Naukowcy już dawno zaobserwowali, że wiewiórki bardziej energicznie wymachują ogonami przed grzechotnikiem, gdy jest ciemno, niż za dnia.
Tymczasem grzechotniki "widzą" przeciwnika w podczerwieni, zależnej od temperatury zwierzęcia.
Aaron Rundus i Donald Owings z University of California w Davis podejrzewali, że przekazywane wężowi przez wiewiórki sygnały są tak naprawdę niewidoczne dla ludzkich oczu.
Chcąc to sprawdzić, wykorzystali kamerę, która pozwala widzieć w podczerwieni. Sfilmowali starcie wiewiórki z grzechotnikiem oraz starcie wiewiórki z innym wężem, norowcem zwyczajnym, który w podczerwieni nie widzi.
Stojąc "twarzą w twarz" z grzechotnikiem wiewiórki nagrzewały swoje ogony (zwiększając w nich przepływ krwi), i wymachiwały nimi przed agresorem. Według interpretacji naukowców, zachowanie takie może sprawiać, że wąż "widzi" przeciwnika jako znacznie większego, niż jest on naprawdę.
W konfrontacji z norowcem wiewiórki machały co prawda ogonami, ale zachowywały ich zwyczajną temperaturę.
Naukowcy skonfrontowali też grzechotnika z robotem-modelem wiewiórki, wyposażonym w podgrzewany ogon. Grzechotniki trzymały wobec poruszających się, robocich ogonów dystans. Szczególnie duży był on wtedy, gdy temperatura ogona osiągała wartość taką, jak temperatura ogona żywej walczącej wiewiórki.
Naukowcy sugerują, że cały ten system obronny wykształcił się u wiewiórek specjalnie do kontaktów z grzechotnikami.
