Marek Belka szefem rządu

Zmiana stylu rządzenia, przejrzystość funkcjonowania, koniec z "krętactwem" - tak funkcjonowanie swego gabinetu widzi Marek Belka. Stawia przed nim pięć najpilniejszych zadań: ochronę zdrowia, politykę zagraniczną (w tym zakończenie negocjacji w sprawie konstytucji UE, pierwszy rok członkostwa Polski w UE), zarządzanie majątkiem państwa i politykę prywatyzacyjną oraz kontynuowanie naprawy finansów publicznych i wdrożenie planu Hausnera. Chce poprosić Sejm o rok na wykonanie tych zadań.

Belka był już dwukrotnie wicepremierem i ministrem finansów. Od czerwca 2003 pracował w Iraku, najpierw kierował tam Radą Koordynacji Międzynarodowej, a od 1 listopada był dyrektorem polityki gospodarczej w Tymczasowych Władzach Koalicyjnych. Odpowiadał za całość polityki gospodarczej Iraku, w tym za politykę handlową, tworzenie systemu bankowego i restrukturyzację przedsiębiorstw państwowych.

Niemal równo rok przed objęciem stanowiska w Iraku Marek Belka przestał być wicepremierem i ministrem finansów RP. Do dymisji podał się 2 lipca 2002 roku, po ośmiu miesiącach sprawowania urzędu. Rezygnację wyjaśnił względami osobistymi i zaprzeczył pogłoskom, jakoby powodem była sprawa deficytu budżetowego.

Prasa pisała, że jedną z przyczyn odejścia Belki był narastający konflikt z premierem i ministrami "prosocjalnymi", którzy domagali się większych pieniędzy na cele socjalne i tańsze leki.

Według części polityków SLD, otwartość, z jaką Belka tuż przed wyborami 2001 roku wypowiedział się na temat przyszłej polityki gospodarczej rządu, w tym m.in. że rozważa opodatkowanie od 2002 roku zysków kapitałowych (wymienił tu odsetki od lokat bankowych, od obligacji oraz zyski z giełdy)
, była jedną z przyczyn słabszego niż przewidywały sondaże wyniku wyborczego Sojuszu.

W krótkim okresie kierowania resortem finansów Belka doprowadził do nowelizacji budżetu za 2001 rok i uchwalenia budżetu na rok 2002. Zasłynął z wprowadzenia tzw. podatku Belki, czyli obciążenia 20 proc. podatkiem oprocentowania lokat bankowych.

Była to druga kadencja Belki jako wicepremiera i ministra finansów; wcześniej również przez osiem miesięcy pełnił ją za rządów premiera Włodzimierza Cimoszewicza, kiedy zastąpił skłóconego z premierem Grzegorza Kołodkę. Wpisał się w tradycyjną rolę ministra finansów, restrykcyjnego strażnika publicznych pieniędzy, nie zawsze lubianego przez innych ministrów.

Między innymi rozbieżności między Belką a pozostałymi ministrami spowodowały, że jego autorski projekt budżetu na 1998 rok nie został zaakceptowany przez rząd Cimoszewicza, ale zostawiony "w spadku" powstającemu rządowi Jerzego Buzka.

Od stycznia 1998 roku był szefem zespołu doradców ekonomicznych prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Miał wpływ na decyzje prezydenta w sprawie ustaw gospodarczych. Najbardziej kontrowersyjną decyzją Kwaśniewskiego w tej dziedzinie było zawetowanie w 1999 roku nowelizacji ustawy o podatku od osób fizycznych. Jako doradca ekonomiczny prezydenta, Belka strofował w 2001 roku Radę Polityki Pieniężnej za zbyt restrykcyjną, jego zdaniem, politykę pieniężną.

Belka studiował na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego, w 1978 roku uzyskał doktorat, a w 1986 - habilitację. W 1994 roku uzyskał tytuł profesora nauk ekonomicznych na Uniwersytecie Łódzkim. Jest autorem kilkunastu książek i ponad 100 artykułów naukowych w prasie krajowej i zagranicznej.

Belka pracował naukowo w Katedrze Ekonomii Uniwersytetu Łódzkiego w latach 1973-96, w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN w Warszawie w latach 1986-97, którego był dyrektorem do 1997 roku.

Urodzony 9 stycznia 1952 roku w Łodzi. Był m.in. stypendystą Fundacji Fulbrighta w Columbia University w latach 1978-79, Amerykańskiej Rady Towarzystw Naukowych w University of Chicago 1985-86 i London School of Economics w 1990 roku.

Członek SLD. Żonaty, ma dwoje dzieci.