Mój wiatrak

Chciała się dowiedzieć, jak zareaguję, i jeśli liczyła na moje zakłopotanie, to miała rację. Poczułem się złapany w pułapkę, ale nie przez Monikę Olejnik, lecz przez mojego kolegę Jerzego Targalskiego.

Jurek ma prawo być święcie oburzony na bzdury, które wypisują o nim media z „Gazetą Wyborczą” na czele. Ma święte prawo odwinąć się im tak, żeby szyby z wrażenia poleciały, ale na łamach prasy. Jest dobrym obyczajem dziennikarskim, że koledzy po fachu nie ciągają się po sądach, a niemal zasadą etyczną, że się nie wsadzają do więzienia. Bardzo dobrze go rozumiem, kiedy po kolejnych publikacjach w organie Adama Michnika wzbiera w nim żółć, a nawet trafia go cholera. Sam byłem ofiarą wielu wyssanych z palca zarzutów. Niemal nie było bzdury, której na swój temat nie przeczytałbym w „Gazecie Wyborczej”.

Ostatnio publicysta tej gazety w liście do swojej redakcji zarzucił nam, że kilka lat temu zwolniliśmy jego koleżankę, bo broniła Żydów. W klasyfikacji megabzdur zdobył absolutnie pierwsze miejsce. Sprawa nadawałaby się na proces karny i cywilny. Jednak nawet wtedy nie przyszło mi do głowy, żeby podawać publicystów i naczelnego „Wyborczej” do sądu. Oczywiście nie neguję prawa do dochodzenia racji na drodze cywilnej, tylko powinna to być absolutna ostateczność. Nie powinno się jednak korzystać z drogi karnej.

Sam fakt wpisania do kodeksu karnego przepisów regulujących to, co można mówić i pisać, budzi moje zasadnicze wątpliwości. Istnieje stałe napięcie pomiędzy koniecznością obrony godności człowieka a potrzebą i prawem do wolnego słowa. Moim zdaniem w każdym wypadku tam, gdzie pojawiają się wątpliwości, powinny być one rozstrzygane na rzecz wolności słowa. Bez wolnego słowa nie ma demokracji. Bez wolnego słowa wyborcy działają na ślepo, a więc nie mogą świadomie korzystać ze swoich praw.

Niebezpieczeństw ograniczania swobodnej debaty jest bardzo wiele, szczególnie w Polsce. Ogranicza ją złe prawo, ogranicza ją też praktyka działania niektórych sądów. Ograniczają medialne i polityczne monopole, a wreszcie ogranicza skoncentrowanie biznesu po jednej stronie sceny politycznej. W tej sytuacji obrona równych praw dostępu wszystkich grup społecznych do mediów spoczywa przede wszystkim na dziennikarzach. Młodzi ludzie idący do tego zawodu mają złe wzorce. Czołowe „autorytety” w tej dziedzinie, jak Adam Michnik, podają maniakalnie do sądu dziennikarzy od lewa do prawa (szczególnie do prawa). Dlatego, drogi Jurku, daj dobry przykład i wycofaj ten pozew. Jeżeli zechcesz, odwiń się na naszych łamach. Mam nadzieję, że po tym tekście nie trafię w kajdankach do sądu. W razie czego będą siedział w dobrym, bo w Twoim towarzystwie.
Tomasz Sakiewicz