"Pani już nie żyje. Proszę wrócić z pieczątką"

Przeczytaj felieton w oryginale

Syndrom osiągający w Polsce poziom epidemii, występujący zwłaszcza wśród populacji żeńskiej powyżej 30 roku życia. Najbardziej widoczne symptomy obejmują powtarzające się oferowanie jedzenia i napojów osobom, które wyraźnie stwierdziły wcześniej, że nie chcą, nie mają ochoty bądź nie są w stanie skonsumować/ wypić niczego więcej. Cykl powtarzających się zachęceń i odmów trwa zwykle do momentu złamania się obiektu zachęcanego i wyrażenia przez niego zgody na skonsumowanie "kawałeczka ciasta i kanapki”, nawet jeśli wybija 3 w nocy i w domu właśnie wybuchł pożar.

Schorzenie, podobnie jak Syndrom Jerozolimski, dotyka zdrowe osoby tylko w określonym miejscu geograficznym. W przeciwieństwie do Syndromu Jerozolimskiego nie objawia się poczuciem religijnej ekstazy, ale silnym pragnieniem kupowania tanich kapeluszy ozdobionych piórkami i nieustannym powtarzaniem "Hej!”. Pierwsze symptomy obserwowane są wśród pasażerów wycieczkowych autokarów już kilka minut po minięciu drogowskazu z napisem Nowy Targ. Do najbardziej rozpoznawalnych oznak schorzenia należą przekonania, że jaskraworóżowy kombinezon narciarski wygląda pięknie, że jazda na nartach jest bardzo prosta oraz że górska wspinaczka w dresie i trampkach to dobry pomysł nawet w grudniu.

Zaburzenie, nazywane w skrócie syndromem OKSPK, występuje w dwóch wariantach znanych jako Typ I OKSPK i Typ II OKSPK, i obserwowane jest mniej więcej u połowy populacji. Typ I OKSPK charakteryzuje się irracjonalnym przeświadczeniem, że gdziekolwiek w danej chwili znajduje się jakiś krzyż lub inny religijny symbol, powinien on w tym miejscu pozostać na zawsze. Typ II OKSPK charakteryzuje się irracjonalnym przeświadczeniem, że gdziekolwiek w danej chwili znajduje się jakiś krzyż lub inny religijny symbol, powinien on zostać natychmiast przeniesiony. Gdyby którykolwiek z omówionych typów pełnił w Polsce funkcję dominującą, panowałby spokój – krzyże i krucyfiksy byłyby przenoszone codziennie lub nie przenoszone wcale. Niefortunny fakt, iż oba warianty schorzenia mocno trzymają się sporej części populacji, sprawił, że specjaliści z międzynarodowych centrów zdrowia psychicznego zarabiają fortunę, publikując książki na ten temat.

Syndrom dotyka niewielką część populacji mającą kontakt z publicznymi pieniędzmi. Z niewyjaśnionych jeszcze do końca przez badaczy powodów schorzenie to objawia się niekontrolowanym pragnieniem przeniesienia całości lub części publicznych środków na szwajcarskie konto należące do cierpiącego na omawiany syndrom. Inne symptomy obejmują jeżdżenie mercedesem wartym 120 tys. dolarów i pojawianie się w telewizji z zamazaną twarzą.

Obsesję Pieczątkową definiuje się zwykle jako patologiczną odmowę uwierzenia w wystąpienie danego zdarzenia bądź zjawiska, jeśli dane zdarzenie bądź zjawisko nie zostało poświadczone odpowiednim dokumentem z pieczątką. Symptomy obejmują również nieprzyjmowanie do wiadomości, że jakieś zdarzenie nie wystąpiło, jeśli istnieje dokument z pieczątką poświadczający, że wręcz przeciwnie. Zakres Obsesji Pieczątkowej obejmuje wszelkie możliwe zjawiska dotyczące kondycji ludzkiej, nie wyłączając życia i śmierci. Dowodem mogą być niejednokrotnie odnotowywane w tym kraju rozmowy zawierające zwroty takie jak: "Niestety, nie mogę zarejestrować faktu, że Pan istnieje, dopóki nie zobaczę opieczętowanego tłumaczenia Pańskiego aktu urodzenia,” lub "Zgodnie z tym dokumentem Pani już nie żyje. Proszę wrócić z pieczątką potwierdzającą, że jest inaczej”.

Badania potwierdzają, że namalowanie własnego numeru telefonu na drzwiach samochodu i parkowanie obok dworca kolejowego może poważnie wpływać na pewne obszary naszego mózgu. Udowodniono, że zmniejsza się wówczas obszar naszego widzenia, w którym przestają się już mieścić piesi na przejściach, znaki drogowe, światła oraz inne samochody. Pozostałe symptomy schorzenia obejmują nagłe i rozległe napady amnezji, głównie w kwestii wiedzy na temat przepisów drogowych, niekontrolowaną potrzebę narzekania na okropny stan państwa oraz niewzruszone przekonanie, że wszyscy inni użytkownicy dróg są idiotami, nawet jeśli są jednocześnie niewidoczni.

SOG jest jedynym przypadkiem zaraźliwego stanu psychicznego. Uznaje się, że dotyczy on około 90% mieszkańców Polski, a jego symptomy odnotowywane są w 95% rozmów odbywających się na terenie kraju. Badania wskazują, że przybywający do Polski obcokrajowcy zarażają się po około 30 do 40 minut po przyjeździe. W skrajnych przypadkach zarażeni obcokrajowcy zaczynają wykazywać objawy zakażenia za pomocą artykułów online.

Jamie Stokes specjalnie dla Wirtualnej Polski