T. rex szybszy od biegnącego piłkarza
Biegnący Tyranozaur rex mógłby wyprzedzić piłkarza - wynika z modelowania komputerowego, zastosowanego do oceny prędkości biegu dinozaurów.
Z dotychczasowych badań i modelowania wynikało, że Tyranozaur rex był powolnym guzdrałą i mógł mieć trudności z dopadnięciem szybkiego i zwinnego zwierzęcia. Naukowcy amerykańscy informowali ostatnio, że ważący około 6-8 ton dinozaur nie miał szans pędzić szybciej niż 40 km/h, był też mało zwrotny.
Autorzy najnowszej pracy - badacze z Uniwersytetu w Manchesterze - wykorzystali dane uzyskane bezpośrednio z analiz skamieniałości dinozaurów, nie odnosząc się do wcześniejszych prac dotyczących zwierząt współczesnych.
Z ich badań, opublikowanych w piśmie "Proceedings of the Royal Society B" wynika, że T. rex mógł osiągać prędkość nawet 29 km/h. Prędkość T. rexa była więc minimalnie większa, niż średnia prędkość biegnącego, zawodowego piłkarza.
Natomiast najszybszy dinozaur - Compsognathus - był gatunkiem małym, dwunożnym i mięsożernym. Wielkością przypominał kurę, a umiał biegać nawet z szybkością 65 km/h. Jedynym ptakiem współczesnym, który mógłby się z nim mierzyć, jest struś.
Dla porównania, sportowiec w biegu na 200 m może osiągnąć nawet 43 km/h.
Model, z którego korzystali naukowcy przy ocenie prędkości dinozaurów, nie wykorzystuje informacji na temat współczesnych zwierząt. "To model w pełni dynamiczny. Przewidujemy ruchy zwierząt, ale nie opieramy się na informacjach na temat ruchu żadnego współczesnego zwierzęcia" - podkreślił jeden z autorów pracy, dr Bill Sellers. Dodał, że model uwzględnia kształt zwierzęcia znany z badań skamieniałości.
Dzięki takim zabiegom jest on w mniejszym stopniu obciążony przewidywaniami naukowców na temat sposobu poruszania się dinozaurów. Oczekujemy, że one powinny się ruszać tak, jak ludzie, lub jak strusie, a tak oczywiście nie było - wyjaśnił naukowiec.
Badacze nie wiedzą jednak, jaka była gęstość i siła mięśni dinozaurów. Tkanka mięśniowa nie kamienieje, dlatego informacje na jej temat muszą być ekstrapolowane z wiedzy na temat innych, znanych z obserwacji zwierząt.
Aby sprawdzić wiarygodność swoich modeli, naukowcy analizowali z ich pomocą również ruch ludzi i strusi, po czym porównywali uzyskane wyniki.