szczątki

Szczątki żołnierza sprzed 78 lat. Podczas prac ekshumacyjnych w Ściechówku w woj. lubuskim, członkowie Pracowni Badań Historycznych i Archeologicznych POMOST odkryli szczątki z czasów II wojny światowej. Okazało się, że należą one do niemieckiego żołnierza. Szczątki znajdowały się na dawnym cmentarzu ewangelickim w grobie oznaczonym kamiennym nagrobkiem z nieczytelną inskrypcją. Badacze zwrócili uwagę na przeciętą równo czaszkę - ślad po trepanacji. Zabiegi tego rodzaju wykonywano pośmiertnie w trakcie sekcji zwłok w celu określenia przyczyny zgonu. W grobie odnaleziono także przełamany znak tożsamości. Ze wstępnych ustaleń badaczy wynika, że niemiecki żołnierz zmarł w wojskowym lazarecie w Bornym Sulinowie, a przyczyną zgonu były obrażenia odniesione na froncie. Archeolodzy ze stowarzyszenia POMOST zajmują się poszukiwaniem grobów i mogił żołnierskich oraz cywilnych z okresu II wojny światowej. Poszukiwania dotyczą wszystkich narodowości i są prowadzone głównie w zachodniej części Polski.

Naukowcom udało się zrekonstruować najszybszą długodystansową migrację w historii ludzkości. W 567 lub 568 roku n.e. horda bojowników konnych pojawiła się ze wschodu, wypierając grupy germańskie z terenu Basenu Karpackiego na południowym wschodzie Europy. Byli to potężni konni wojownicy znani jako Awarowie. Przebywali na zdobytych przez siebie terenach przez ponad 200 lat, do momentu wpadnięcia w ręce Franków pod koniec VIII w. - W ciągu kilku lat przebyli ponad 5000 km z Mongolii po Kaukaz, a po kolejnych 10 latach osiedlili się na terenie dzisiejszych Węgier – podkreślił Choongwon Jeong, genetyk populacji z Seoul National University. - To najszybsza długodystansowa migracja w historii ludzkości, jaką do tej pory możemy zrekonstruować. Dowody genetyczne i relacje historyczne potwierdzają, że miejscem narodzin Awarów był Rouran: pierwsza konfederacja wczesnych plemion mongolskich rządzona przez chana. Do dalekiej podróży na drugi koniec świata skłoniła ich konieczność ucieczki przed tureckimi działaniami wojennymi. Osiedlili się w Kotlinie Karpackiej. Z bizantyjskich zapisów wiemy, że ich działania budziły strach i nienawiść. Oddział ten nie pozostawił po sobie żadnych pisemnych zapisów, jednak dzięki odnalezionym szczątkom możliwe będzie poznanie ich prawdziwej przeszłości. Gdy VIII wiek dobiegł końca, zagrożenie ze strony Awarów już nie istniało. Niegdyś okrutni mongolscy jeźdźcy odwrócili się i ponownie uciekli, a ich słynna linia krwi zniknęła w ciemnościach Europy tak szybko, jak się pojawiła.

W stanie Assam w Indiach odkryto kolejne miejsce pełne tajemniczych kamiennych słojów. Zostały one po raz pierwszy odnalezione w 1929 roku, a dzisiaj całkowita liczba zawierających je znanych stanowisk w Assam wzrosła do 11. Daje to łącznie 797 słojów w różnych stanach zachowania na obszarze 300 km kw. Podobne stanowiska znaleziono również w Indonezji i Laosie, gdzie znana jest Równina Dzbanów z tysiącami kamiennych urn. Nie wiadomo, kto stworzył tajemnicze struktury i w jakim celu służyły. Niektóre z nich są wysokie i cylindryczne, inne bulwiaste, jeszcze inne mają kształt dwóch ustawionych razem stożków. Niektóre są częściowo lub prawie całkowicie zakopane. Niezależnie jednak od ich zastosowania, wydają się być bardziej rozpowszechnione, niż dotychczas sądzili naukowcy. Według nich słoje powstały w okresie od drugiego tysiąclecia p.n.e. do XIII wieku. Ludzkie szczątki znalezione w słojach Laosu i wokół nich sugerują, że mogły one być używane do praktyk pogrzebowych. Wszystko to wciąż owiane jest jednak wielką tajemnicą. - Wygląda na to, że w Indiach nie ma żadnych żyjących grup etnicznych związanych ze słojami, co oznacza, że ważne jest zachowanie dziedzictwa kulturowego – zaznacza archeolog Nicholae Skopal z Australian National University w Australii. - Nadal nie wiemy kto wykonał te gigantyczne dzbany i gdzie mieszkał. To wszystko jest dla nas zagadką – dodał. Dotychczasowe przypuszczenia naukowców nie zostały jeszcze potwierdzone. Szczegółowe wyniki badań opublikowano w czasopiśmie "Asian Archaeology".

Przypadkowe odkrycie w Gdańsku. 24 marca, podczas budowy toru sportowo-rekreacyjnego przy Szkole Podstawowej nr 72 w dzielnicy Stogi, natrafiono na poszukiwany od kilku lat masowy grób z końca II wojny światowej. O niecodziennym odkryciu na budowie właśnie poinformował Urząd Miejski w Gdańsku. Kości udowe, piszczelowe i czaszka spoczywały płytko, około 20 cm pod powierzchnią, co może być wynikiem zmarzniętej ziemi w marcu 1945 roku, kiedy doszło do szybkiego pochówku ciał. Szczątki zostały też częściowo przemieszane podczas budowy szkoły. Ciała należały do kilkunastu osób, przede wszystkim mężczyzn, dzięki czemu mamy pewność, że jest to mogiła wojenna. Jak przypominają historycy, Stogi były jedną z najbardziej zniszczonych wojną dzielnic Gdańska. W 2015 roku została odkryta pierwsza mogiła skrywająca szczątki z marca 1945 roku, należące do 187 osób. Już wtedy wiedziano, że w pobliżu jest ich więcej, niestety nie udało się ich wówczas zlokalizować. - Mogę zdecydowanie powiedzieć, że najnowsze odkrycie to sukces. Udało się rozwiązać zagadkę z przeszłości, którą staraliśmy się przez lata rozwikłać - podsumował archeolog Maciej Stromski. Do tej pory zabezpieczono szczątki ok. 10 osób, ale jest ich więcej. To prawdopodobnie niemieccy żołnierze i ludność cywilna z Gdańska lub Prus Wschodnich. Po ekshumacji szczątki trafią na cmentarz wojenny w miejscowości Glinna koło Szczecina. Do momentu zakończenia badań archeologicznych nie będzie też możliwa kontynuacja prac związanych z budową toru sportowo-rekreacyjnego.

Jak poinformowało na swoim Facebooku Stowarzyszenie Templum, grupa archeologów prowadzona przez dr Przemysława Kołosowskiego dokonała niecodziennego odkrycia w woj. zachodniopomorskim. Przeszukując pole uprawne w poszukiwaniu śladów osady, odkrytej w listopadzie 2021 roku, badacze natrafili na mogiłę z końca II wojny światowej. W dole, który w przeszłości służył jako rów strzelecki, znaleziono szczątki pięciu lub sześciu niemieckich żołnierzy i liczne artefakty. Kości były rozczłonkowane i płytko pochowane. To efekt wybuchu moździerza lub innego pocisku. Ku zaskoczeniu ekspertów, rolnicy mimo orki pola, przez 77 lat na nic w tym miejscu nie natrafili. - Na owym polu i w jego okolicy "okopały" się wojska Kriegsmarine. Żołnierze niemieckiej marynarki wojennej ulokowani w dołkach strzeleckich, mieli ochraniać drogę, którą niemieccy uchodźcy - cywile uciekali w stronę Wolina - przekazał lokalny regionalista. Podejrzewa się, że zabitych Niemców pochowała ludność cywilna, lokalni rolnicy. Zrobiono to szybko i dość powierzchownie. Potwierdza to fakt, że przy szczątkach, oprócz rzeczy osobistych, znaleziono kompletne oporządzenie: buty, hełmy, pasy, ładownice, maski gazowe, bagnety, granaty, amunicję czy karabiny. Były wśród nich też dwa nieprzełamane wojskowe znaki tożsamości. Na miejsce wezwano policję i saperów, którzy przejęli nadzór nad zawartością wykopanej mogiły. Późniejszym badaniem szczątków zajmie się specjalista od antropologii sądowej dr hab. Andrzej Ossowski. Jego ekipa ustali również czy zidentyfikowani żołnierze z II wojny światowej mają jeszcze żyjących krewnych, którym można byłoby zwrócić znalezione przy nich przedmioty osobiste.

Archeolodzy z Pracowni Badań Historycznych i Archeologicznych POMOST odnaleźli we wtorek (22 marca) grób z czasów II wojny światowej w miejscowości Kawczyn w woj. wielkopolskim. Okazało się, że to grób niemieckiego lotnika. Szczątki były skrępowane kablem. Według relacji mieszkańców Kawczyna, samolot żołnierza spadł na pobliskie pola. Archeologom wskazano prawdopodobne miejsce pochówku lotnika. Rzeczywiście szczątki znajdowały się we wskazanym miejscu. Niemiecki żołnierz był owinięty żółtym kablem, prawdopodobnie za jego pomocą Polacy przenieśli ciało do jamy grobowej. Kości noszą ślady licznych złamań, które były najprawdopodobniej skutkiem rozbicia się samolotu. Specjaliści nie odnaleźli przy szczątkach znaku tożsamości żołnierza. Niedaleko grobu odnaleziono jeszcze nieliczne fragmenty samolotu. Jak przekazali pracownikom firmy POMOST mieszkańcy Kawczyna, wrak samolotu z czasów II wojny światowej był z biegiem lat rozbierany przez ludzi. Jego części trafiły do okolicznych gospodarstw.

Firma archeologiczna POMOST odkryła w środę (2 marca) w Szklarce Trzcielskiej w Wielkopolsce szczątki trzech osób z czasów II wojny światowej. Prace ekshumacyjne wykonano u podnóża nasypu kolejowego nieczynnej linii Zbąszyn-Międzychód. Odnalezione szczątki znajdowały się w grobie wojennym i należą do osób narodowości niemieckiej. Szczątki dwóch z nich to najprawdopodobniej kolejarze, kości trzeciej należą najprawdopodobniej do członka formacji SA. Badacze mogli określić ich pochodzenie na podstawie przedmiotów, które znaleźli w grobie. Odnaleziono m.in. znaki tożsamości Dyrekcji Kolei Rzeszy w Poznaniu (Reichsbahndirektion Posen). Kości miały na sobie ślady licznych złamań, co może świadczyć o śmierci w wyniku fali uderzeniowej powstałej po silnym wybuchu lub np. upadku z dużej wysokości. Na części potylicznej czaszki członka SA odkryto dziurę po postrzale, co sugeruje, że została wykonana na nim egzekucja.

Na stanowisku archeologicznym starożytnego miasta kultury preinkaskiej Cajamarquilla w Peru, naukowcy znaleźli 13 mumii, w tym 6 dzieci. O odkryciu poinformowano w niedzielę 13 lutego. Znajduje się ono w sąsiedztwie grobowca mumii, który odsłonięto w listopadzie 2021 roku. Zdaniem badaczy, należy ona do wysoko postawionego mężczyzny, który żył między 800-1000 r. n.e. Szczątki siedmiu dorosłych osób, znalezione obok mumii dziecięcych, były pokryte bawełnianymi tkaninami. Naukowcy są pewni, że nowoodkryte szczątki nie należą do osób, które były wysoko w hierarchii społecznej kultury preinkaskiej. Prawdopodobnie ludzie ci byli służącymi i zostali poświęceni w ofierze. Mieli dołączyć w zaświatach do swojego pana. Wskazywać na to też miałby bardzo skromne pochówki, w jakich odkryto 13 mumii. Oprócz szczątków w grobowcach archeolodzy znaleźli m.in. gliniane garnki, szczątki zwierząt, fioletową kukurydzę, paprykę oraz narzędzia do szycia. Cajamarquilla była kluczowym ośrodkiem handlowym kultury preinskaskiej - Wari. Miasto miało ok, 167 ha i zamieszkiwało je w szczytowym okresie rozwoju ok. 15 tys. osób. Po upadku kultury Wari, w ich miejscu pojawiły się ludy: Ichma oraz Inkowie.