42 lata ratowała życie warszawiaków. Dziś odeszła na emerturę [ROZMOWA]

O pani Teresie jej koledzy mówią "skromna profesjonalistka" (to ci starsi) lub "żywa legenda" (ci młodsi). Po ponad 40 latach pracy na Poznańskiej 22, gdzie mieści się siedziba dyspozytorów, przechodzi na emeryturę. Rozmawiamy z nią w ostatnim dniu jej pracy.

Teresa Szczygielska: - Przyszłam tu mając 21 lat. Spędziłam 42. Łatwo więc pan sobie obliczy, ile lat mam teraz (śmiech)

- Zdecydowanie. Nawet w systemie samej organizacji. Jest różnica w liczbie wezwań, w rodzaju chorób, zmieniły się choćby modele karetek, nawet standardy traktowania pacjenta i lekarza.

- Oczywiście

- Byłam wówczas na dyżurze. Niech pan sobie wyobrazi, że na początku dostaliśmy zgłoszenie, iż wykoleiły się dwa tramwaje. Dopiero po jakimś czasie, że to wybuch w rotundzie. Zadysponowałam wówczas wszystkie karetki na miejsce tragedii.

- 49? Nie wiem, czy to już wolno mówić, ale my musieliśmy podać taką, a nie inną liczbę. Ofiar było znacznie więcej. Podaliśmy ją, bo według ówczesnych przepisów, jeśli było więcej niż 50 osób śmiertelnych, to do Polski przyjechałaby jakaś komisja z ONZ. Więc był limit. 49 osób i ani jednej więcej. Nie zapomnę zresztą listy ofiar, napisanej odręcznie, długopisem, bo wtedy nie było przecież komputerów. Ofiar śmiertelnych było zdecydowanie więcej.

- Myślę, że około siedemdziesięciu.

- Oczywiście. Obsługiwaliśmy Rotundę około tygodnia. Przez ten czas ratownicy ciągle wynosili z wnętrza budynku części ludzkie.

(Rozmowę przerywa telefon. Ludzie cały czas dzwonią do pani Teresy. Jedni z gratulacjami w związku z podjętą decyzją, inni z wyrazami zdziwienia. Że się jednak zdecydowała).

- 3 lata o tym myślałam. Za pierwszym razem, gdy zapowiedziałam, że odchodzę, wezwał mnie były już dyrektor i zwyczajnie poprosił żebym została.

- Ze względu na moje doświadczenie i profesjonalizm, oraz prawidłowe dysponowanie ambulansami. W 2015 też o tym myślałam, ale czułam się na tyle dobrze fizycznie, że powiedziałam sobie "a jeszcze z rok popracuję". Teraz też czuję się dobrze, ale odchodzę ze względu na narodziny wnuka.

- Dokładnie. (Śmiech)

- Też miałam wówczas dyżur, choć wtedy byłam w ochockiej filii pogotowia, na Grójeckiej (filia mieści się obecnie na Barskiej - przyp. red.). To było straszne. Zespół, który przybył na miejsce tragedii przekazał mi, że nie potrzebują karetek, bo na miejscu są tylko zgony. To było straszne przeżycie, nie wiem jak można być uodpornionym na takie sytuacje, do końca życia będę miała w pamięci Rotundę i Kabaty.

- Tak, ale rzadko. Ciągle decydujemy tu o czyimś życiu i śmierci, to bardzo odpowiedzialny zawód.

- Odpocznę psychicznie. W końcu przespane noce. Przecież ja od 44 lat mam dyżury nocne. Poza tym, jak mówiłam wcześniej, mam półrocznego wnuczka, który już wymaga opieki. Będę miała jakieś zajęcie, pójdę z nim na spacer do parku Olszyna lub Ogrodu Saskiego.

- To misja. To też wielka odpowiedzialność za każdego pacjenta. Empatia przy przekazywaniu wezwań, w rozmowie z lekarzami. Tu potrzebne jest to coś, pewne wyczucie, specjalne predyspozycje . Niektórych rzeczy zwyczajnie się z książek nie nauczysz.

- Na obecną chwilę - nie. Za długo to trwało. Już wyobrażam sobie wypoczynek fizyczny - przespane noce, wolne weekendy, święta. No i w końcu wigilia w domu. Bo zawsze wypadała albo przed dyżurem nocnym, albo zaraz po nim. Ale za miesiąc na pewno będę żałowała. Bo pogotowie i tę pracę zwyczajnie kocham.

*Zobaczcie też: Prawosławni wykąpali się w jeziorku Czerniakowskim [ZDJĘCIA] *