Nie żałuję. Przeciwnie, bardzo ci dziękuję. Czyli o debacie Kaczyński-Tusk [OPINIA]

Wirtualna Polska oraz Onet - wspólnie i w porozumieniu - chciały zorganizować debatę przedwyborczą, do której zaproszono prezesa Prawa i Sprawiedliwości Jarosława Kaczyńskiego oraz lidera Koalicji Obywatelskiej Donalda Tuska.

Tusk powiedział, że przyjdzie. Obóz Kaczyńskiego zlekceważył zaproszenie. Debaty zatem nie będzie. I z jednej strony trochę przykro, ale z drugiej - czy ktokolwiek wierzy w to, że politycy są w stanie jeszcze rzeczowo i spokojnie debatować, a nie krzyczeć i oskarżać? Próba była.

Coraz częściej mam przekonanie, że tej Polski się już nie poskleja.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Wydawało się, że walka obozów postkomunistycznego z postsolidarnościowym to społeczny nowotwór, na który, po latach udręki, nie zasłużyliśmy.

Dopiero jednak gdy zaczęła się walka wewnątrz obozu postsolidarnościowego - niejednorodnego przecież od dziesięcioleci - zobaczyliśmy, jak źle może być.

Jakkolwiek brutalnie by to brzmiało, dopóki Jarosław Kaczyński i Donald Tusk będą decydowali o kształcie polskiego życia publicznego, dotąd będzie dużo złych emocji i mało myślenia o budowaniu wspólnej przyszłości Polaków.

WP oraz Onet zrobiły swoje - chciały zaprosić dwóch liderów, by starli się na wizje rozwoju Polski.

Można oczywiście zastanawiać się, czy ten format był odpowiedni - przykładowo, czy nie powinno się zorganizować debaty z liderami wszystkich komitetów, a nie ograniczać się do dwóch.

Ale też nie udawajmy idiotów: kluczowe znaczenie dla tego, którędy będzie podążać Polska w najbliższych latach, ma to, czy z wyborczego starcia zwycięski wyjdzie Jarosław Kaczyński, czy Donald Tusk. I od zawsze media skupiały, skupiają się i będą się skupiać na tych, którzy są najsilniejsi i mają największe poparcie społeczne.

Poza tym - mówię szczerze - akurat w tej kwestii nie mam sobie wiele do zarzucenia, bo od dawna rozmawiam z przedstawicielami mniejszych partii oraz opisuję ich pomysły.

Nie ma co szukać fałszywego symetryzmu: Tusk zgodził się debatować z Kaczyńskim, a Kaczyński nie chce debatować z Tuskiem.

Oczywiście kompani szefa Prawa i Sprawiedliwości znajdą zaraz milion powodów, dla których rozmowa z Tuskiem jest niepotrzebna, a wręcz niewłaściwa.

Lada moment zapewne rządowa TVP ponowi zaproszenie dla Donalda Tuska do jednego ze swoich programów.

Ale Polacy zasługują na odrobinę normalności. Przejawem takowej byłaby sytuacja, w której lider większości rządowej z liderem opozycji spotkaliby się w jednym pomieszczeniu i starali przekonać nieprzekonanych obywateli do swoich wizji. Czy zrobiliby to podczas debaty zorganizowanej przez WP i Onet, czy przez Polsat i Interię, czy przez TVP i TVN (czy ktokolwiek dziś wyobraża sobie taką współpracę?) - bez znaczenia.

Ale też - skoro jestem Słowik - mam ochotę zaśpiewać niczym Edyta Geppert, że nie żałuję. A konkretnie - nie żałuję, że tej debaty nie będzie. Możemy się domyślać, jak by ona wyglądała.

Kaczyński i Tusk przyszliby obładowani złośliwymi bon-motami o konkurencie, mieliby zupełnie gdzieś zadawane im pytania; po prostu chcieliby wygłosić opracowane przez swoich spin-doktorów twierdzenia.

Następnie Karnowski (nie podaję imienia nie ze względu na złośliwość, tylko po prostu nie wiem, który Karnowski) by powiedział, że Kaczyński świetny, a Tusk fatalny. Tomasz Lis z kolei stwierdziłby, że Tusk genialny, a Kaczyński skończył się na Kill 'Em All (tytuł albumu muzycznej grupy Metallica, wydany w 1983 roku - red.).

I bylibyśmy w punkcie wyjścia. Co najwyżej przez dwa dni takie pismaki jak ja mogłyby się powymądrzać, która złośliwostka była celna, a która przekraczała granice dobrego smaku.

Stwierdzam to z żalem, ale debata polityczna w Polsce umarła. I nie chodzi tylko o starcia na najwyższym szczeblu, te przedwyborcze, lecz także o codzienne spory w studiach telewizyjnych, jakich wiele.

Oglądam te programy publicystyczno-polityczne trochę z przyzwyczajenia, trochę z obowiązku, i zanim poseł X otworzy usta, wiem, co powie. Wiem, że lada moment poseł Y mu przerwie, żeby wygłosić swój monolog, ale X zakrzyknie "ja panu nie przerywałem!".

Ostatecznie zaś prowadzący program zacznie przekrzykiwać wszystkich, przez dłuższą chwilę nie będzie mu się to udawało, aż w końcu politycy w studiu się uspokoją, a dziennikarz powie, że tak dalej być nie może. I przypomni, że widzowie nie słyszą przekrzykujących się polityków.

Szkopuł w tym, że czy słyszą, czy nie słyszą, nie ma to dużego znaczenia. Bo sytuacje, w których ktoś ma cokolwiek sensownego do powiedzenia - czyli mówi o danej sprawie, o sposobach rozwiązywania kwestii społecznych, a nie wymierza kolejne pociski w politycznego przeciwnika - są coraz rzadsze.

A ja się tak zastanawiam: może to nie z politykami jest kłopot, tylko z nami? Może to my przestaliśmy oczekiwać poważnej rozmowy o istotnych sprawach, tylko w polityce zaczęliśmy widzieć i zaczęliśmy chcieć coraz brutalniejszego show?

Chętnie bym o tym porozmawiał z jakimś mądrym politykiem. Tylko boję się, że i tak nie będzie odpowiadał na pytania, lecz trajkotał nakręcony, że Tusk lub Kaczyński to największe zło, jakie spotkało Polskę.

Patryk Słowik jest dziennikarzem Wirtualnej Polski

Napisz do autora: Patryk.Slowik@grupawp.pl