Lekarz wspinał się po balkonach do umierającego mężczyzny. Pomoc wezwała czterolatka

Rzeczywiście ta interwencja nie była standardowa. Ale jestem młodym, sprawnym człowiekiem. Miałem dobre obuwie, więc wspiąłem się bez problemu.

Tak, bo nie lekceważymy żadnego wezwania pomocy. Chociaż początkowo pomyśleliśmy, że to może być żart. Jesteśmy już przyzwyczajeni do tego, że czasem ludzie wzywają pogotowie, bo chcą komuś zrobić głupi kawał albo na złość. Na przykład dzwoni przebywający zagranicą mężczyzna i informuje, że jego partnerka pilnie potrzebuje pomocy. Jedziemy na miejsce, a tam drzwi otwiera zdrowa kobieta i tłumaczy, że to jej były partner po raz kolejny chciał jej narobić wstydu przed sąsiadami. Wczoraj wezwał policję, a dzisiaj pogotowie ratunkowe. Tym razem jednak rzeczywiście była potrzeba pomoc.

Zapukaliśmy do drzwi mieszkania. Nikt nie otwierał. Nie było słychać żadnych odgłosów. Poszliśmy do sąsiadów. Nie słyszeli niczego niepokojącego. Wezwaliśmy na pomoc strażaków, żeby sprawdzili mieszkanie od zewnątrz. Dojazd był zastawiony przez zaparkowane samochody, więc postanowiłem jeszcze sprawdzić okna mieszkania i pobiegłem na tył bloku. Okazało się, że balkon jest otwarty. Mieszkanie znajdowało się na pierwszym piętrze, a na parterze była solidna krata, po której wszedłem jak po drabinie. Ryzyko ewentualnego upadku było minimalne.

Wszedłem do dużego pokoju. Na kanapie leżał nieprzytomny mężczyzna. Zbadałem go wstępnie i udrożniłem drogi oddechowe. Następnie otworzyłem drzwi od środka, aby mogła wejść reszta mojego zespołu ze sprzętem medycznym. Dziewczynka stała cichutko w pokoju obok. Bała się otworzyć drzwi, gdy wcześniej pukaliśmy. Była pewnie nauczona, żeby nie otwierać obcym. Była bardzo wystraszona. Zaopiekowaliśmy się nią, później zajęli się nią strażacy, ponieważ musieliśmy jechać z chorym do szpitala.

Mężczyzna trafił do szpitala. Nie chcę oceniać, co by się stało, gdyby dziewczynka nie wezwała pomocy. Na szczęście ktoś ją nauczył adresu, pod którym mieszka i pokazał, jak wezwać pomoc.

Coraz częściej wiedzą, jak to robić i reagują, gdy ich bliskim dzieje się coś złego. Ratownicy medyczni z mojej stacji założyli stowarzyszenie i jeżdżą ze szkoleniami po przedszkolach i szkołach. Także młodzi ludzi wiedzą, jak się zachować i przełamują barierę strachu. Jest coraz więcej sytuacji, że jedziemy do pacjenta z nagłym zatrzymaniem krążenia na ulicy, a na miejscu ktoś uciska klatkę piersiową i prowadzi sztuczne oddychanie. W przestrzeni publicznej pojawia się również coraz więcej defibrylatorów AED. Coraz więcej Polaków wie do czego służą i jak ich użyć. Przykładowo, w mojej Zielonej Górze defibrylator AED za chwilę będzie dostępny w każdym autobusie miejskim. To bardzo pozytywne zmiany, która znacznie zwiększają szanse na przeżycie.

Niektórzy mogą powiedzieć, że niepotrzebnie się narażałem, ale ja tak nie uważam. Tutaj nie było dużego ryzyka. Kraty były solidne i szansa na upadek była minimalna. Jestem tatą trojaczków i zawsze najpierw oceniam, czy podjąć ryzyko. W domu czekają na mnie dzieci i żona. Nie wchodzę do płonących czy grożących zawaleniem budynków. W takich sytuacjach współpracujemy ze strażakami.

Jako lekarz zarabiam dobrze i nie mogę narzekać. Ratownicy medyczni to osoby z wyższym wykształceniem i mimo to zarabiają marnie. Odchodzą z zawodu albo pracują po 300-400 godzin w miesiącu w różnych miejscach, żeby utrzymać rodziny na godnym poziomie. Nie rozumiem, dlaczego rząd proponuje im pensje i dodatki niższe niż pielęgniarkom. W ratownictwie medycznym mają przecież takie same kompetencje i przewagę nad pielęgniarkami, w sytuacji gdy trzeba znieść z 4 piętra po schodach pacjenta ważącego 120 kilogramów.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl