Rozpoczęła się bitwa nad Bzurą

Do walk doszło na Równinie Kutnowskiej (stąd nazywane są też bitwą pod Kutnem), na zachód od Warszawy, w rejonie: Łęczycy, Kutna, Łowicza i Sochaczewa. Przeciwko wojskom niemieckim walczyły: armia "Poznań", dowodzona przez generała Tadeusza Kutrzebę, i armia "Pomorze", na czele której stał generał Władysław Bortnowski. Celem uderzenia było zmuszenie Niemców do zaprzestania pościgu za odchodzącymi do wschodniej Polski armiami: "Prusy", "Lublin", "Kraków", "Karpaty".

Szacuje się, że w bitwie zginęło 15 tysięcy polskich żołnierzy, a 50 tysięcy zostało rannych. Do niewoli dostało się około 100 tysięcy Polaków. Po stronie niemieckiej straty wyniosły od 6 do 8 tysięcy poległych oraz 4 tysiące jeńców. Niemcy stracili też 50 czołgów, 20 dział i 100 samochodów.

Bitwa przebiegała w trzech fazach, pierwsze dwie miały charakter działań zaczepno-obronnych, podejmowanych przez stronę polską, trzecia wyłącznie charakter obronny. Po początkowych sukcesach sił polskich, które zmusiły armie niemieckie do wstrzymania marszu na Warszawę, Niemcy rozpoczęli natarcie w celu okrążenia polskich armii. Większość naszych wojsk została rozbita, jednak części z nich udało się przez Puszczę Kampinoską dotrzeć do Warszawy.

Bitwa, mimo że w końcowym rezultacie zakończyła się klęską armii "Pomorze" i "Poznań", spełniła ważne zadanie operacyjno-strategiczne. Zmusiła dowództwo niemieckie do zmiany planu działań i opóźniła kapitulację Warszawy.

Walki żołnierzy polskich nad Bzurą zostały upamiętnione napisem na jednej z tablic na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie oraz na zniczu Grobu Nieznanego Żołnierza w Krakowie.