Papież Benedykt XVI abdykuje

Papież Benedykt XVI podjął decyzję o abdykacji, a informację tę potwierdził rzecznik Watykanu, kard. Federico Lombardi. Oficjalnie ogłoszenie rezygnacji papieża ma odbyć się 28 lutego o godzinie 20.00.

Papież poinformował kardynałów o swojej decyzji w czasie konsystorza w sprawie kanonizacji męczenników z Otranto. - Ustępuję dla dobra Kościoła - miał powiedzieć Benedykt XVI. Główną przyczyną rezygnacji jest wiek i stan zdrowia. W kwietniu papież skończy 86 lat. Trzy dni po urodzinach Ojca Świętego przypadałaby ósma rocznica wyboru na papieża.

Kardynał Joseph Ratzinger został papieżem 19 kwietnia 2005 roku, po śmierci poprzedniego papieża, Jana Pawła II. Przed wyborem na Stolicę Piotrową był prefektem watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary. Należał do grona najbliższych współpracowników Jana Pawła II, zalicza się też do ścisłej czołówki współczesnych teologów.

Jaką drogę przeszedł, zanim dotarł na najwyższy szczyt kościelnej w hierarchii? Oto historia papieża Benedykta XVI - kardynała Josepha Ratzingera.

(WP.PL/Wikipedia/IAR/meg)

Joseph Ratzinger urodził się w Wielką Sobotę 16 kwietnia 1927 roku, w domu rodzinnym przy ul. Szkolnej, w miasteczku Marktl am Inn w Bawarii. Był dzieckiem zagorzałego antynazisty, policjanta Josepha Ratzingera oraz Marii, pochodzącej z Południowego Tyrolu. Mały Joseph został ochrzczony przez wikariusza miejscowej parafii ks. Josepha Stangla następnego dnia po urodzinach.

Joseph był najmłodszym z trójki rodzeństwa. Miał siostrę Marię (urodzoną w 1921 r., zmarłą w 1991 r.) oraz brata Georga (urodzonego w 1924 r.). Georg także został duchownym, natomiast siostra, Maria Ratzinger, nigdy nie wyszła za mąż i była gospodynią Josepha aż do swojej śmierci.

Na zdjęciu: 5-letni Joseph Ratzinger idzie do szkoły, 1932 rok

Według relacji kuzynki, Joseph Ratzinger od dzieciństwa nie chciał zostać nikim innym, jak księdzem. W 1932 r. do miasteczka, w którym mieszkali Ratzingerowie przyjechał arcybiskup Monachium Michael von Faulhaber. 5-letni Joseph był w grupie dzieci wręczających kardynałowi kwiaty. Tego dnia ogłosił, że także chciałby zostać kardynałem.

Kiedy Joseph miał 15 lat, mówił że zostanie biskupem. Kuzynka wtedy żartobliwie zapytała: - Czemu nie papieżem?

Obok: zdjęcie klasowe z 1937 r., 10-letni Joseph Ratzinger zaznaczony kółeczkiem

W 1941 roku, w wieku 14 lat Joseph wstąpił do Hitlerjugend, w której członkostwo było obowiązkowe od 25 marca 1939. Według korespondenta tygodnika National Catholic Reporter Johna Allena, Ratzinger nie podchodził entuzjastycznie do członkostwa w tej organizacji, odmawiał brania udziału w spotkaniach.

Gdy miał 16 lat wraz z innymi kolegami z klasy rozpoczął obowiązkowe przygotowanie wojskowe w zakresie obrony przeciwlotniczej. Powołany został do programu Luftwaffenhelfer. Zostali przydzieleni do oddziału odpowiedzialnego za ochronę fabryki silników lotniczych BMW w Ludwigsfeld. Następnie służył w Innsbrucku. Potem oddział udał się do Gilching, by ochraniać bazę myśliwców niemieckich i atakować bombowce aliantów. W Gilching Ratzinger służył w posterunku telefonicznym.

10 września 1944 jego klasa została zwolniona z korpusu. Jednak wracając do domu, Ratzinger otrzymał nowe powołanie do Reichsarbeitsdienst (Służby Pracy Rzeszy). Oddelegowano go do węgierskiego obszaru granicznego z Austrią. Tu pracował, aż do czasu, gdy Armia Czerwona zajęła Węgry. Wtedy to został skierowany do przygotowywania umocnień przeciwpancernych, oczekujących na ofensywę wojsk radzieckich. Tam też był świadkiem pędzenia Żydów do obozów śmierci. Zwolniony ze służby został 20 listopada 1944 r.

Obok: zdjęcia z 1943 roku przedstawia Josepha Ratzingera w mundurze niemieckich sił powietrznych czasie II wojny światowej

Ratzinger znowu wrócił do domu, jednak nie na długo. Trzy tygodnie później dostał wezwanie do stawienia się w Monachium, gdzie otrzymał przydział do Wehrmachtu w mieście Traunstein, blisko którego mieszkała jego rodzina. Po podstawowym szkoleniu w piechocie, Ratzinger służył w różnych posterunkach, ale nigdy nie został wysłany na front.

W ostatnich dniach lub tygodniach przed poddaniem się Niemiec, Ratzinger zdezerterował. Dezercja była powszechna w ostatnich tygodniach wojny, chociaż karana śmiercią. Ratzinger opuścił miasto Traunstein i udał się do położonej nieopodal rodzinnej wsi.

Kiedy do wsi przybyli Amerykanie, Ratzinger przez krótki czas był internowany w obozie jenieckim niedaleko Ulm. Został wypuszczony 19 czerwca 1945 r. Mniej więcej w tym samym czasie jego brat Georg został wypuszczony z obozu jenieckiego we Włoszech.

Obok: zdjęcie rodziny Ratzingerów, 1951 rok. Z prawej u góry - Joseph, z lewej - jego brat, Georg

W 1945 r. Ratzinger wraz z bratem wstąpili do katolickiego seminarium duchownego we Freising i na studia na Uniwersytecie Ludwiga Maximiliana w Monachium. 29 czerwca 1951 r. Joseph i Georg zostali wyświęceni na kapłanów przez arcybiskupa Monachium Michaela von Faulhabera.

Na zdjęciu: Georg i Joseph Ratzinger podczas święceń kapłańskich 29 czerwca 1951 roku

W 1953 roku Joseph zdobył stopień doktora pracą o św. Augustynie, zatytułowaną "Ludzie i Dom Boży w doktrynie kościelnej św. Augustyna". W 1957 r. habilitował się rozprawą o św. Bonawenturze: Teologia dziejów u św. Bonawentury. W 1958 r. został profesorem kolegium we Fryzyndze.

Zdjęcie obok: ksiądz Ratzinger odprawia mszę na świeżym powietrzu latem 1952 roku w Ruhpolding

Przez następne lata Ratzinger posługiwał jako pomocnik biskupa Fryzyngi. W 1959 roku, został profesorem na uniwersytecie w Bonn. Jego inauguracyjny wykład zatytułował "Bóg wiary i Bóg filozofii". Cztery lata później zaczął wykładać na uniwersytecie w Muenster. Na pierwszym wykładzie aula wykładowcza była wypełniona po brzegi, już wtedy był znanym teologiem.

Na zdjęciu: profesor teologii Joseph Ratzinger, 28 marca 1977 r.

Na II Soborze Watykańskim (lata 1962-1965) był doradcą teologicznym niemieckiego arcybiskupa Kolonii Josepha Fringsa. Podczas soboru był uważany za zdecydowanego reformatora i faktycznie współpracował z takimi modernistami, jak Hans Kueng i Edward Schillebeeckx. Sam Ratzinger przyznał, że był i po części pozostał wielbicielem Karla Rahnera, znanego teologa Nouvelle Theologie, który popierał reformy i sam wznosił nowe, teologiczne poglądy.

Krótko przez zakończeniem Soboru Ratzinger został powołany na oficjalnego teologa soborowego.

Na zdjęciu: prof. teologii, ksiądz Joseph Ratzinger z kardynałem Josephem Fringsem

25 marca 1977 r. Joseph Ratzinger ustanowiony został przez papieża Pawła VI arcybiskupem Monachium i Fryzyngi. Za swoją biskupią dewizę przyjął Cooperatores Veritatis, co oznacza "współpracownicy prawdy". Zaledwie trzy miesiące później został tez kardynałem.

Obok: 28 maja 1977 r. - Joseph Ratzinger wyświęcony na arcybiskupa Monachium i Fryzyngi

Ratzinger był kreowany kardynałem w wieku zaledwie 50 lat, na konsystorzu 27 czerwca 1977 r. W chwili konklawe w 2005 r (po śmierci papieża Jana Pawła II) był jednym z 13 żyjących kardynałów mianowanych przez poprzedniego papieża Pawła VI i jednym z trzech poniżej wieku 80 lat.

Na zdjęciu: kardynał Joseph Ratzinger w Watykanie, 1977 rok

25 listopada 1981 papież Jan Paweł II nominował kardynała Ratzingera na prefekta Kongregacji ds. Nauki Wiary. W kolejnych 20 latach Ratzinger pełnił wiele ważnych funkcji w Kurii Rzymskiej: był przewodniczącym Międzynarodowej Komisji Teologicznej, przewodniczącym Papieskiej Komisji Biblijnej, radcą Drugiej Sekcji Sekretariatu Stanu, członkiem Kongregacji dla Kościołów Wschodnich, członkiem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, członkiem Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, członkiem Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, członkiem Papieskiej Rady ds. Kultury oraz członkiem Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej. W 2002 został wybrany dziekanem Kolegium Kardynalskiego.

Obok: Joseph Ratzinger na zdjęciu z listopada 1981 roku, kiedy przyjął zaproszenie od papieża Jana Pawła II do objęcia stanowiska prefekta Kongregacji Nauki Wiary w Watykanie

Jako dziekan Kolegium Kardynalskiego Joseph Ratzinger bronił doktryny i nauczania Kościoła w dziedzinach takich jak planowanie poczęć, dialog międzyreligijny, homoseksualizm, prawne regulacje związków partnerskich.

Obok: rozmowa z niemieckim biskupem Karlem Lehmannem w Dreźnie, 1987 r.

Już 10 lat wcześniej, w 1992 r. Ratzinger jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary wydał dokument, w którym stwierdził, iż dyskryminacja ze względu na orientację seksualną nie jest tym samym co dyskryminacja ze względu na rasę, pochodzenie etniczne itd. jako, że "budzi niepokój moralny". Według wydanego dokumentu "istnieją dziedziny, w których nie jest przejawem niesprawiedliwej dyskryminacji uwzględnienie orientacji seksualnej, na przykład gdy chodzi o adopcję dziecka lub powierzenie go opiekunom, zatrudnienie nauczycieli lub trenerów sportowych, służbę wojskową". Zaaprobował w ten sposób dyskryminację ze względu na orientację seksualną (dziś prawnie zakazaną w wielu krajach).

Obok: obchody 1240-lecia miasta Fulda, 1994 rok

Według tego samego dokumentu Kongregacji podstawowe prawa człowieka mogą zostać "słusznie ograniczone ze względu na obiektywne nieuporządkowane zachowania zewnętrzne". Dokument, dla przykładu, podał przypadek "osób chorych fizycznie lub umysłowo", którym można ograniczyć możliwość korzystania z pewnych praw "by chronić dobro wspólne". Dokument został skrytykowany między innymi przez trzech biskupów (Charles Buswell, Thomas Gumbleton i Walter Sullivan) oraz organizacje LGBT.

Obok: portret kardynała Josepha Ratzingera, 1996 rok

W czasie swojej posługi Joseph Ratzinger opublikował ponad 60 pozycji książkowych. Napisał kilkaset artykułów i rozpraw publikowanych w międzynarodowych czasopismach teologicznych i dziełach zbiorowych. W pracach badawczych zajmował się teologią dogmatyczną i fundamentalną. Pisał też prace z zakresu ekumenizmu. Jest laureatem wielu międzynarodowych nagród i wyróżnień. Otrzymał kilka doktoratów honorowych, w tym - Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Uniwersytetu Maria SS. Assunta w Rzymie oraz w 2000 roku - Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu.

Na zdjęciu: kard. Ratzinger podczas prezentacji encykliki Jana Pawła II "Fides et ratio" w Watykanie, 1998 rok

8 kwietnia 2005 roku o godz. 10.00 jako dziekan Kolegium Kardynalskiego rozpoczął mszę żałobną w intencji zmarłego papieża Jana Pawła II. Był to jeden z największych pogrzebów w dziejach świata (do Rzymu przybyło 4 królów, 5 królowych, ponad 70 prezydentów i premierów oraz 2 miliony wiernych).

Kluczem homilii kard. Josepha Ratzingera o życiu zmarłego papieża był biblijny cytat: "Pójdź za mną". Mówił o wędrówce Karola Wojtyły za Bogiem przez całe jego życie.

Obok: Joseph Ratzinger z włoskim kardynałem Giovannim Battistą Re oraz papieżem Janem Pawłem II w sali audiencyjnej 16 października 2003 roku

19 kwietnia 2005 r. kard. Ratzinger został wybrany następcą Jana Pawła II w drugim dniu konklawe, po czterech głosowaniach. Tym samym stał się 265. papieżem (według Watykanu) i pierwszym wybranym w tym tysiącleciu. Jest najstarszą osobą (w chwili wyboru) wybraną na papieża od 275 lat, od czasów Klemensa XII.

- Po wielkim Papieżu Janie Pawle II, kardynałowie wybrali mnie prostego, skromnego pracownika Winnicy Pańskiej. Pociesza mnie fakt, że Pan potrafi działać także poprzez narzędzia niedoskonałe, a przede wszystkim zawierzam się waszym modlitwom. W radości Zmartwychwstałego Pana, ufni w Jego ustawiczną pomoc idziemy naprzód, a Pan nas wspomoże, a Matka Boża będzie po naszej stronie. Dziękuję - brzmiały jego pierwsze słowa po wyborze na głowę Kościoła.

Na zdjęciu: kardynał Joseph Ratzinger obejmuje urząd papieża, 19 kwietnia 2005 roku