Bolesław Bierut - W latach 1944-1947 prezydent Krajowej Rady Narodowej. Prezydent RP od 1947 do 1952 r.
Urodził się w rodzinie chłopskiej, we wsi Rury Jezuickie pod Lublinem 18 kwietnia 1892 r. Mieszkał z rodzicami w Lublinie, gdzie z ostatniej klasy szkoły został usunięty za udział w strajku w 1905 r. Pracował jako drukarz. Ukończył wieczorowe kursy handlowe. W 1912 r. wstąpił do PPS Lewicy. Zaangażował się w działalność spółdzielczą.
W czasie pierwszej wojny, podobnie jak PPS-Lewica opowiadał się za międzynarodową rewolucją, a nie walką o niepodległość. Po wojnie wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i z jej ramienia działał w ruchu klasowej spółdzielczości robotniczej. Z władz spółdzielczych został usunięty za postawę komunistyczną. Do 1924 r. był kilkakrotnie aresztowany. Potem stał się zawodowym funkcjonariuszem partii. W rok później wyjechał do Moskwy. Po przygotowaniu w szkole Kominternu wykonywał różne zadania z ramienia Międzynarodówki Komunistycznej, skierowany między innymi do Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej w Sofii.
W 1933 r., po powrocie do kraju aresztowany i skazany na 7 lat więzienia, z którego wyszedł dzięki amnestii w końcu 1938 r.
Po wybuchu kolejnej wojny przedostał się z Warszawy na teren okupacji radzieckiej. Na polecenie władz ZSRR i bezpośrednio NKWD w sierpniu 1943 r. powrócił do Warszawy. Należał do kierownictwa Polskiej Partii Robotniczej.
31 grudnia 1943 r. powołano go na przewodniczącego Krajowej Rady Narodowej. Od 31 grudnia 1944 r. Prezydent Krajowej Rady Narodowej.
4 lutego 1947 r. sejm wybrał go na prezydenta Rzeczypospolitej po uchwaleniu ustawy o trybie wyborów głowy państwa. Po uchwaleniu konstytucji PRL 22 lipca 1952 r., funkcję prezydenta zastąpiono funkcją przewodniczącego Rady Państwa. W latach 1952-54 był premierem. W 1948 r. wybrano go sekretarzem generalnym KC PPR. Następnie od 1948 do 1954 r. był przewodniczącym tej partii.
W 1954 r. został I sekretarzem KC PZPR. Zmarł 12 marca 1956 r. w Moskwie podczas XX Zjazdu KPZR.