Dolny Śląsk. Tajemnicza śmierć w Górach Stołowych. Zagadka sprzed 23 lat nie daje o sobie zapomnieć

Ostatni raz widziano ich żywych 17 sierpnia 1997 roku. Dziesięć dni później ciała Ani i Roberta znaleźli ratownicy z psami, poinformowani przez rodzinę o niepokojącym braku informacji od dwójki podróżników.

Anna Kembrowska i Robert Odżga byli studentami Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Byli parą, którą łączyły pasje - zamiłowanie do wędrówki po górach, miłość do natury. Byli wrażliwcami, osobami, które nie mogły nikomu uczynić nic złego, wdać się w konflikt lub wplątać w podejrzane okoliczności. A jednak ktoś uśmiercił ich strzałami z broni, celując między oczy.

To ostatnie lato przeżyli bardzo intensywnie. Podróżowali po Polsce, odwiedzali rodzinę i spotykali się z przyjaciółmi, bawili się nad jeziorami, uczestniczyli w spływie kajakowym. Potem mieli w planach góry. Wędrówkę zaczęli od Międzylesia 15 sierpnia. Mieli trzy wolne dni przez początkiem naukowego obozu, którego Ania była współorganizatorką.

Ostatni kontakt Ani z rodziną: telefon z budki w Karłowie, 17 sierpnia. Następnego dnia nie zgłaszają się do grupy, nie przekazują żadnej informacji, nie ma ich. Dopiero kilka dni później wszczyna się alarm. Obozowicz kontaktuje się z rodziną dziewczyny, okazuje się, że nikt nie ma żadnej wieści od pary. Rodziny Roberta i Ani razem proszą o pomoc policję, a potem, rozczarowani postawą mundurowych, bagatelizujących to zgłoszenie, zawiadamiają GOPR. Po kilku dniach psy znajdują z dala od szlaku, na szczycie zwanym Narożnik, rozkładające się zwłoki.

Zabito ich strzałami w głowy. Prosto między oczy. Trudno sobie wyobrazić, co mogło się tam wydarzyć. Zabójca posługiwał się, co ustaliły ekspertyzy, albo pistoletem CZ wzór 28 wyprodukowanym w Czechosłowacji, albo walterem PPK.

Plecaki turystów, porozcinane nożem, leżały kilometr dalej. Były puste. Ktoś zabrał namiot, karimaty, zegarek, aparat fotograficzny, zaginęły też pieniądze, dokumenty i zeszyt Ani z notatkami. To tak, jakby sprawca chciał zniszczyć to wszystko, co może naprowadzić na jego ślad. Jakby spędził nieco czasu ze swoimi przyszłymi ofiarami, mógł zostawić ślad w namiocie, zostać uwiecznionym na zdjęciu, zaistnieć w notatce w dzienniku.

W śledztwie pojawił się taki wątek. Znaleźli się świadkowie, którzy opowiadali o trójce podróżników, którzy pytali o nocleg w hotelu Traper w Dusznikach. Z opisu wynika, że to Ania i Robert, ale był z nimi blondyn z włosami do ramion, w koszuli w kratę, z wojskowym plecakiem.

Jego portret pamięciowy publikowały media 23 lata temu, również i czeskie. Poszukiwano go jako świadka. Nie znalazł się. Policja sprawę umorzyła. Akta trafiły do archiwów i pokrywały się kurzem, a zbrodniarz nie doczekał się kary.

Jest jednak ktoś, oprócz bliskich młodych ludzi, kto nie może zapomnieć. To śledczy, który zajmował się sprawą, Janusz Bartkiewicz. Pisze książkę o zagadkach tej śmierci i swoich hipotezach. Mężczyzna opowiedział portalowi newsbook.pl, iż wielu świadków twierdziło, że w okolicy w dniu zabójstwa kręciło się sporo ludzi w paramilitarnych strojach, którzy wyglądali na uczestników survivalowego obozu. Zdaniem byłego śledczego to oni mogą mieć coś wspólnego z tą zagadkową zbrodnią. Uważa, że był to mord rytualny, popełniony przez neonazistów.

Ten wątek rozwinął się jeszcze po emisji słynnego programu Michała Fajbusiewicza "997" w 2001 roku. Znalazł się świadek, który twierdził, że ci rzekomi neonaziści faktycznie byli tamtego lata w górach i mieli poszukiwać schowanych przez nazistów w 1945 roku skrzyń z niemieckim zaopatrzeniem wojskowym.

Tego śladu nikt już nie zbadał, co zdaniem Janusza Bartkiewicza, było niedopatrzeniem i zaniedbaniem policji, która chciała sprawę zamknąć z uwagi na statystyki. W 2003 roku śledczy poszedł na emeryturę. Wrocławskie Archiwum X też, jak zapewnia, nie chciało tym tropem podążać.

Portal dowiedział się w świdnickiej prokuraturze, że śledztwo, zamknięte w 1998 roku, zakładało kilka wersji - zabójstwo na tle rabunkowym, w celu pozbycia się ofiar jako świadków zdarzenia o charakterze kryminalnym, przez pomyłkę, na tle rozliczeń lub zazdrości, albo dotyczyło działań związku o charakterze przestępczym. Mimo umorzenia, śledztwo może być zawsze wznowione wobec nowych informacji.

Janusz Bartkiewicz, pisząc książkę, tak bardzo związał się z tą niewyjaśnioną sprawą emocjonalnie, że w tym roku przed rocznicą śmierci studentów postanowił wyremontować pamiątkowy krzyż, postawiony przy Narożniku dla tej bestialsko zabitej dwójki młodych ludzi.