej, oczyszczonej z radykalnej prawicy i lewicy, władzę sprawowałaby Partia Demokratyczna wraz (albo na przemian) ze stronnictwami sojuszniczymi - SLD Odrodzenie (po kongresie zjednoczeniowym SLD i SDPL) oraz Unią Pracy. Dożywotnim premierem byłby Marek Belka, należący na przemian - w zależności od tego, która partia byłaby akurat u władzy - do PD lub do SLD-O (vide: "Kondotier Belka"). W końcu już w 1929 r. Ortega y Gasset uznał, że największym zagrożeniem dla demokracji i wolności są masy - nowocześni barbarzyńcy.

W uwolnionej od radykalnych barbarzyńców Polsce już bez przeszkód można byłoby podpisać ugodę z Eureko i opchnąć im nawet 120 proc. akcji PZU oraz spokojnie się ułożyć w sprawie pchnięcia pozostałych firm (vide: "Prawnik pierwszego kontaktu" i "Ssanie Zelmera"). Można byłoby też zamknąć prace komisji ds. afery Orlenu i PZU bez orzekania o winie, a także unieważnić wyniki prac komisji ds. afery Rywina, samego Rywina oczyścić z zarzutów, przeprosić i - tytułem zadośćuczynienia - powołać na fotel ministra kultury.

W odradykalizowanej Polsce Aleksander Kwaśniewski znów mógłby się do woli spotykać z Markiem Dochnalem, który zamiast siedzieć w areszcie, cieszyłby się nie tylko wolnością, ale też nienaganną opinią i podbijał z żoną salony warszawki, Jolanta Kwaśniewska zaĘ mogłaby się dalej łamać opłatkiem z Andrzejem Kuną i Aleksandrem Żaglem i nikt nie ośmieliłby się ich o stosowność tych znajomości nawet zapytać. A Markowi Ungierowi i jego synowi bezkarność po prostu wpisano by do dowodów osobistych jako znak szczególny, żeby już nikt nigdy więcej się ich nie czepiał (vide: "Aleksander K.").

Jacek Żakowski mógłby w zderadykalizowanej Polsce, nareszcie bez zbędnych stresów, spokojnie summować w niedzielne przedpołudnia w TVP wszystkie wydarzenia tygodnia i jeszcze wieczorami prowadzić - za wreszcie trwale nieobecnych w życiu publicznym Mazurka i Zalewskiego - "Lekką jazdę". Co prawda, w Polsce Żakowskiego, który niedawno w "Polityce" poczynił rozróżnienie między Polską Michnika a Polską Wildsteina, nie byłoby może aż tak przyjemnie jak na Ukrainie Kuczmy, ale z pewnością nie byłoby też aż tak dyskomfortowo jak na Ukrainie Juszczenki, gdzie od radykałów Juszczenki, Tymoszenko i innych pomarańczowych aż się roi, a ultrasuperhiperradykalny demontaż kuczmizmu coraz bardziej zaczyna przypominać coraz bardziej spodziewany demontaż kwaśniewskizmu (vide: "Dekuczmizacja").

Mam nieodparte wrażenie, że centrowa Polska Żakowskiego tym mniej więcej różni się od Polski radykałów takich jak ja, czym kobiecizm od kobiecości (vide: "Kobiecizm kontra kobiecość"). Z tą różnicą, że w kobiecizmie kobietom grozi dyktatura feministek, a w centryzmie - nam wszystkim - dyktatura autoautorytetów - pisze Paweł Gabryel w tygodniku "Wprost".