Lech Wałęsa - prezydent w latach 1990-1995
Urodził się 29 września 1943 r. w Popowie, Ziemi Dobrzyńskiej w rodzinie rolnika. Przez 7 lat chodził do szkoły w Chalinie, a potem do klasy mechanizacji rolnictwa Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Lipnie, w której ukończył naukę po 3 latach i podjął pracę elektryka w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Łochocinie. Po niespełna 2 latach powołany do wojska odbył zasadniczą służbę w Koszalinie, a po przeszkoleniu został wysłany do szkoły podoficerskiej w Świeciu. Wojsko opuścił w stopniu kaprala.
30 maja 1967 r. rozpoczął pracę jako elektryk okrętowy w Stoczni Gdańskiej. Po grudniu 1970 r. został inspektorem bhp z ramienia związków zawodowych na swoim wydziale. W kwietniu 1976 r., za źle widziane przez ówczesne władze wystąpienie zwolniono go z pracy. Rozpoczął aktywną działalność opozycyjną.
W 1980 r. został przywódcą strajku w Stoczni Gdańskiej. 31 sierpnia podpisał porozumienie MKS z Komisją Rządową. W latach 1980-1981, przez 16 miesięcy, stał na czele Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". Starał się podtrzymywać stałe rozmowy z rządem dla rozładowania narastającego społecznego napięcia.
13 grudnia 1981 r. izolowano go w willach rządowych po ogłoszeniu stanu wojennego. 26 stycznia 1982 r. wręczono mu decyzję o internowaniu z datą 13 grudnia 1981 r. Przebywał w odosobnieniu w ośrodku rządowym w Arłamowie. 15 listopada wrócił do Gdańska. W mieście tym odwiedzają go przedstawiciele zachodnich państw. W 1983 r. otrzymał pokojową Nagrodę Nobla.
Jest współtwórcą koncepcji Okrągłego Stołu. 9 grudnia 1990 r. został wybrany w powszechnych wyborach prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. Urząd objął 23 grudnia. Po zakończeniu pięcioletniej kadencji przegrał w drugich powszechnych wyborach na prezydenta z Aleksandrem Kwaśniewskim.