Pójść za ciosem
Postawa naszej dyplomacji w kwestii zaangażowania Polski w powojennym Iraku, będzie weryfikacją zapewnień o tym, że nie utraciliśmy suwerenności przystępując do Unii Europejskiej. Minister Cimoszewicz ma szansę udowodnić że poparcie amerykańskiej interwencji i symboliczny, lecz znaczący politycznie nasz udział w niej, nie był przypadkowym odstępstwem od pokornie pro-europejskiego kursu polskiej polityki zagranicznej.
Możemy wykazać się konsekwencją wysyłając do Iraku żołnierzy w ramach sił stabilizacyjnych, przejmując jednocześnie odpowiedzialność za nadzorowanie jednej ze stref okupacyjnych. Możemy też cofnąć się w pół kroku i ustąpić przed niechętnymi pomrukami krajów Piętnastki. Słychać je bardzo wyraźnie. Zasługują na uwagę, bo są wyrazem zazdrości: oto mała, biedna Polska, która targowała się z nami o dopłaty rolne i kwoty mleczne, z woli Amerykanów odgrywa teraz rolę regionalnego mocarstwa.
Nie przeceniajmy swojej roli w polityce światowej. Nasz udział w obalaniu Saddama Husajna został mocno rozdmuchany przez Amerykanów. Miał to być „prztyczek w nos” od Wuja Sama dla „starej Europy”. Z kolei nasz rząd, zajęty wewnętrznymi problemami (brakiem poparcia w Sejmie i sondażach), musiał zostać zdrowo zaskoczony reakcją Francji i Niemiec. Ale teraz za późno na wycofanie się. Powinniśmy grać dalej rolę, którą nam wyznaczył wyjątkowo korzystny splot okoliczności.
Reakcje międzynarodowe wskazują, że nasze zaangażowanie jest odbierane pozytywnie – nawet, gdy jest krytykowane. Paradoks? Otóż Polskę traktuje się po prostu jako państwo nieco silniejsze niż dotychczas. Impertynenckie komentarze niemieckiej prasy i unijnych dyplomatów są właśnie tego dowodem. Oni chyba naprawdę myślą, że muszą się z nami liczyć.
Niektórzy twierdzą, że sojusz z USA to osłabienie naszej pozycji w Europie. Nic bardziej błędnego. Wybór pomiędzy orientacją proeuropejską a proamerykańską jest dylematem pozornym. Zacieśnienie związku z USA, służy wzmocnieniu pozycji Polski we Wspólnocie w przededniu członkostwa.
Jan Pawlicki