Będzie nowy polski święty
Benedykt XVI wyraził zgodę, by watykańska Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych ogłosiła dekrety uznające cuda, przypisywane wstawiennictwu błogosławionego Szymona z Lipnicy oraz kandydatów na błogosławionych - Jana Papczyńskiego i Celiny z Chludzińskich Borzęckiej.
Ogłoszona decyzja papieża oznacza faktycznie zgodę - odpowiednio - na kanonizację i beatyfikację kolejnych trojga Polaków, których na ołtarze pragnął wynieść Jan Paweł II.
Mimo panującej zarazy nie opuścił miasta
Błogosławiony Szymon z Lipnicy, zwany opiekunem opuszczonych i chorych, urodził się niedaleko Bochni około 1438 roku. Studiował na wydziale nauk wyzwolonych Akademii Krakowskiej, a następnie wstąpił do klasztoru bernardynów. Już jako zakonnik rozpoczął studia teologiczne. Był przełożonym klasztoru i, jak się podkreśla w jego biografiach, niezwykle popularnym kaznodzieją, opiekunem opuszczonych i chorych. Mimo panującej w Krakowie zarazy nie opuścił miasta. Zmarł w czasie wielkiej epidemii w 1482 roku.
Stolica Apostolska uznała jego kult w 1685 roku. Starania o kanonizację podjęto w 1767 roku, a wznowił je w 1964 roku metropolita krakowski arcybiskup Karol Wojtyła.
Jan Papczyński, w Kościele znany jako Stanisław od Jezusa Maryi (1631-1701), to założyciel marianów - pierwszego polskiego zakonu męskiego. W 1654 roku wstąpił do pijarów. Przez kilka lat był profesorem retoryki. W tym czasie opracował powszechnie ceniony podręcznik tego przedmiotu. W 1671 roku założył zgromadzenie marianów, które na początku napotykało na ogromne trudności. W obliczu takiej sytuacji próbował nawet powrócić do pijarów. Kilka lat później jego zgromadzenie rozpoczęło faktyczną działalność. Zmarł w Górze Kalwarii koło Warszawy.
Proces beatyfikacyjny Jana Papczyńskiego otwarto w 1767 roku. Dokumenty z jego polskiego etapu przekazano Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w 1770 roku. W 1981 roku, a więc prawie dwieście lat później Kongregacja wznowiła pracę nad jego beatyfikacją.
Założycielka zgromadzenia zmartwychwstanek
Celina Rozalia Leonarda z Chludzińskich Borzęcka z Antowila koło Orszy (1833-1913) była wzorową żoną i matką czworga dzieci. Prowadziła działalność dobroczynną wśród ludności wiejskiej. Za ukrywanie uczestników powstania styczniowego 1863 roku została na pewien czas aresztowana. Po śmierci męża w 1882 roku wraz z córką założyła w Rzymie zgromadzenie zmartwychwstanek, którego celem było wychowanie młodzieży i religijno-moralne odrodzenie społeczeństwa polskiego.
Jej zgromadzenie stopniowo się rozwijało. W 1891 roku w Kętach koło Bielska-Białej założyła pierwszy dom zakonny i nowicjat na ziemi polskiej. W następnych latach prowadziła misję w Bułgarii wśród unitów i tamtejszych prawosławnych. Następnie powołała domy w Częstochowie i Warszawie. W 1900 roku podjęła pracę religijno- oświatową w Chicago. Zmarła w 1913 roku w Krakowie.
Pierwsze działania, zmierzające do beatyfikacji Celiny Borzęckiej podjęto w 1944 roku. Oficjalnie proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1964 r. Dekret o heroiczności jej cnót podpisał Jan Paweł II w 1982 roku.
Sylwia Wysocka
