Instytucje UE - Komitet Społeczno-Ekonomiczny
Instytucje Unii Europejskiej wyznaczają i
realizują zadania Unii, kierują procesem integracji europejskiej i
uchwalają wspólnotowe prawo.
W ich skład wchodzi Komisja Europejska, Rada Europejska, Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski, Trybunał Sprawiedliwości i Europejski Trybunał Obrachunkowy. Ponadto UE ma też instytucje pomocnicze: Komitet Społeczno-Ekonomiczny, Komitet Regionów i trzy banki: Europejski Bank Centralny, Europejski Bank Inwestycyjny oraz Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju.
Komitet Społeczno-Ekonomiczny (KES) istnieje od 1957 roku i jest organem doradczym Unii.
Członkowie KES zebrani są w trzech grupach: pracodawców, pracobiorców i przedstawicieli różnych środowisk. W dziewięciu wyspecjalizowanych sekcjach debatują o trendach w gospodarce, finansach, walucie, o ochronie środowiska, stosunkach zewnętrznych, kwestiach socjalnych, edukacji i kulturze, służbie zdrowia, rolnictwie i rybołówstwie, rozwoju regionalnym, handlu i przemyśle, czyli o wszystkim, co dzieje się w Unii.
KES składa się z 222 osób - przedstawicieli wszystkich państw członkowskich Unii. Najliczniej reprezentowane są największe kraje UE: Włochy, Niemcy, Francuzi i Brytyjczycy - po 24, a Hiszpanów jest 21. Po 12 doradców pochodzi z Austrii, Belgii, Grecji, Holandii, Portugalii i Szwecji, po 9 - z Danii, Finlandii i Irlandii. Najmniej jest Luksemburczyków - tylko szóstka.
Po rozszerzeniu do dotychczasowych członków Komitetu dołączą przedstawiciele z dziesiątki nowych krajów: z Polski - 21, z Czech i Węgier - 12, z Litwy i Słowacji -9, z Estonii, Łotwy i Słowenii - 7, z Cypru - 6 i z Malty -5.
Kandydatów do Komitetu zgłaszają rządy krajów członkowskich Unii. Następnie opinię o nich wydaje Komisja, po czym kandydatury zatwierdza Rada Europejska. Kadencja członków komitetu trwa cztery lata, ale każdy z nich może być wybrany po raz drugi.
W unijnym procesie decyzyjnym Komitet Ekonomiczno-Społeczny jest ubocznym organem doradczym Rady i Komisji Europejskiej. W pewnych przypadkach zarówno Rada, jak i Komisja muszą zasięgać opinii KES. Są to m.in. swobodny przepływ ludzi, swoboda osiedlania się, współpraca w kwestiach socjalnych, zagadnienia oświaty, ochrony zdrowia i praw konsumenta, a także ochrona środowiska i rozwoju regionalnego, polityka zatrudnienia, ustawodawstwo społeczne i równouprawnienie płci.