Prezydent Kaczorowski - harcerz, żołnierz, bohater
Do Warszawy wraca trumna z ciałem Ostatniego Prezydenta II Rzeczypospolitej na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego. Bohatera II wojny światowej, działacza Szarych Szeregów, więźnia NKWD, żołnierza armii gen. Andersa.
Ryszard Kaczorowski urodził się 26 listopada 1919 r. w Białymstoku. W wieku 14 lat wstąpił do harcerstwa, które na zawsze pozostało jego wielką pasją. Po wybuchu II wojny światowej współtworzył konspiracyjne struktury Szarych Szeregów w Białymstoku.
Miał niespełna 21 lat, kiedy 17 lipca 1940 r. za działalność konspiracyjną został aresztowany przez NKWD i uwięziony. 1 lutego 1941 r. został skazany przez Najwyższy Sąd Sowieckiej Republiki Białoruskiej na karę śmierci i na 100 dni osadzony w celi śmierci. W maju 1941 r. wyrok śmierci zmieniono na 10 lat łagrów. Ryszard Kaczorowski został zesłany do kopalni złota na Kołymę, zwanej Doliną Śmierci. Przeżył koszmar morderczych warunków i katorżniczej pracy. Z Doliny Śmierci został zwolniony w marcu 1942 r. na mocy amnestii.
Po wyjściu na wolność wstąpił do armii gen. Andersa. Walczył m.in. pod Monte Casino.
Po wojnie zdecydował się pozostać w Wielkiej Brytanii. Tam skończył szkołę średnią, przerwaną przez wojnę, i studia w Szkole Handlu Zagranicznego. Oddał się też swojej największej pasji - harcerstwu i działalności społecznej. Aktywnie działał w Radzie Narodowej, Radzie Koordynacji Polonii Wolnego Świata, Radzie Funduszu Pomocy Krajowi, Radzie Polskiej Macierzy Szkolnej oraz Radzie Instytutu Polskiego Akcji Katolickiej.
W marcu 1986 r. został ministrem do spraw krajowych w Rządzie RP na Uchodźstwie. Dwa lata później ówczesny Prezydent RP na Uchodźstwie Kazimierz Sabbat wyznaczył go na swojego następcę. Po nagłej śmierci prezydenta Sabbata, 19 lipca 1989 r., objął urząd Prezydenta RP na Uchodźstwie jako szósty prezydent gwarantujący ciągłość władzy suwerennej II Rzeczypospolitej.
22 grudnia 1990 r. przekazał insygnia i władzę Lechowi Wałęsie - pierwszemu prezydentowi Polski wybranemu w wolnych wyborach.
Prezydent Kaczorowski był kawalerem Orderu Orła Białego i Orderu Odrodzenia Polski. Został odznaczony m.in. Krzyżem Franciszkańskim, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Monte Casino, Krzyżem Więźnia Politycznego. Jan Paweł II nadał mu Wielki Krzyż Orderu Piano. Królowa Elżbieta II uhonorowała Ryszarda Kaczorowskiego Wielkim Krzyżem Rycerskim Najznakomitszego Zakonu św. Michała i św. Jerzego.
Był honorowym obywatelem m.in. Białegostoku, Częstochowy, Drzewicy, Gdyni, Krakowa, Krosna, Lublina, Łukowa, Mińska Mazowieckiego, Opalenicy Wielkopolskiej, Opola, Ostrołęki, Piastowa, Polic, Rzeszowa, Sochaczewa, Supraśla, Zielonej Góry, Warszawy, Zakopanego. Był także doktorem honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego, Akademii Medycznej w Białymstoku, Uniwersytetu Opolskiego i Uniwersytetu w Białymstoku. Przewodniczył Radzie Dziedzictwa Archiwalnego w Warszawie, był członkiem Rady Pamięci Walki i Męczeństwa w Warszawie, honorowym członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Białostoczan, członkiem Rady Fundacji Ochrony Zabytków Militarnych pod auspicjami Polskiego Towarzystwa Historycznego w Wielkiej Brytanii oraz Polonia Aid Foundation Trust w Londynie.
