Pierwsza rocznica śmierci Andrzeja Szczypiorskiego

Oprócz powieści i opowiadań pisał reportaże, słuchowiska radiowe i scenariusze filmowe. Wydał ponad 20 książek, które przetłumaczono na 25 języków.

Szczypiorski urodził się 1 lutego 1928 roku w Warszawie. Był żołnierzem Powstania Warszawskiego; walczył w szeregach Armii Ludowej. W latach 1944-45 był więźniem niemieckiego obozu Sachsenhausen-Oranienburg.

Po wojnie pracował jako dziennikarz radiowy w Katowicach. Potem pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru Śląskiego, a następnie pracował w służbie dyplomatycznej. Od 1968 r. Szczypiorski był w opozycji wobec PRL. Zerwał nawet kilkuletnią współpracę z warszawskim radiem, przekonany, że wszystko zmierza w kierunku faszyzującego totalitaryzmu.

Szczypiorski pełnił także funkcję przewodniczącego Rady Stowarzyszenia ZAIKS. We wrześniu 1998 roku został prezesem światowej Federacji Związków Autorów i Kompozytorów CISAC.

Jako literat Szczypiorski zadebiutował w 1955 roku zbiorem opowiadań "Ojcowie epoki", zyskując przychylną opinię recenzentów.

Temat stosunków polsko - niemieckich był jednym z najważniejszych w literackiej i publicystycznej twórczości pisarza. Poruszał go, m.in. w "Czasie przeszłym", "Godzinie zero", "Ucieczce Abla", "Za murami Sodomy", w "Mszy za miasto Arras" i wreszcie w "Początku" - powieści, która przyczyniła się do wielkiego sukcesu pisarza na świecie, zwłaszcza w Niemczech.

Szczypiorski był laureatem wielu nagród, między innymi PEN - Clubu, londyńskich "Wiadomości Literackich" i Państwowej Nagrody Republiki Austrii w dziedzinie literatury europejskiej. W 1990 roku otrzymał Nagrodę Kultury i Sztuki Katolików Niemieckich.

Pisarz zmarł 16 maja 2000 roku. (mk)