Nie boję się, kiedy śpię

– Nie można mnie tak łatwo zaszufladkować. Nie lubię generalizowania, zresztą my, kobiety, rzadko jesteśmy jednoznaczne. Pewnie więc mam po trochu każdej z nich.

– Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Kiedy buduję postać, nie myślę, ile ona ma ze mnie, tylko jak najlepiej pokazać to, o co chodzi reżyserowi. Nie muszę być jak ona, nie muszę się z nią zgadzać, nie muszę jej nawet lubić, żeby ją dobrze zagrać.

* Ta rola przyniosła ci Oscara. Pedro Almodóvar nie był zazdrosny?*

– Coś ty! On jest chyba moim największym fanem. Przysłał mi kilka e-maili, w których szczerze mi gratulował. Gratulował też Woody’emu świetnego filmu, więc chyba między nimi też wszystko jest OK. Ich komedie mają jedną wspólną cechę – są w gruncie rzeczy podszyte tragedią. Obydwaj szukają śmieszności w momentach najtrudniejszych dla bohaterów.

– Nie. Nawet Barcelonę zna lepiej ode mnie – w końcu jestem z Madrytu! Ale zabraliśmy go kiedyś na hip-hopową imprezę. To było coś, bo Woody nie jest rozrywkowym typem. Dostałam od niego na pamiątkę okulary, które uwielbiam i trzymam w honorowym miejscu.

– Myślałam o tym, ale muszę najpierw zmienić szkła.

– Agentka umówiła mnie na spotkanie, mówiąc Woody’emu, że jestem jego wielką fanką. Trwało trzy minuty, byłam załamana. Ale agentka wyjaśniła mi, że to i tak bardzo długo. Jego rozmowy z aktorami trwają czasem zaledwie 10–15 sekund! Tyle mu wystarczy, żeby stwierdzić, czy ktoś nadaje się do roli. Miesiąc później zadzwonił i powiedział, że u niego gram.

– Radość trudna do opisania. Dla aktora rola w filmie Allena jest spełnieniem marzeń. Wychowałam się na jego filmach. * W jednej ze scen całujesz się z bohaterką graną przez Scarlett Johansson. Jak było?*

– Mam już dosyć odpowiadania na to pytanie. Wszyscy oszaleli na punkcie tego pocałunku. Jedyne, co pamiętam, to fakt, że był to chyba najbardziej zatłoczony plan filmowy, jaki widziałam.

– Też tak myślałam (śmiech).

– Madryt jest moją bazą, tutaj jest mój dom i moja rodzina, nawet jeśli nie spędzam tu zbyt dużo czasu. I to się nigdy nie zmieni. USA to wyłącznie praca. Ale najszczęśliwsza jestem, kiedy mogę pracować w Hiszpanii, na przykład z Pedro Almodóvarem.

– Wątpliwości? To eufemizm. Przed rozpoczęciem pracy nad każdym nowym filmem jestem przerażona! Nawet kiedy pracuję z Almodóvarem, którego kocham i z którym tak dobrze się znamy. Bywam histeryczką. Ale wiesz co? Jeśli kiedykolwiek przestanę się bać, będzie to oznaczało, że czas skończyć z tym zawodem.

* Kiedy strach odchodzi?*

– Nigdy. Oczywiście pierwsze dni na planie są najgorsze, ale potem też się boję.

– Może czasem, kiedy śpię (śmiech).

– Męczy, ale jednocześnie bardzo to lubię. Na tym właśnie polega trudność. Ale kto powiedział, że cokolwiek w życiu łatwo przychodzi?

* Zaczynałaś bardzo wcześnie jako tancerka. Wtedy też tak się bałaś?*

– Chyba mniej. Byłam ekstrawertycznym dzieckiem, poza tym dzieci są tak cudownie nieświadome...

– To geniusz. Jeśli zaprosiłby mnie jeszcze raz do współpracy, nie musiałabym nawet czytać scenariusza.

– Zaufanie, którym obdarza aktora. To, że pozwala improwizować na planie, że czeka na to, co zaproponujesz. Że pracuje od 9 do 16. I to, że wystarczy mu 10 sekund rozmowy, żeby się na kimś poznać.

Rozmawiała Anna Rączkowska.