Warszawa. "Nie lubię poniedziałku" ma pół wieku. Komedia, która się nie starzeje

Reżyser mówił, że "Nie lubię poniedziałku" powstał, bo w szkole filmowej Antoni Bohdziewicz kazał mu zapisywać pomysły gagów. Trzeba było 20 lat i z tego notatnika powstało arcydzieło.

Z tego filmu każdy polski widz najlepiej pamięta Bohdana Łazukę, wracającego w poniedziałkowy poranek z różnych artystycznych ekscesów, grzecznie oddającego kluczyki od stylowego autka i przemieszczający się chwiejnym krokiem dalej na azymut szyn, przy użyciu korby tramwajowej.

Jednak to nie tylko ta historia stanowi o smaku produkcji. Opowieść o włoskim przedsiębiorcy, który przylatuje do Warszawy i od samego początku prześladuje go pech, jest przepyszna.

Bo wszyscy - prawie - mają tam pecha. Poniedziałek po prostu jest pechowy. Zwłaszcza w mieście, w którym każdy krok wymaga strategii. Bo rzucą papier toaletowy, bo zamkną przedszkole z powodu różyczki, bo brakuje treblinek do rolniczych maszyn w podwarszawskim pegeerze, bandytom nie udaje się napad, a amerykańskiego rodaka trudno wypatrzeć, więc zespół ludowy ma falstarty, czekając na "łonego".

Zanim jednak powstał ten najlepszy w dorobku Tadeusza Chmielewskiego film, reżyser zrobił w 1955 roku debiutancki "Ewa chce spać", potem "Walet pikowy". "Wiosna, panie sierżancie", miała powstać w 1958 roku, ale nosem kręcili decydenci, więc opowieść o poczciwym i prawym milicjancie powstała za późno i jako zbyt naiwna nie wzbudziła entuzjazmu.

I choć "Jak rozpętałem drugą wojnę światową" (1969) to życiowe arcydzieło reżysera, żaden z jego filmów tak pięknie nie sportretował Warszawy. Nocnej, budzącej się o świcie w poniedziałek, w pełnym rozruchu i w wieczornym poniedziałkowym rozleniwieniu, które nie wyklucza miłosnych przygód i wzlotów, mimo całodziennego pecha bohaterów.