Sylwetka nowego marszałka Sejmu
Kandydaturę Włodzimierza Cimoszewicza na stanowisko Marszałka Sejmu wysunął pod koniec grudnia SLD po tym, jak Sąd Lustracyjny uznał dotychczasowego marszałka Sejmu i jednocześnie szefa Sojuszu Józefa Oleksego za kłamcę lustracyjnego, co zmusiło go do ustąpienia z funkcji marszałka.
05.01.2005 | aktual.: 05.01.2005 14:53
Cimoszewicz był szefem polskiej dyplomacji od jesieni 2001 roku. Pełnił tę funkcję w rządzie Leszka Millera, a po jego dymisji w maju ubiegłego roku pozostał na tym stanowisku także w rządzie Marka Belki, m.in. ze względu na toczące się wówczas negocjacje w sprawie konstytucji UE.
Jako minister w rządzie Millera Cimoszewicz uczestniczył w ustalaniu ostatecznych warunków naszego członkostwa w UE podczas szczytu w Kopenhadze w grudniu 2002 roku. 16 kwietnia 2003 roku, na szczycie w Atenach, wraz z Millerem, podpisał Traktat Akcesyjny o przystąpieniu Polski do UE.
Na początku kadencji obecnego parlamentu Cimoszewicz naraził się na krytykę opozycji, gdy w Brukseli, a nie w Warszawie ogłosił szczegóły jednego z kluczowych stanowisk negocjacyjnych rządu w sprawie okresu przejściowego na przyznanie cudzoziemcom praw do zakupu ziemi w Polsce po wejściu do UE. Cała sprawa stała się podstawą do złożenia przez opozycję wniosku o odwołanie szefa dyplomacji. Sejm ten wniosek odrzucił.
O resorcie Cimoszewicza znów stało się głośno wiosną ubiegłego roku, w związku z kradzieżą twardych dysków z komputerów MSZ, które trafiły do tygodnika "Nie". Na początku kwietnia Cimoszewicz złożył z tego powodu rezygnację z funkcji. Ówczesny premier Leszek Miller dymisji jednak nie przyjął.
Po raz kolejny Sejm odrzucił wniosek o odwołanie ministra spraw zagranicznych Włodzimierza Cimoszewicza w październiku 2004 r. Liga Polskich Rodzin zarzuciła mu "zdeprecjonowanie" uchwały Sejmu z 10 września br. w sprawie niemieckich reparacji wojennych oraz wysuwanych w Niemczech roszczeń wobec Polski.
Cimoszewicz urodził się 13 września 1950 roku w Warszawie. W 1972 roku ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jest doktorem prawa międzynarodowego. W latach 1978-85 był pracownikiem Instytutu Prawa Międzynarodowego UW, a w latach 1980-81 był na stypendium Fundacji Fulbrighta w Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku.
W połowie lat 80. osiedlił się we wsi Kalinówka Kościelna w woj. białostockim, gdzie zajął się 20-hektarowym gospodarstwem rolnym.
Członkiem PZPR był od 1971 roku do rozwiązania partii w 1990 roku. Z ramienia PZPR został posłem do Sejmu kontraktowego (1989). Po rozwiązaniu PZPR został przewodniczącym Parlamentarnego Klubu Lewicy Demokratycznej, powstałego w miejsce klubu PZPR. Nie został jednak członkiem Socjaldemokracji RP, w którą przekształciła się PZPR. Członkiem partii - SLD - został ponownie dopiero w 1999 roku.
W 1990 roku Cimoszewicz był kandydatem środowiska postpezetpeerowskiego na prezydenta. W powszechnych wyborach zajął czwarte miejsce (wśród sześciu kandydatów), zdobywając 9,21 proc. głosów. W 1991 roku został posłem z listy SLD.
W rządzie koalicji SLD-PSL (1996-97) był premierem, był też wicepremierem i ministrem sprawiedliwości w innym rządzie tej koalicji (1993-95), kierowanym przez Waldemara Pawlaka.
Nie znalazł się w powołanym w marcu 1995 roku rządzie Józefa Oleksego, a został wicemarszałkiem Sejmu. We wrześniu 1995 roku opublikował wraz z Adamem Michnikiem w "Gazecie Wyborczej" tekst "O prawdę i pojednanie", w którym obaj zaapelowali o podjęcie próby stworzenia wspólnej wizji historii przez zwolenników władzy i opozycji z czasów PRL.
Po dymisji Oleksego, spowodowanej wszczęciem przez prokuraturę wojskową śledztwa w sprawie szpiegostwa na rzecz KGB, Cimoszewicz objął funkcję szefa rządu. Choć ceniony jako premier za kompetencję i rzeczowość, naraził się opinii publicznej swą niefortunną wypowiedzią podczas powodzi w lipcu 1997 roku, kiedy skrytykował rolników za to, że nie ubezpieczyli się od powodzi.
W wyborach 1997 roku Cimoszewicz został po raz kolejny posłem z list SLD.
W październiku 2000 roku Sąd Lustracyjny orzekł, że Cimoszewicz złożył zgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne i nie był agentem wywiadu PRL. Wątpliwości w tej sprawie miał Rzecznik Interesu Publicznego Bogusław Nizieński. Wyrok uprawomocnił się po orzeczeniu Sądu Lustracyjnego II instancji, w marcu 2001 roku.
W marcu tego roku podczas krajowej konwencji SLD, która poprzedziła podział partii, Cimoszewicz podpisał się pod projektem uchwały "Dość złudzeń", zgłoszonej przez Marka Borowskiego. W przeciwieństwie do innych autorów projektu uchwały, nie wystąpił jednak z SLD i nie przyłączył się do Socjaldemokracji Polskiej.
Jednak w grudniu 2004 r. na konferencji prasowej w Białymstoku przyznał, że obecnie Sojusz jest w coraz mniejszym stopniu ugrupowaniem, z którym związany jest emocjonalnie. "Jeszcze w tej chwili nie dojrzałem do tego, ale coraz bliżej mi jednak do sytuacji, która - nie ukrywam - mnie osobiście bardzo odpowiadała - bezpartyjności" - powiedział.
Cimoszewicz jest żonaty, ma dwoje dzieci - córkę Małgorzatę i syna Tomasza. Lubi spędzać czas z rodziną. W wolnych chwilach sięga po dobrą książkę, majsterkuje lub wędkuje. Lubi też długie spacery i myślistwo. Pod koniec lutego towarzyszył w polowaniu na żubra w Puszczy Boreckiej hiszpańskiemu królowi Juanowi Carlosowi.
