Urlop za kratkami? Czemu nie!

Chcą powalczyć, a właściwie - stosować środki zapobiegawcze, w celu ponownego odnalezienia drogi do siebie. Są święcie przekonani, że klasztorne zacisze im w tym pomoże. Rygorystyczne wstawanie wraz ze wschodem słońca, ścielenie łóżka, wspólne spożywanie posiłków z rozmodlonymi mnichami to zaledwie część regulaminu "klasztorów na czas", które przyjęły takie miano, a za główny cel postawiły sobie leczenie ludzkiej zapaści duchowej.

W Niemczech ponad 300 klasztorów dysponuje pokojami gościnnymi dla osób przeżywających głębokie frustracje. Klasztory te cieszą się ogromnym powodzeniem, a lista chętnych, czyli klasztornych urlopowiczów, coraz bardziej się wydłuża. Wszystkim chętnym przyświeca zasadniczy cel: zawieszenie kontaktu na czas ze światem pełnym brutalności, zawiści i stresu. W klasztorze dysponującym tylko kilkoma pokojami gościnnymi, łatwiej się skupić w towarzystwie rozmodlonych i pogrążonych w medytacjach mnichów. Ale bywają klasztory, które dysponują nawet setką pokoi gościnnych. Tam program dnia jest mocno rozbudowany i urozmaicony. Goście korzystają nie tylko z zajęć gimnastycznych i terapeutycznych, wykładów i pogadanek religioznawczych, ale w określonych dniach i godzinach biorą czynny udział w wielogodzinnych modlitwach i medytacjach.

Idea spędzenia urlopu za murami klasztoru narodziła się w Niemczech w 1962 roku. Inicjatorem był klasztor Benedyktynów w małej miejscowości Niederalteich w pobliżu Regensburga. Początkowo z tej formy rehabilitacji mogli korzystać wyłącznie politycy i osoby wysokiego szczebla społecznego. Pozytywny rezonans sprawił jednak, że wkrótce ideę przejęły pozostałe niemieckie klasztory, otwierając swoje bramy klasztorne dla wszystkim szukających duchowej pociechy i pomocy. Tak zwani klasztorni urlopowicze mieszczą się w przedziale wiekowym od 17 do 80 lat. Większość stanowią osoby cierpiące na depresję z powodu niepowodzenia w życiu osobistym i zawodowym (przeważnie politycy, artyści, pracownicy mediów), ostatnio zgłaszają się również osoby cierpiące na różne dolegliwości zdrowotne.

Klasztor kapucynów w Stühlingen w Szwarzwaldzie organizuje tygodniowe konwenty. Tworzą je grupy osób składające się z obojga płci w wieku od 20 do 60 lat. Opiekę nad grupą sprawuje pięciu zakonników i trzy siostry z zakonu franciszkanek. Alternatywą członków grupy jest tygodniowa separacja od rodziny i przyjaciół w zamian za bliskość z osobami uduchowionymi. Regulamin zakłada wspólne modlitwy, dyskusje i medytacje. Dryl jest niezwykle surowy. Pobudka o 6.30 i od razu medytacje. O 7.30 wspólna modlitwa, która powtórzy się jeszcze czterokrotnie w ciągu dnia. Do obiadu prace porządkowe wewnątrz klasztoru i wokół posesji, pomoc w ogrodnictwie, kuchni i pracowni krawieckiej. Po obiedzie studiowanie Biblii, dyskusje, rozmowy indywidualne, medytacje.

Zadanie, jakiego się podejmują zakonnicy, to przekazanie wszystkim uczestnikom spojrzenia zza granic własnego świata na pogodnie i ufnie otaczających ludzi. W ubiegłym roku z tej formy uzdrawiania duszy skorzystało paręset osób. Opłata za pobyt jest dobrowolna. Na wolne datki prawo socjalne kapucynów ma niezawodny sposób - bogaty daje więcej, biedny mniej. Bywają też tacy, którzy nic nie dają. Klasztor wtedy nie zbiednieje. Natomiast z pobytu skorzystać mogą bez wyjątku wszyscy, obojętnie jakiego są wyznania.

Rajmund Czok, Frankfurt nad Menem
Autor jest dziennikarzem i pisarzem, mieszka na przemian w Gliwicach i Frankfurcie/M. Należy do Stowarzyszenia Dziennikarzy RP i RFN oraz Związku Literatów Polskich i Niemieckich.