Warszawa. Historia zatrzymana w detalu. Konserwatorski remont w kamienicy przy Hożej

Prace remontowe przeprowadzone w jednym z mieszkań pod zarządem śródmiejskiego Zarządu Gospodarki Nieruchomościami odnalazło się wiele przedwojennych finezyjnych szczegółów wyposażenia wnętrz. To niezwykły paradoks w stolicy. Z wojennych zniszczeń wyszło naprawdę niewiele takich skarbów, więc tym bardziej każdy zachowany trzeba otaczać szczególną uwagą i troską.

Jak informuje biuro stołecznego konserwatora zabytków, w mieszkaniu w kamienicy przy Hożej 27 a odnalazły się wyjątkowe detale - przedwojenne szkło groszkowe i ciekawa posadzka znajdująca się w kuchni i toalecie. Kafelki w kuchni ułożone zostały we wzór plastra miodu, a w łazience podłogę zdobią słynne gorseciki.

Kamienicę, wybudowaną w 1935 roku dla Juliana Glassa, właściciela składów materiałów żelaznych, zaprojektowała słynna warszawska spółka architektów - Jerzy Gelbard i Roman Sigalin. To był i jest bardzo elegancki dom. Elewacja budynku, wpisanego do rejestru zabytków cztery lata temu, pokryta jest płytami z piaskowca i ma elementy charakterystyczne dla projektów tej architektonicznej.

Przetrwała oryginalna obudowa szybu windowego, ściany i schody głównego holu, jak przed wojną, wyłożone są kamienną okładziną, a na podłodze nadal podziwiać można geometryczny, kolorowy wzór z płytek ceramicznych.

Na ciekawe znaleziska konserwator natrafił też wewnątrz remontowanego przez ZGN mieszkania. Przetrwała oryginalna stolarka drzwiowa, choć była pokryta wieloma warstwami farby. Ale co szczególnie ważne, zachował się ornamentalne szklenie.

Zastosowano tam nieprzezroczyste, ornamentowe szkło o zróżnicowanych fakturach - szkło prążkowane, mrożone, powszechnie stosowane i produkowane w 20-leciu międzywojennym. W małych okrągłych okienkach w drzwiach łazienki i toalety zastosowano tak zwane szkło groszkowe. Te wszystkie cenne elementy, które uchowały się przez tak wiele dekad, zostały teraz pieczołowicie odnowione.