Tadeusz Makowski w Muzeum Narodowym

Tadeusz Makowski swoje życie związał z Paryżem. Łącząc elementy symbolizmu, kubizmu, sztuki naiwnej i ludowej stworzył malarstwo oryginalne i autonomiczne wobec współczesnych mu tendencji artystycznych.

Na wystawie zgromadzono prace, które ilustrują ewolucję jego stylu - od wczesnych obrazów studenckich inspirowanych folklorem krakowskim, przez rysunki przedstawiające scenografie i scenki teatralne, prace będące efektem jego przygody z kubizmem, aż do późnych, najbardziej charakterystycznych dla Makowskiego portretów dziecięcych.

Wszystkie pochodzą ze zbiorów Muzeum Narodowego, które posiada bogatą kolekcję prac artysty - ponad 330 obrazów i 1000 szkiców na papierze obejmujących lata 1906-1932.

"Tą wystawą chcemy zmienić trochę schemat myślenia o Makowskim. Z przepastnych magazynów wyciągnęliśmy dzieła nieznane wielu fachowcom. Zbudowałam ekspozycję tak, aby zataczała koło. Zaczynamy pracami z ostatnich trzech lat, kiedy malarz wypracował już swój niepowtarzalny, łatwo rozpoznawalny styl, potem biegniemy chronologicznie i kończymy znów w latach 30." - tłumaczy kurator wystawy, Elżbieta Zawistowska.

Wystawiono m.in.: szkolny obraz "Krakowskie wesele" (1906), inspirowany twórczością Puvisa de Chavannesa "Chrzest w Jordanie", powstały w Bretanii "Widok mostu Esplay" (1920), przełomowy dla twórczości Makowskiego "Powrót ze szkoły" z 1927 roku, "Jazz" (1929), "Teatr dziecięcy" (1931), "Skąpca" (1932).

Pokazano także klocki drzeworytnicze, których używał Makowski w swych wczesnych pracach, oraz portrety artysty autorstwa Józefa Mehoffera i Marcela Gromaire'a.

Makowski urodził się w 1882 roku w Oświęcimiu. Studiował na Akademii Sztuki Pięknych w Krakowie w pracowni Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. W 1908 roku wyjechał do Paryża w celu pogłębienia swych studiów artystycznych. Został we Francji do końca życia.

Początkowo uległ wpływom Chavannesa, później, inspirowany Cezannem, wystawiał swe kubistyczne prace w paryskim Salonie Niezależnych.

Po wybuchu I wojny światowej osiedlił się w Bretanii, gdzie nastąpił jego powrót do natury, w wyniku którego powstała seria pejzaży i scenek wiejskich.

W latach 20. na jego obrazach coraz częściej pojawia się tematyka dziecięca, powstaje wtedy m.in. słynna "Kapela dziecięca". Charakterystyczna jest tu transformacja figury ludzkiej w metaforyczną postać dziecka, kukiełki lub marionetki.

Dojrzała twórczość Makowskiego jest zróżnicowana formalnie i tematycznie. Liczną grupę stanowią obrazy o z motywami muzycznymi oraz galerie zawodów, w tym słynny "Szewc" (1930).

Makowski zmarł w 1932 roku w wieku 50 lat. Jego grób znajduje się na polskim cmentarzu w Montmorency pod Paryżem.