Pierwszy odcinek amerykańskiego serialu „24 godziny” nadano 6 listopada 2001 roku, niecałe dwa miesiące po 11 września. Rzadko fikcja do tego stopnia trafiała w sedno: organizacje terrorystyczne zinfiltrowały kraj, następuje atak po ataku. To, że wielkiej katastrofie udaje się każdorazowo zapobiec w ostatniej chwili, jest jedynie zasługą Jacka Bauera (Kiefer Sutherland), szefa jednostki antyterrorystycznej CTU. Serial „24 godziny”, którego szósta seria jest właśnie emitowana, został obsypany nagrodami, ma coraz więcej widzów i sprzedano go do większości krajów świata.
Tym bardziej zaskoczeni byli producenci serialu, gdy niedawno wizytę złożyła im dziwna delegacja: przedstawiciele armii i obrońcy praw człowieka. Jedni i drudzy skrytykowali stosowanie tortur w prawie każdym odcinku. Przybyli nie tyle z troski o młodych widzów, ale dlatego, że dowództwo armii zauważyło, iż wielu niedoświadczonych rekrutów w Iraku wykorzystywało metody z „24 godzin” jako wzór do przesłuchań więźniów. Kiedy przełożeni napominali ich, by stosowali się do konwencji genewskiej, która potępia takie metody, rekruci odpowiadali: Ale Jack Bauer! Imię bohatera reprezentuje tu moralne kredo widowiska: tortury są skuteczne i dlatego trzeba je stosować, skoro w ten sposób można uratować niewinnych ludzi.
Amerykanin by tego nie zrobił
Serial celuje więc dokładnie w tę etyczną, prawną i polityczną szarą strefę, którą stworzył rząd Busha. Jeszcze we wrześniu bronił on „zaostrzonych technik przesłuchań”, które stosuje CIA, jako koniecznych w walce z terroryzmem. Dick Cheney publicznie zaaprobował waterboarding, który daje więźniowi uczucie topienia się. Ponoć nikt nie wytrzymał tej procedury dłużej niż superterrorysta Chalid Szejk Mohamed; zaprezentowane ostatnio z dumą przez rząd zeznania musiały zatem zostać uzyskane także w taki sposób.
Jörg Häntzschel
Pełna wersja artykułu dostępna w aktualnym wydaniu "Forum".
