Ciemności przed szpitalem. "Boję się tamtędy chodzić"

Pani Magda Twardowska od kilku miesięcy odwiedza chorego ojca. Zwykle przychodzi do dopiero po pracy. Wychodzi, gdy jest już ciemno. - Po zmroku nie jest tam przyjemnie. To duży teren, dookoła drzewa i ani żywego ducha. Boję się tamtędy chodzić - nie kryje. - Tyle się słyszy o napadach czy kradzieżach. Na ostry dyżur trafiają różni pacjenci. Nie raz już widziałam, jak policja prowadzi mężczyzn skutych kajdankami, agresywnych, awanturujących się - dodaje.

Obawy ma również siostra pani Magdy. Najczęściej umawiają się, żeby chodzić razem. - Biorę torebkę pod pachę i rozglądam się na boki, czy ktoś nie wyskoczy zza drzewa - opowiada kobieta. - To spory kawałek do przejścia. Nie rozumiem, co to za problem dla szpitala, żeby wymienić kilka żarówek - mówi zdenerwowana.

Ppłk Dariusz Kaczmarczyk, szef wydziału administracji szpitala wojskowego zapewnia, że pracownicy robią, co w ich mocy, by poprawić sytuację. - Takie usterki, które się da, usuwamy na bieżąco - przekonuje. - Ale instalacja jest bardzo stara, szpital ma już 90 lat. Są odcinki tak zniszczone, że wymagają niemal robót inżynieryjnych. Trzeba kopać rowy i kłaść instalację na nowo. Nie wystarczy wykręcić żarówki i wstawić nowej.

Tymczasem poważniejsze prace wymagają większych nakładów finansowych. - Pieniądze musimy dzielić na opiekę medyczną nad pacjentami, sprawy logistyczne i administracyjne - wylicza ppłk Kaczmarczyk. Dyrektor nie bagatelizuje jednak problemu. - Bezpieczeństwo pacjentów i osób ich odwiedzających mamy na uwadze. Na terenie szpitala działa służba ochrony. Latarnie zostaną naprawione najszybciej, jak się da - deklaruje.