W Polsce odbył się pierwszy ślub humanistyczny

Galeria

[

]( http://wiadomosci.wp.pl/pierwszy-taki-slub-w-polsce-6038692614386817g )[

]( http://wiadomosci.wp.pl/pierwszy-taki-slub-w-polsce-6038692614386817g )
Pierwszy taki ślub w Polsce

Małżeństwem humanistycznym są już Monika Szmidt oraz Miłosz Kuligowski, psychologowie z Gdańska. Ślubu udzielili im celebransi stowarzyszeń humanistycznych: Krzysztof Tanewski z Polskiego Stowarzyszenia Racjonalistów oraz Jane Bechtel ze Szkockiego Towarzystwa Humanistycznego. Organizatorem uroczystości było Polskie Stowarzyszenie Racjonalistów. Po uroczystości zgłosiły się kolejne pary.

Śluby humanistyczne są praktykowane przez społeczności humanistyczne w wielu krajach. W Norwegii, Szkocji i Stanach Zjednoczonych są uznawane przez prawo cywilne.

Jak podkreślają organizatorzy, w ceremonii humanistycznej "cała uwaga skupiona jest na człowieku, relacjach międzyludzkich i społecznych". Uroczystość rozpoczęła się w mroku rozświetlonym blaskiem ponad stu świec o zapachu wanilii, centralne miejsce sali zdobiła kompozycja orchidei, symbol miłości i piękna. Samo miejsce jest wyjątkowe dla racjonalistów: gmach byłego Muzeum Przemysłu i Rolnictwa to - jak mówią - "pomnik pracy u podstaw; placówka pełniła rolę społecznego mecenatu nad nauką polską, w młodości związana z nią była Maria Skłodowska-Curie". Salę Odczytową zdobi inskrypcja: "Polska znaczyć będzie tyle ile jej nauka i kultura".

Zebranych gości przywitał Krzysztof Tanewski, informując, iż obecność Jane Bechtel podkreśla nie tylko "afirmację równouprawnienia kobiety i mężczyzny w małżeństwie, i społeczeństwie przez humanistów. Wskazuje również, iż ślub humanistyczny w Polsce nie jest tworzeniem nowej świeckiej tradycji, lecz naturalnym procesem globalizacji i przenikania do Polski tradycji obecnych na Zachodzie". Wcześniej odczytano list gratulacyjny dla pary młodej od Davida Pollocka, przewodniczącego Europejskiej Federacji Humanistycznej. Jane Bechtel przekazała życzenia w imieniu trzech tysięcy szkockich humanistów.

Młodzi wybrali do odczytania przez ich przyjaciół fragmenty prozy, które najlepiej oddają ich przekonania i system wartości. Monika wybrała fragment o humanizmie bokononistycznym z "Kociej kołyski" Kurta Vonneguta, zaś Miłosz - kilka fragmentów z "Mszy wędrującego" Edwarda Stachury.

Młodzi złożyli sobie wzajemną przysięgę małżeńską o zbliżonej treści. Monika przysięgała: "Drogi Miłoszu, przysięgam Ci, że będziesz mógł się o mnie troszczyć, być obok mnie w chwilach radości i smutku, w momentach moich porażek i sukcesów. Obiecuję Tobie, że będziesz mógł słuchać moich wrażeń dnia codziennego, robić mi poranne kawy, piec ciasta i nosić moje ciężkie torby, obok mnie zasypiać i obok mnie się budzić. Przyrzekam Ci, że będziesz mógł mnie przytulać, całować, witać i żegnać każdy wspólny dzień. Złość się na mnie, jeśli to konieczne i przebaczaj, jeśli to możliwe. Jeśli tylko chcesz, to w chwilach mojej nieobecności tęsknij - kiedy wyjadę lub kiedy wyjdę do drugiego pokoju. Obiecuję Ci, że będziesz mógł oglądać ze mną filmy i śpiewać, i tańczyć, i śmiać się, i płakać, i podjadać mi moje batony, i przysięgam, że będziesz mógł się dzielić ze mną wszystkim: myślami, materiałem genetycznym, zasobami i czym tylko zapragniesz".

Potem Miłosz i Monika założyli sobie obrączki. Razem z celebransami podpisali "Świadectwo ślubu", czemu towarzyszył utwór "Marzenie" Szumana.

Jak podkreślają Miłosz i Monika, zrezygnowali z "wyidealizowanych przysiąg związku do końca życia". Jako humaniści, ślubowali sobie związek do końca miłości. W przysiędze zawarli "afirmację codzienności i tego co realnie buduje ich miłość". Gdy wychodzili z sali już jaka para małżeńska, towarzyszyła im muzyka Vivaldiego.

Jak twierdzi Mariusz Agnosiewicz, prezes Polskiego Stowarzyszenia Racjonalistów, współczesny humanizm zdefiniowany jest m.in. w "Manifeście humanistycznym" z 2000 r. "Treści głoszone w XVIII wieku przez twórców Oświecenia, które są głównym źródłem inspiracji dla autorów tego Manifestu, cechowały się pewnymi ograniczeniami związanymi z epoką, w jakiej się zrodziły. Za przesadne uznajemy dzisiaj oświeceniowe poglądy na Rozum, pojmowany jako absolut raczej niż niedoskonałe i niepewne narzędzie realizacji ludzkich celów. Niemniej jednak nadal podzielamy oświeceniowe przekonanie, że nauka, rozum, demokracja, oświata i humanistyczne wartości mogą w wielkim stopniu przyczynić się do poprawy ludzkiego bytu. (...) My, humaniści, nawołujemy ludzi dziś, tak jak w przeszłości, by nie szukali zbawienia poza samymi sobą. Nasze przeznaczenie jest tylko w naszych rękach, a najlepsze, co możemy zrobić, to zmobilizowanie naszej inteligencji, odwagi i zdolności do współodczuwania w celu urzeczywistnienia naszych
najszczytniejszych dążeń."

Adam Przegaliński, Wirtualna Polska (na podst. relacji M. Agnosiewicza)