120. rocznica śmierci Cypriana Kamila Norwida
W Krypcie Wieszczów na Wawelu rozpoczną się o godz. 16.00 obchody 120. rocznicy śmierci Cypriana Kamila Norwida. Wielki poeta,
dramatopisarz, prozaik i artysta plastyk zmarł w 1883 r. w Paryżu. Urnę z jego prochami złożono w 2001 r. na Wawelu.
23.05.2003 10:29
Norwid, autor m.in. poetyckiego traktatu o sztuce "Promethidion", cyklów prozy "Czarne kwiaty" i "Białe kwiaty" oraz zbioru wierszy "Vade-mecum" opublikował za życia tylko nieliczne utwory. Jego twórczość była przez długie lata zapomniana. Odkryty na nowo na początku XX wieku przez Zenona Przesmyckiego, uważany jest za jednego z najbardziej oryginalnych pisarzy polskich, którego twórczość cechuje filozoficzna głębia.
W cyklu artykułów "Listy o emigracji" Norwid nakreślił program artystyczny, postulujący antyromantyczną "literaturę czynu". W latach 1865-1866 przygotował do druku najlepszy zbiór wierszy "Vade-mecum", na który nie znalazł za życia wydawcy. Zbiór ten został opublikowany dopiero w 1947 r. Norwid nie zdołał wydać ani wystawić kilku dramatów, nowel i poematów.
Norwid urodził się 23 maja 1821 r. W latach 1831-1837 uczył się w warszawskim gimnazjum, którego nie ukończył, następnie w szkole malarskiej. W 1842 r. wyjechał z Warszawy i udał się do Włoch, gdzie rozpoczął studia rzeźbiarskie. Aresztowany w 1846 r. w Berlinie, został oskarżony o współdziałanie w wydarzeniach rewolucyjnych na ziemiach polskich. W więzieniu nabawił się częściowej głuchoty.
Po wyjściu na wolność Norwid przyjechał do Brukseli. Tam zdecydował się ostatecznie pozostać na emigracji. Przebywał w Rzymie, a następnie w Paryżu. Brał czynny udział w życiu emigracji, związany ze stronnictwem księcia Adama Czartoryskiego. Kłopoty osobiste, m.in. niespełniona miłość do Marii Kalergis oraz problemy finansowe, spowodowały wyjazd do Ameryki w 1852 r., gdzie również mu się nie powiodło. W 1854 powrócił do Paryża. W okresie powstania styczniowego próbował włączyć się w bieg wydarzeń, m.in. pisząc polityczne memoriały.
Jako artysta plastyk Norwid zdobył uznanie Francuzów i w 1868 r. został członkiem Société des Artistes. Współpracował także z Société Philologique. Żył w coraz większym osamotnieniu, uważany za dziwaka. W 1877 r. z powodu biedy zamieszkał w opiekuńczym Zakładzie św. Kazimierza na przedmieściu Paryża - Ivry, gdzie zmarł 24 września 1883 r.
Ciało Norwida zostało przeniesione do zbiorowego grobu w Montmorency pod Paryżem. 24 września 2001 r. w Krypcie Wieszczów na Wawelu złożono urnę z ziemią z paryskiego grobu Cypriana Kamila Norwida.
