"PiS ma szansę wygrać"

Nie. Po pierwsze termin „Europa dwóch prędkości” tutaj nie pasuje, bo to są raczej dwa różne modele integracji. To, co dziś robi strefa euro, zaczęło się 1,5 roku temu jako racjonalna z ich perspektywy reakcja na kryzys, w pewnym stopniu realizująca plan, który w 1989 r., jeszcze przed rozszerzeniem Unii, zaproponował Jacques Delors. A więc projekt instytucjonalny, który będzie wykorzystywał wszystkie logistyczne możliwości, jakie daje wspólna waluta, na rzecz rozwoju. Pójście za ciosem w sferze podatkowej, planowania przedsięwzięć, polityki społecznej, ograniczenie tego „Schumanowskiego gorsetu”, który wygasił unijną energię. W czasach kryzysu dostrzeżono konieczność bliższej integracji i zadziałano – do pewnego stopnia – naśladując Koreę Południową po jej kryzysie w 1998 r. – w ramach formuły „autorytatywnego państwa rozwojowego”. Czyli nie centralizacja, lecz państwo promujące rozwój poprzez instytucje. Stąd pomysł Unii na dwa modele integracji. Dla nas te wieści z Brukseli oznaczają jedno – nieuchronne
zwiększanie się luki rozwojowej między nami a Zachodem. Bo jesteśmy wykluczeni nie tylko dlatego, że nie mamy euro, ale i dlatego, że nasz potencjał – wiedzy, jakości infrastruktury, zdolności akumulowania kapitału – jest za niski, żebyśmy mogli uczestniczyć w tym skoku Unii do przodu. Dla Polski jest to dramat, ale żadne protesty nie pomogą. Wcześniej rząd nie zrobił nic, aby wykorzystać choćby pewne elementy tej strategii – mimo że ja sama od dawna możliwość podziału Unii sygnalizowałam. Można było przynajmniej wykorzystać to „rozluźnienie gorsetu Schumanowskiego”, np. dyrektywy o pomocy publicznej. W tej chwili wszystko, co możemy zrobić, to próbować wzmocnić naszą politykę prorozwojową i szukać jakiegoś własnego modelu w naszym regionie. Choć trzeba powiedzieć, że zrobiliśmy wiele – donosząc na Węgry do Brukseli, że „niszczą wolność słowa”, kłócąc się z Litwinami – żeby zantagonizować się ze wszystkimi dookoła. Kryzys w naszym regionie – wbrew propagandzie sukcesu Tuska i Rostowskiego – jest głęboki, a
jego efekt to obniżenie jakości struktur gospodarczych. Nasz potencjał rozwojowy się zmniejsza, podczas gdy Unia Europejska zrobi skok do przodu.

Myślę, że ta nagła reorientacja mediów z frontalnym atakiem na Tuska i Rostowskiego łączy się z faktem, że część z nich – w tym TVN i Agora – to gracze giełdowi. Przygotowywane przesunięcie znacznej części środków OFE do ZUS oznacza dla nich utratę bardzo dużych pieniędzy. OFE pompowało sztucznie taką bańkę giełdową, był to dla nich mechanizm podnoszenia wartości firmy, w znacznym stopniu spekulacyjny. Tak więc spadek notowań Tuska łączy się także z polityką mediów – graczy giełdowych, i został podyktowany ich interesami. Ścieżka wybrana przez Tuska i Rostowskiego na krótką metę pozwala uniknąć szybkiego dojścia do blokowanego zapisami konstytucji poziomu deficytu, ale jednocześnie grozi dalszym tąpnięciem rozwojowym. I dlatego znacznie racjonalniejsze byłoby inne posuniecie: nie rozwalanie reformy OFE, lecz dalsza jej liberalizacja. Bo to, co dotychczas obserwowaliśmy, to tylko pompowanie interesu wielkich firm.

I teraz Platforma wydaje się wokół OFE głęboko podzielona. Jej zaplecze to przecież firmy publiczne i prywatne posiadające swoje akcje na giełdzie. One ustawiły się przeciw planom Tuska i grają na Schetynę jako kogoś, kto lepiej rozumie, że w sprawie OFE należy obrać kierunek liberalny. Z kolei Leszek Balcerowicz chce cięć socjalnych i broni wielkich firm giełdowych. Powstaje tu skomplikowana i mało czytelna struktura interesów, jednak niewątpliwie pewną rolę w tych roszadach odegrały także psychiczne cechy Tuska, jego niezdolność do koordynacji prac rządu, uciekanie od odpowiedzialności, niedojrzałość emocjonalna, którą było widać już wcześniej, w jego pierwszej reakcji na tragedię smoleńską. Strategia tych grup interesów jest więc taka: wygrać wybory mniejszym marginesem w stosunku do PiS i potraktować to jako okazję do pałacowego przewrotu.

Balcerowicz? Nie sądzę, jest zbyt dogmatyczny, zbyt sztywny. I zrobił wiele błędów na początku transformacji, jak np. przedwczesne wprowadzenie wewnętrznej wymienialności, co przy sztywnym kursie dolar–złoty doprowadziło do uzależnienia od importu i wycięcia dużej części krajowej produkcji.

Tak, angażuje ludzi z dawnej UW, którzy nie znaleźli miejsca w polityce, bo zostali odrzuceni przez wyborców. Wrażliwość społeczna to jednak nie to samo, co kompetencje. Nie sądzę więc, żeby z tym wszystkim byli wiarygodnym otoczeniem głowy państwa. Sądzę, że Komorowski nie jest silnym ośrodkiem intelektualnym, ośrodkiem władzy. Wprawdzie umocowanie prezydentury w Polsce jest na tyle silne, że daje Komorowskiemu wysokie uprawnienia, ale pozostaje kwestia osobowości. Będzie raczej języczkiem u wagi, który może się do decyzji przyczyniać, ale sam nie będzie ich reżyserem.

W grupie krajów strefy euro powstał pakt o konkurencyjności, rodzaj rządu ds. gospodarczych, co już wywołało wewnętrzne opory niektórych państw tego kręgu. Ale istnieje także drugi wymiar – wojskowy. Nastąpiło tu duże zbliżenie Francji i Wielkiej Brytanii, widać, że te dwa kraje formułują własną politykę, choćby w sprawie Libii, w sposób bardziej wyrazisty niż pozostałe. Inną niż NATO, niż pani komisarz Catherine Ashton. Oznacza to nie tylko współpracę wojskową, ale także przemysłów zbrojeniowych – a pamiętajmy, że w tej chwili przemysły zbrojeniowe to nośniki nowych technologii. W Stanach Zjednoczonych rząd wymusza na przemyśle zbrojeniowym wykorzystywanie najnowszych technologii tzw. podwójnego zastosowania, które stają się impulsem rozwojowym gospodarki. Tak więc Wielka Brytania jest wciągana przez nowe centrum Unii, także poprzez szeroką współpracę przemysłów zbrojeniowych, w stronę innowacyjności. My nie mamy szans. Z tą naszą coraz krótszą perspektywą myślową, chowaniem problemów (jak się to robiło z
długiem publicznym), rezygnacją z innowacyjnej polityki rozwojowej przegrywamy podwójnie: z własnymi problemami wewnętrznymi i wobec innowacyjnej strategii grupy euro.

Dziś obserwujemy w Unii w sferze wartości bardzo ciekawy proces. Wydaje się, że jej model z epoki traktatu lizbońskiego przemija. Wtedy uzgodniono, że przestrzeń unijna jest dość szeroka, aby absorbować kolejne systemy wartości, a traktat dostarczy instrumentów do budowania przez państwa swojej kombinacji norm w ramach warunków brzegowych. W tej chwili dostrzega się, że świat islamski, który Zachód widział w kategoriach prostej asymilacji do własnych standardów, chce kontaktować się z nami, zachowując swoją tożsamość. Na niedawnej konferencji w Maroku usłyszałam, że oni widzą Polskę – która także próbuje zachować swoją tradycję, tożsamość prawną, inny porządek wartości – jako kraj związany z inną ścieżką intelektualną niż Zachód, z kręgiem realizmu tomistycznego. Dziś nawet pooświeceniowa Francja dostrzegła – przywołam ciekawą wypowiedź prezydenta Sarkozy’ego na temat beatyfikacji Jana Pawła II – że musi zrobić krok dalej i zrozumieć sposób funkcjonowania społeczeństw, w których istnieje fenomen myślenia
poprzez wiarę.

W każdym razie w tej chwili następuje przewartościowanie Unii w bardzo wielu wymiarach.

Brak procedur i obyczajów demokratycznych jest w Polsce poważnym problemem. Bo u nas demokracja została zredukowana do aktu wyborczego, który, co gorsza, odbywa się w atmosferze delegitymizowania opozycji. Jeżeli niemal połowa wyborców Platformy popiera ją dlatego, że „nie chce dopuścić do władzy PiS” (metodą premiera Tuska było wzmaganie tego strachu w sposób zupełnie irracjonalny, a media ten lęk ze względu na własne interesy potęgowały), to co można powiedzieć dobrego o polskiej demokracji? Jeżeli próbuje się delegitymizować konstytucyjną opozycję, sugerując, że należy ją zniszczyć, to jest to oczywiście głęboko niedemokratyczne! Obok zainstalowania demokracji przez prawo wyborcze, prawo istnienia opozycji, jest coś takiego jak konsolidacja demokracji, czyli możliwość wyrażania innych poglądów, niż wyznaje partia rządząca. A w tej chwili Platforma w głosowaniu w sprawie OFE wprowadza dyscyplinę partyjną, zamykając usta nawet opozycji wewnętrznej! To pokazuje, jak bardzo oligarchiczny model ugrupowania
reprezentuje PO. Ponadto zamyka się szanse działania poważniejszych ośrodków myśli, mówię o tych wszystkich prawicowych czy centrowych periodykach jak „Fronda” czy krakowskie „Pressje”. Za rządów Platformy stworzono instytuty w różnych dziedzinach: audiowizualnych, filmowych, literackich, które – jak w komunizmie – stanowią mechanizm kontroli i kooptacji środowisk inteligenckich. I przez rozdzielanie funduszy, arbitralne promowanie jednych, a wykluczanie innych, uprawia się politykę podporządkowaną interesom partii władzy.

W sytuacji kiedy strona platformerska wpycha PiS bez przerwy w reakcje emocjonalne, bardzo ważne jest zracjonalizowanie wizerunku tej partii. Warunkiem zwycięstwa jest także demokratyzacja samej partii, bo aby wypromować jakikolwiek nowy wątek, trzeba mieć wiarygodność. Należy więc pokazywać próby delegitymizowania opozycji, selektywny przekaz medialny, przekraczanie reguł demokracji. Ale także trzeba wyciągnąć rękę do młodych działaczy z PJN. Ci wszyscy młodzi uwielbiali Kaczyńskiego, programowo wciąż są bliżej PiS niż PO, ale aparat partyjny PiS, nastawiony na brak konkurencji, eliminuje ludzi, którzy mogliby wnieść nowe pomysły – choćby te, o których pani mówi, dotyczące demokracji. Ta grupa mało inspirujących klakierów powstrzymuje prezesa – który jest bardziej otwarty na zmiany niż oni – od wyciagnięcia ręki do tych młodych działaczy. A przecież widzielibyśmy to jako znak otwarcia się, zmiany formuły, demokratyzację partii.

Podjęcie programu demokratyzacji państwa jednak nie wystarczy. Niezbędna jest także wiarygodność wizerunkowa. W tej chwili widać już przesunięcia młodych ludzi z PO, tych, którzy nie mogą znieść ruchów antyliberalnych partii czy korupcyjnych skandali, w stronę PiS. Dlatego tak ważne jest, aby PiS zaczął do nich mówić: „Wróćcie, jesteście naszym kapitałem, jesteście potrzebni”.

(...)