wszechświat

Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba uchwycił niewidziane wcześniej galaktyki spiralne. To sensacyjne odkrycie, dzięki któremu astronomowie mają szansę zyskać nową wiedzę na temat wczesnego Wszechświata. To sensacyjne odkrycie, dzięki któremu astronomowie mają szansę zyskać nową wiedzę na temat wczesnego Wszechświata. Według badaczy niektóre z nowo zobrazowanych galaktyki można uznać za najbardziej odległe galaktyki spiralne, jakie do tej pory widziano. Ten rodzaj galaktyk, w postaci dysku z kilkoma ramionami spiralnymi, które wchodzą do jądra galaktyki, pozwala zbierać cenne informacje o ewolucji. Dwie z nich zostały już wcześniej wykryte dzięki Kosmicznemu Teleskopowi Spitzera. Jednak ze względu na słabszą moc, Spitzer nie był w stanie dostarczyć badaczom szczegółowych informacji m.in. o ich kształtach. To nie pozwalało na dokładniejsze zbadanie pochodzenia i procesów ewolucji. W końcu dwie znane już i najbardziej czerwone galaktyki spiralne udało się uchwycić z niespotykaną dotąd rozdzielczością. To wszystko dzięki NASA i Kosmicznemu Teleskopowi Jamesa Webba. Z tego powodu najnowsze odkrycie uznawane jest przez badaczy i NASA za przełomowe.

Według najnowszych badań przeprowadzonych przez naukowców z kilku amerykańskich uniwersytetów, rozrastający się od niemal 13,8 mld lat Wszechświat, może wkrótce stanąć w miejscu, a następnie powoli zacząć się kurczyć. Jest to odkrycie przełomowe, ponieważ dotychczas wśród badaczy istniała teza, że Wszechświat będzie rozszerzał się w nieskończoność. W nowym artykule opublikowanym w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences naukowcy próbowali modelować naturę ciemnej energii. To tajemnicza siła, która wydaje się powodować coraz szybsze rozszerzanie się Wszechświata. Według badań, ekspansja może gwałtownie zakończyć się w ciągu następnych 65 milionów lat, a w ciągu 100 milionów lat Wszechświat może całkowicie przestać się rozszerzać i zamiast tego może wejść w erę powolnego kurczenia się, która zakończy się śmiercią lub odrodzeniem czasu i przestrzeni. Jeśli przypuszczenia badaczy okażą się prawdziwe, to nasz obecny Wszechświat może nie być pierwszym ani jedynym Wszechświatem, ale po prostu najnowszym z nieskończonej serii Wszechświatów, które rozszerzyły się i skurczyły przed naszym.

Planetoida 2007 FF1 zbliży się do Ziemi już w piątek (1 kwietnia). Jest to obiekt całkiem spory, bo rozmiar jest szacowany na 116 a 259 metrów średnicy, co oznacza, że może być wielkości Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Ze względu na te duże rozmiary, planetoida została zaliczona do obiektów potencjalnie niebezpiecznych. - To tej kategorii mogą zostać zaliczone obiekty dostatecznie duże i dostatecznie blisko przelatujące. Jeżeli odległość zbliżenia do Ziemi nie jest większa niż 19,5 odległości Księżyca. To jest dość szeroka kategoria, dlatego najbliższy przelot nie wiąże się z żadnym realnym ryzykiem dla nas - mówił dr Piotr Witek z Planetarium Centrum Nauki Kopernik.

Międzynarodowy zespół naukowców odkrył "planetoidę trojańską". Nazwano ją XL5. Ma około 550 metrów szerokości. To rodzaj skały kosmicznej, która ma tę samą orbitę wokół Słońca, co planeta. "Asteroidy trojańskie" krążą w tej samej płaszczyźnie co planeta, ale nie zderzają się z nią, ponieważ znajdują się w "martwych strefach", gdzie siły grawitacyjne pozwalają skałom kosmicznym krążyć z taką samą prędkością, jak planeta. Naukowcy przewidują, że "asteroida trojańska" pozostanie na tej samej orbicie co Ziemia przez co najmniej 4 tysiące lat. Badacze sądzą, że XL5 jest idealnym kandydatem dla przyszłych misji przelotowych, gdy astronauci wyjdą poza Księżyc i Międzynarodową Stację Kosmiczną. Być może będzie możliwość instalacji sprzętu naukowego na jej powierzchni. Do tej pory tylko jedna "planetoida trojańska" w Układzie Słonecznym była znana z tego, że krąży po tej samej orbicie wokół Słońca co Ziemia – TK7 odkryta w 2010 r. Niewykluczone, że niedaleko Ziemi znajdują się inne takie ciała niebieskie. Ich odkrycie pozwoliłoby ekspertom dowiedzieć się więcej na temat Układu Słonecznego i jego ewolucji. Po raz pierwszy "asteroidy trojańskie" odkryto w 2010 r. nieopodal Jowisza, Neptuna i Marsa. Teraz, dekadę później, międzynarodowy zespół naukowców zauważył drugą z ziemskich asteroid trojańskich. Naukowcy pod patronatem Uniwersytetu w Barcelonie ustalili, że XL5 składa się najprawdopodobniej z węgla i mogła zostać wyrzucona z głównego pasa planetoid przez Jowisza.

Naukowcy z Uniwersytetu w Lund w Szwecji zbadali atmosferę egzoplanety WASP-189b. Odkryli, że składa się z kilku warstw, podobnie jak atmosfera Ziemi. – W przeszłości astronomowie często zakładali, że atmosfery egzoplanet są jednorodne i próbowali rozumieć je w ten sposób. Nasze badania pokazują, że nawet atmosfery gazowych olbrzymów poddawanych intensywnemu promieniowaniu mają złożoną trójwymiarową strukturę – powiedział astronom Jens Hoeijmakers. WASP-189b swoim uformowaniem przypomina Jowisza, choć jest od niego 1,6 razy większy. Znajduje się około 322 lat świetlnych od Ziemi. Temperatury na powierzchni WASP-189b mogą osiągać nawet 3200 stopni Celsjusza. Naukowcy próbują zrozumieć, dlaczego "gorący Jowisz" znajduje się tak blisko gwiazdy macierzystej, czyli takiej, która znajduje się w niedalekiej odległości w przestrzeni kosmicznej. W tym celu prowadzone są badania z użyciem spektografa HARPS w obserwatorium La Silla w Chile. Pozwoliły one stwierdzić, że w gazach atmosferycznych WASP-189b znajdują się pierwiastki chemiczne, m.in. żelazo, chrom, wanad, magnez oraz mangan. Naukowców zainteresowała szczególnie obecność tlenku tytanu, który do tej pory nie został jednoznacznie wykryty w atmosferze egzoplanetarnej. – Tlenek tytanu pochłania fale o niewielkiej długości, takie jak promieniowane ultrafioletowe – powiedział astrofizyk Kevin Heng z Uniwersytetu w Bernie w Szwajcarii. Wykrycie tlenku tytanu pozwoliło badaczom dojść do wniosku, że WASP-189b wchodzi w interakcję z promieniowaniem gwiazdy macierzystej w podobny sposób, w jaki ozon na Ziemi wchodzi w interakcję z promieniowaniem słonecznym. Badania służą poszukiwaniu życia w innych miejscach we Wszechświecie. Szczegółowe wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie "Nature Astronomy".