O śmierci Siwickiego poinformował szef MON Tomasz Siemoniak. "Ministerstwo Obrony Narodowej informuje, że dzisiaj w szpitalu zmarł w wieku 88 lat gen. Florian Siwicki, były minister obrony narodowej" - napisał Siemoniak w mediach społecznościowych. Zastrzegł, że przekazał tę informację, bo jest to "fakt ważny dla opinii publicznej", ale nie chce w ten sposób honorować generała.
"Moja ocena postaci Siwickiego jest zdecydowanie negatywna, źle, że nie został osądzony" - dodał Siemoniak, nawiązując do procesów, jakie Siwicki miał w związku ze stanem wojennym.
Siwicki był jednym z oskarżonych przez IPN w sprawie wprowadzenia stanu wojennego w grudniu 1981 r. Jego sprawę wyłączono z tamtego procesu w 2009 r. - gdy przeszedł zawał i śmierć kliniczną - do odrębnego postępowania (od tego czasu jego sprawa była zawieszona). W styczniu 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że stan wojenny nielegalnie wprowadziła tajna grupa przestępcza pod wodzą gen. Wojciecha Jaruzelskiego w celu likwidacji Solidarności, zachowania ówczesnego ustroju oraz osobistych pozycji we władzach (sprawę Jaruzelskiego - tak samo jak Siwickiego - wyłączono z powodu złego stanu zdrowia generała).
W listopadzie 2012 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że Siwicki jest zbyt chory, by mógł być sądzony za bezprawne powołanie w stanie wojennym działaczy NSZZ "Solidarność" na ćwiczenia wojskowe. Sądowe sprawy Siwickiego będą teraz umorzone.
Urodzony w 1925 r. w Łucku (obecnie Ukraina) Siwicki został w 1940 r. aresztowany przez NKWD i deportowany w okolice Archangielska. W 1943 r. wstąpił do formowanej w ZSRR armii gen. Zygmunta Berlinga. W latach 50. XX wieku studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie, był też attache wojskowym w komunistycznych Chinach.
Dowodził m.in. 1 Warszawską Dywizją Zmechanizowaną. W 1964 r. został szefem sztabu i zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, a w 1968 - jego dowódcą. W tym samym roku podczas interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji dowodził 2. Armią WP.
Na początku lat 70. przeszedł do Sztabu Generalnego, zostając w 1973 r. jego szefem i jednocześnie wiceministrem obrony. W stanie wojennym członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. W 1983 r. został szefem MON, rok później awansował do "czterogwiazdkowego" stopnia generała armii. Ministrem obrony był przez siedem kolejnych lat, także przez prawie rok w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W stan spoczynku przeszedł w 1990 r.
Był działaczem PPR i PZPR, m.in. członkiem Biura Politycznego KC PZPR (1986-90) i posłem na Sejm PRL (1976-89).
