Słynny Tadż Mahal żółknie od zanieczyszczeń

Raport komisji ds. transportu, turystyki i kultury, który ma być w tym tygodniu przedstawiony w parlamencie, stwierdza, że na olśniewająco białych murach mauzoleum osiadają drobne cząsteczki zanieczyszczeń, nadając im żółtawy odcień.

Monumentalne mauzoleum na brzegu Jamuny wzniósł w połowie XVII wieku indyjski władca Szahdżahan (Król Świata) z dynastii Wielkich Mogołów dla upamiętnienia Mumtaz Mahal (Wybranki Haremu), drugiej, ukochanej żony, która umarła przy porodzie.

Później Tadż Mahal zaczęto uważać za jeden z cudów świata; w 1983 roku znalazł się na liście Światowego Dziedzictwa Kultury i Przyrody UNESCO.

Od lat władze usiłują przeciwdziałać zanieczyszczeniom, niszczącym Tadż Mahal. M.in. specjalnie w tym celu w Agrze wzniesiono stację kontroli zanieczyszczeń.

Specjalna komisja stwierdziła, że zanieczyszczenia powietrza dwutlenkiem siarki i tlenkiem azotu mieszczą się ogólnie rzecz biorąc w granicach dopuszczalnych norm. Rejestrowano jednak, zwłaszcza w porze deszczowej, wysokie stężenie "pyłu zawieszonego w powietrzu atmosferycznym".

Dwutlenek siarki jest jednym z ubocznych produktów spalania paliw kopalnych i przyczynia się do zanieczyszczenia atmosfery pyłem zawieszonym w powietrzu o wymiarach cząstek poniżej 10 mikronów (mikron to jedna milionowa część metra).

Komisja sugeruje zabiegi polegające na obłożeniu ścian mauzoleum specjalnymi kompresami z bardzo miałkiej glinki, aby w ten sposób usunąć żółtawy osad z marmurowych ścian.

Kilka lat temu indyjscy archeolodzy i konserwatorzy proponowali zastosować do oczyszczenia ścian Tadż Mahal mieszaninę gliny, wapnia, mleka i zboża, znaną pod nazwą "multani mitti" (błoto z Multan). Jej skład indyjscy konserwatorzy odtworzyli na podstawie tradycji ustnej.

Stosowana także przez kobiety do odświeżania cery kuracja polega na nasmarowaniu marmuru multańskim błotem i pozostawieniu go na 24 godziny. Po zmyciu ciepłą wodą marmur wygląda jak nowy.