Jak wygląda świat zza praskiego baru?

W moim życiu zawsze działy się jakieś dziwne rzeczy i zawsze lubiłam je opisywać. W domu rodziców mam skrzynię pełną pamiętników, które pisałam od VII klasy podstawówki aż do końca studiów, zawsze z cichą nadzieją, że ktoś je po moim trupie opublikuje. Ale siostra umywa ręce, a przed rodzicami się wstydzę większości z tych "historyjek", więc korzystając z dóbr internetów, zaczęłam sama się publikować za życia. Ludziom się to podoba, więc piszę.

A takim konkretnym bodźcem, który mnie do tego pisania zmotywował była zeszłoroczna wyprawa w Bieszczady, którą szerzej opisuję w poście "* Dlaczego piszę zzabaru "*. Spotkałam tam barmana, który pisze książki o tym, co się dzieje u niego w knajpie i stwierdziłam, że to, co ja obserwuję w swojej pracy za barem, również się świetnie nadaje na materiał literacki.

Zasadniczo bardzo sympatycznie. Lubię swoją pracę: przychodzę rano, sprzątam, układam ciasta w witrynce, rozgrzewam ekspres do kawy i czekam na rozwój wydarzeń. Zwykle przychodzą znane twarze, mamy wielu stałych bywalców. Z większością jestem na ty, wiem co lubią pić i jeść, czym się zajmują. Zamieniamy dwa słowa, uśmiechamy się do siebie, ja przygotowuję zamówienie, oni mówią, że im smakowało i tak się to jakoś kręci. Stałym punktem dnia są też "atrakcje dodatkowe", zwykle związane z drobnym handlem, np. przychodzi pan i chce mi sprzedać donicę z lat '70 albo kanister paliwa lotniczego, a jak odmawiam, to idzie i proponuje ten deal moim gościom. Są też afery sercowe typu: wpada pani - nietrzeźwa i mocno spalona na solarium, i mówi, że jak przyjdzie taki ze szramą, to żebym zeznała, że ona tu siedziała cały dzień z koleżanką i piła kawę. Albo przychodzi koleś w dresie i prosi, żebym mu pomogła wypisać walentynkę "dla tej wrednej suki". Codziennie coś innego.

Najdziwniejszej jeszcze nie było. Ja za każdym razem jestem zaskoczona tymi "atrakcjami dodatkowymi" i myślę, że dalej już nie można pójść z tym absurdem. A potem się okazuje, że jednak można i przychodzi mi do baru w środku nocy jakaś francuska karlica-pankówa i pyta, gdzie jest Sen Pszczoły, który dopiero co spłonął (bo to było 2 marca - pamiętam dokładnie jej wizytę). Ja jej mówię o pożarze, a ona płacze i koniecznie chce stawiać mi wódkę. No wiec piję, bo nigdy nie piłam z karlicą. I jeszcze w dodatku pankówą. Bardzo się polubiłyśmy tego wieczora.

Czym Praga różni się od innych dzielnic pod wzgledem pracy za barem, jak myślisz?

Czasem się zastanawiam, czy chciałabym pracować gdzie indziej, w jakimś modnym miejscu, do którego sama lubię chodzić się bawić. Tam, gdzie są lepsze napiwki i przychodzi więcej fajnych chłopaków. I zawsze jednak dochodzę do wniosku, że nie. Bo w tych miejscach jest za duży przemiał, po prostu śmigasz za barem - drinki, kawa, tosty, browary - i z nikim nawet nie pogadasz. A ja się lubię czuć gospodarzem, którego się odwiedza, a nie robotem do nalewania piwa. Poza tym mam tu blisko, bo mieszkam dwie ulice dalej i dzięki temu się nie spóźniam ani nie stresuję, jak muszę zostać dłużej.

Jest też kwestia tak zwanego "praskiego klimatu".* Ja się kiedyś strasznie bałam tej dzielni. Siedziałam sobie na zielonym Żoliborzu, a w głowie roiło mi się od stereotypów na temat latających po ulicach Pragi noży sprężynowych i strzykawek z HIV-em, trafiających na ślepo w przechodniów.* I tak ze trzy lata temu skończyła mi się ta przytulna meta w inteligenckiej dzielnicy i los mnie rzucił w samo serce domniemanego piekła. No i okazało się, że tu jest zajebiście. Te wszystkie stare kamienice, ulice, z których krzyczy historia, to jest bardzo inspirujące: http://zzabaru.wordpress.com/2013/03/13/ruska-bajeczka/ .

Owszem, jakieś krwawe porachunki są, ale raczej między tymi, którzy takie porachunki preferują. Albo mają pecha. Mnie nigdy przenigdy nie spotkało tu nic niemiłego. Wręcz przeciwnie. Na przykład w zeszły weekend wychodzę sobie rano do pracy, a tu naprzeciw domu stawiają mi mur od getta, a za murem wieszają sztucznych Żydów. A w porze lunchowej przychodzi do baru na naleśnika czterech facetów w mundurach esesmańskich. Gdzie indziej nie ma takich atrakcji!

Tak, jesteśmy sąsiadami i siłą rzeczy spotykamy się na ulicy czy w sklepie. Mówimy sobie dzień dobry i już. Są takie osoby, które lubię spotykać, jak * Kaśka od Kotów* czy * Włodek*, a są też takie, których wolę unikać, jak np. panowie wariaci .

Poza pracą w barze zajmuję się także animacją kulturalną - pracuję i bawię się z dzieciakami z Pragi, robimy warsztaty, czasami nawet w moim domu, a czasami w knajpie. I muszę przyznać, że przekrój społeczny ludzi, których spotykam zarówno podczas tych działań animacyjnych, jak i pracy za barem, jest naprawdę szeroki: od artystów, freelancerów, muzyków, streetworkerów, po osoby bezrobotne, uzależnione i pracujące w administracji państwowej. Każdy niesie z sobą jakąś ciekawą historię. Ale nie każdy pewnie życzy sobie, aby ją opowiadać, dlatego staram się być bardzo ostrożna i myślę kilka razy, zanim coś opublikuję. A czasem po prostu pytam, czy mogę i ci, którzy mi ufają, są zwykle bardzo zadowoleni z tego, że o nich chcę napisać. A ci, których nie lubię, no cóż... mają problem ;)