Warszawiacy są do du.y!

W Warszawie znalezienie zdrowego na umyśle partnera graniczy z cudem - mówią nam trzy dziewczyny, które spotkaliśmy w jednym ze stołecznych klubów. Warszawiacy - przynajmniej według nich - dzielą się na trzy gatunki: "Kogucika", "Prezesa" i "Studenta-pierdołę". Żaden z nich nie nadaje się na stałego partnera.

Obecnie nawet jedna trzecia małżeństw w stolicy kończy się rozwodem, do tego coraz więcej młodych małżeństw rozpada się w pierwszych latach wspólnego życia. Skąd tak wiele krótkotrwałych związków? Być może problem leży w małej liczbie mężczyzn. Na 100 warszawiaków przypada w stolicy 112 warszawianek. Jednak mieszkanki naszego miasta są lepiej wykształcone. Prawda jest taka, że o ile mężczyzna jest w stanie związać z kobietą mniej wykształconą, dziewczyna po studiach rzadko wiąże się z robotnikiem. Więc mamy w stolicy (nie) mały problem.

Sylwia: - Beznadziejni (śmiech)
Weronika: - Przewidywalni
Marta: - Kiepscy w łóżku

Sylwia: Sorry, ale jestem rodowitą warszawianką, taką z dziada pradziada. Kiedy widzę, jak "nowy" warszawiak, w kiepskich lub brudnych butach tłumaczy komuś w Zakopanem, że jest ze stolicy, niedobrze mi się robi. Słoma na kilometr wystaje, koleś mówi, że jest z Warszawy, a jedyne co potrafi to nachlać się jak świnia. Naprawdę trudno mieć w takim przypadku inną opinię, prawda?
Weronika: Nie jest ważne skąd jest, tylko co sobą reprezentuje. Może być i rodowity, ale jeśli jest dupkiem, to jest tylko rodowitym dupkiem.
Marta: Od wielu lat nie trafiłam na porządnego faceta. To znaczy znam takich, owszem, jednak są oni już ojcami. Trudno zresztą, żeby nie byli. Jak mówi stare powiedzenie, jeśli spotykasz fajnego faceta w wieku trzydziestu paru lat i ten facet jest przystojny, błyskotliwy do tego sam, to oznacza, że ten facet... ma już chłopaka.

Sylwia: Oczywiście, że trafiałyśmy, wciąż trafiamy. Tylko że oni często udają. Bardzo szybko i łatwo się zorientować, że takiemu facetowi chodzi mu wyłącznie o zdradę żony lub - co gorsza - o szybki ślub.

Sylwia: Jasne! Czasy się zmieniają, kobiety się zmieniają, a faceci - nie. Warszawa różni się pod tym względem od innych miast. Dziewczyny ze stolicy nie są tu tak zaściankowe jak na prowincji. Chyba, że mówimy tu o tzw. niuniach, czyli blondynkach, które mają być i są tylko ładnym dodatkiem do pana z grubym portfelem. Wracając do tematu: faceci przyjeżdżają tu na studia, do pracy, zdobywają to dość szybko i mając lat trzydzieści lub nawet mniej, kawalerkę i kredyt na karku myślą, że odnieśli wielki sukces i są już życiowo spełnieni. Chcą się więc natychmiast żenić. Taki wiejski pragmatyzm.

Sylwia: Sporo! Wspólne życie jest tańsze.
Weronika: Znam takich, co najchętniej znaleźliby cichą posłuszną, ale dobrze zarabiającą żonkę jeszcze przed wzięciem kredytu. Kupiliby mieszkanie na faceta, a żona niech pomaga spłacać. Tymczasem dziewczyna, jadąc do dużego miasta chce się rozwijać, robić karierę, trochę jeszcze poszaleć. W końcu wyjechała z małego miasta nie po to, by zachowywać się jak na prowincji.
Marta: Nie mam nic do facetów z prowincji, jednak rzeczywiście przywożą do stolicy wiele małomiasteczkowych stereotypów. Żona ma być cicha posłuszna. Kinder, Küche, Kirche jak mówią Niemcy, czyli dzieci, kuchnia i kościół. A te czasy już minęły. Facetom podobają się przebojowe dziewczyny, ale jak już taką zdobędą, próbują ją stłamsić, zamienić w kurę domową, ma być jak jego matka.

Sylwia: Tak naprawdę mamy mało czasu. Bo praca i praca. Możliwości są tylko dwie: praca lub imprezy. Wśród znajomych karty są już raczej rozdane, mężczyźni pożenieni. W pracy to trochę śliska sprawa, bo swojego podwładnego przecież nie poderwę, a przy związku z szefem mogę być posądzona o robienie kariery przez łóżko, co się przecież tutaj non stop zdarza.
Weronika: Po trzydziestce to czeka się już tylko na drugą falę: rozwodników i wdowców (śmiech)
Marta: Głównie na imprezach weekendowych, w lokalach.

Marta: Trochę tego jest (śmiech). Opera, Enklawa, Platinium... są też inne. Niestety, w takich miejscach spotyka się trzy typy warszawiaków: "Kogucika", "prezesa" i "studenta-pierdołę". Wszystkie trzy to nie jest materiał na stały związek.

Marta: To znaczy młodego, w miarę bogatego, raczej zadbanego chłopaka z własnym mieszkaniem i dobra pracą, którego jedynym celem w życiu jest robienie kariery, wspinanie się do góry, a poznana dziewczyna służy mu tylko do zaspokojenia własnych potrzeb. Kiedy mu zależy, "Kogucik" potrafi być szarmancki, romantyczny, zaprasza na wino i oczywiście do siebie. Za to rano chce się ciebie jak
najszybciej pozbyć. Taki nie myśli o stałym związku w ogóle. Myśli o pieniądzach. Żonę też pewnie kupi na giełdzie (śmiech).

"Prezes" to z reguły facet po czterdziestce. Od dawna szczęśliwie żonaty. Powiodło mu się, ma świetne stanowisko, drogi samochód, rodzinę i kryzys wieku średniego. Nie ma za to tego, co mają jego koledzy - młodej i atrakcyjnej kochanki. Pasującej do jego samochodu. Gotowej na każde skinienie. Taki prezes potrafi obiecywać niestworzone rzeczy: karierę, czasem sławę. Ale to tylko obietnice. Z gościem jest nawet fajna zabawa, bo stać go na wiele, ale dziewczyny powyżej 25 roku życia są już dla nie go zbyt stare. I zbyt mądre. Zabawa - tak. Ale nic więcej. Natomiast "student-pierdoła" to najczęściej spotykany typ w klubach. Nie chodzi o to czy studiuje, czy nie. To tylko nazwa. Chodzi o to, że zachowuje się jak student, czyli jak duże dziecko. Nie dba o siebie, nie potrafi ubrać. Chwali się gdzie nie był i czego nie robił, a tak naprawdę, jedyne co widział to zmywak w Londynie lub koncert w Proximie. To fajny rozmówca i słuchacz, jeśli tylko dziewczyna kupi sobie i jemu piwo. Ma ponad 30 lat i zasuwa za barem.
Jak się z takim wiązać? Takiemu wydaje się, że jest śmieszny, wydaje mu się że ma kasę lub że jest dobrym kochankiem.

Sylwia: No please... nie ma się czym chwalić.
Weronika: Krótkodystansowi (śmiech)
Marta: Przede wszystkim samolubni. Kobieta ma być niewolnicą, spełniającą jego najskrytsze marzenia, w zamian dostąpi ona zaszczytu obcowania z panem i władcą. Poza tym faceci posiadają mentalność pornograficzną. Życie seksualne naprawdę różni się od tego, co widzimy w filmach porno. Niestety panowie tego nie dostrzegają... lub nie chcą dostrzegać. Jest też duża grupa dziewcząt, która się na to zgadza.
Sylwia: Nie ma partnerstwa. Facet nie myśli o zaspokojeniu partnerki, myśli o sobie. Zresztą faceci tacy już są. Para wspólnie kupi samochód, to on mówi "moje auto", nawet jeśli to jego dziewczyna spłaca kredyt.
Weronika: Non stop się chwalą swoimi dokonaniami, nawet beznadziejnymi. To jest straszne.

Sylwia: Bez przesady, wierzymy, że fajni faceci gdzieś w tym mieście są. W końcu to stolica. Może źle trafiamy? Może chodzimy do złych klubów? Może postawiłyśmy zbyt wysoko poprzeczkę? Tyle, że tak naprawdę wiele nie chcemy.

Sylwia: Wystarczy dobry, uczciwy partner. Taki do wspólnego zamieszkania. Wykształcony, żeby było o czym rozmawiać wieczorami. Mający podobny pomysł na resztę życia. Rozumiejący kiedy jest czas na zabawę, a kiedy trzeba być poważnym.
Weronika: I niech taki facet będzie lekko wyluzowany, a nie spięty jak gumka w majtkach. To, że tańczę z innym nie oznacza, że mu zaraz wskoczę do łóżka. Warszawiacy potrafią częściej strzelać fochy niż warszawianki.
Marta: Dużo się ostatnio zmieniło, szczególnie w relacjach damsko-męskich. Sprawy idą w inną stronę, jest coraz lepiej. Mężczyźni zaczynają rozumieć, że czas typowego samca-alfy się kończy. Powoli zaczynają się zmieniać. Jednak zbyt wolno.
Weronika: W sumie karty już rozdane. Porządni trzydziestolatkowie mają już rodziny i dzieci. My, tak jak mówiłam wcześniej, czekamy już na drugą falę - rozwodników i wdowców. A póki co - szukamy dalej.

Dziewczyny nie zgodziły się na zrobienie sobie zdjęcia.