Wywiad z warszawiakiem: Rastamaniek

Od kilkunastu lat zajmuję się produkcją muzyki i pisaniem tekstów. Z lepszym lub gorszym skutkiem. Robię to przede wszystkim dla przyjemności, dla samego siebie. Około roku dwutysięcznego okazało się, że nie tylko ja słucham mojej muzyki i to był przełom w twórczości.

Działam w Jasnej Liryce razem z Fotozem Muzem. To taka forma pomiędzy muzyką, teatrem i show. Muzycznie jest wypadkową rapu, reggae i dancehallu. Nazwaliśmy ten styl Rapeggaehall.

W drugim projekcie bierze udział większa grupa ludzi. Nazywa się Fundamenty. Z grupą przyjaciół gamy na żywych instrumentach, wspieramy się przy produkcji albumów.

Powstała już płyta „Kacezet & Fundamenty”, która wniosła trochę świeżości na polskim rynku muzycznym. Składają się na nią kawałki trochę w stylu reggae, trochę akustyczne, a trochę „urban-folkowe”.

Obecnie powstaje materiał „Rastamaniek & Fundamenty” oraz druga płyta „Kacezet & Fundamenty”. Będzie ona utrzymana w klimacie akustycznego hip-hopu z dodatkiem innych gatunków muzycznych – reggae, jazzu i funku.

Gościnnie udzielam się też w polsko-ukraińskim zespole „Warszawa Kyiv Express”, który słynie z charakterystycznego połączenia jazzu i polsko-ukraińskiego folku.

Najczęściej gramy poza Warszawą. Kiedyś graliśmy po 3 koncerty miesięcznie, tylko w Warszawie, ale to się zmieniło.

Jako Jasna Liryka gramy koncerty w formie para-teatralnego występu muzycznego. Zdarza nam się grać na imprezach zupełnie nie hip-hopowych, ponieważ nie tworzymy typowego hip-hopowego widowiska. Na show składają się też takie elementy, jak stroje, oświetlenie, gadżety itd.

Z Fundamentami, mieliśmy w roku 2012 okazję zagrać na wszystkich znaczących festiwalach reggae, ale także na plenerowych imprezach w mniejszych miejscowościach.

Oba projekty, w których biorę udział mają wspólną, bardzo ważną dla nas cechę – życiowy, często pozytywny przekaz i improwizowane sytuacje muzyczne, w które włączamy publiczność.

Jesteśmy młodymi ludźmi, więc słuchają nas inni młodzi. Na koncertach widuję też ludzi starszych, więc trafiamy chyba do wszystkich grup wiekowych.

Z tego co zauważyłem sporą część słuchaczy stanowią internauci. Póki co, więcej osób ogląda nasze klipy na youtubie, niż przychodzi na koncerty - Internet jest dla nas bardzo ważnym sposobem komunikowania się ze światem.

Ponieważ zawsze robiłem muzykę dla siebie, ciężko mi to rozpatrywać w kategoriach sukcesu. Sukces będzie wtedy, kiedy nagram to czego jeszcze nigdy w życiu nie słyszałem, a usłyszeć bym chciał.

Odnoszę wrażenie, że w Warszawie jest wielu utalentowanych muzyków i tekściarzy. Niestety często mają problem z przebiciem się – nie wiem, czy to kwestia pracowitości czy braku możliwości. Czegoś tu brakuje, ale na pewno nie talentu.

Jeśli chodzi o branże muzyczną, to już nie rozpatruje się tego w kategoriach miast – teraz rynek jest globalny. Warszawiacy wydają w Poznaniu, Poznaniacy w Wielkiej Brytanii, a Brytyjczycy w Indiach. Internet to nasz największy przyjaciel w promocji, a zarazem największy wróg, złodziej koncertowej publiczności.

Generalnie nie narzekamy na warszawskie realia koncertowo-klubowe. W Warszawie jest multum imprez kulturalnych, festiwali muzycznych – często darmowych. To duży plus dużego miasta. Po prostu, stać je (lub sponsorów) na organizację imprez.

Warszawa jest bardzo inspirującym miejscem, przede wszystkim ze względu na atmosferę i dobrą energię, która jest obecna nad Wisłą, na plażach, w parkach, klubach.

Warszawiacy wydają się często niezrozumiali, zarozumiali i zainteresowani tylko sobą. To jednak tylko pierwsze wrażenie. Spotykam się tu z dużą dawką skrajnych emocji. Bardzo wyraźnie zarysowana jest granica pomiędzy nędzą a bogactwem. To bardzo inspiruje. Kojarzy mi się to z tao – idealna równowaga. Tyle samo dobra i zła, brudu i złota, hałasu i ciszy.

Spędzam w tym mieście 95% mojego czasu, więc naturalnie jest dla mnie bardzo silnym źródłem inspiracji. Często mnie przytłacza swoim rozmiarem, ilością ludzi i możliwości. Staram się czerpać inspirację z podróży, czy tras koncertowych – tam się dzieją rzeczy, których tutaj nie mogę doświadczyć - ogromna serdeczność, duże zainteresowanie drugim człowiekiem oraz spokój – życie na spowolnionych obrotach. Za to kocham małe polskie miejscowości. W Warszawie to się czasem rozmywa - ciężko mieć dużo czasu dla ogromnej ilości znajomych. Wszyscy się spieszą, ale nie do końca wiedzą dokąd. To jest bardzo inspirujące.

Kocham Warszawę i nie zamienię jej na inną (chyba, że mnie zdradzi i przestanie kochać :)