Kim jest Antoni Macierewicz?
Antoni Macierewicz jest jedną z bardziej kontrowersyjnych postaci polskiego życia politycznego; najgłośniejsza sprawa związana z jego nazwiskiem to słynna "lista Macierewicza", którą przedstawił w Sejmie 4 czerwca 1992 r. Jako szef resortu spraw wewnętrznych podał wtedy spis domniemanych współpracowników służb specjalnych PRL figurujących w archiwach MSW.
Macierewicz urodził się 3 sierpnia 1948 r. w Warszawie. Ukończył studia na wydziale historii Uniwersytetu Warszawskiego w 1971 r. Według mediów, w młodości fascynował się Che Guevarą, ale szybko porzucił lewicowe sympatie i związał się z formacjami prawicowo- katolickimi.
Brał udział w wydarzeniach marcowych 1968 na UW. Został wtedy aresztowany i zwolniony w lipcu tego samego roku. Po tym doświadczeniu nie zaprzestał działań opozycyjnych. Był komendantem Pierwszej Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Romualda Traugutta "Czarna Jedynka" działającej przy warszawskim Liceum im. Tadeusza Rejtana oraz współzałożycielem Gromady Włóczęgów - starszoharcerskiego klubu dyskusyjno-politycznego (1969-70).
Współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników
W grudniu 1970 r. organizował oddawanie krwi dla ofiar wydarzeń na Wybrzeżu. Organizował też akcję przeciw zmianom w konstytucji PRL, mówiących o przewodniej roli PZPR i przyjaźni Polski z ZSRR. W roku 1976 przeprowadził akcję obserwacji wyborów do Sejmu PRL. Polegała ona m.in. na liczeniu osób wchodzących do lokali wyborczych, by porównać liczby z oficjalnymi wynikami podawanymi przez komisje wyborcze.
W 1976 r. organizował pomoc dla robotników w Radomiu i Ursusie, był współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników. W październiku 1976 zwolniono go z pracy. Był też współzałożycielem i redaktorem naczelnym wychodzącego od 1977 r. "Głosu" - podziemnego miesięcznika społeczno-politycznego.
Po sierpniu 1980 działał w strukturach "Solidarności" w Warszawie. Aresztowany po wprowadzeniu stanu wojennego, uciekł z więzienia, ukrywał się i prowadził działalność podziemną. Po przełomie 1989 roku był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Był jednym z założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, a od października 1989 r. - wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego ZChN.
Lista Macierewicza
Od grudnia 1991 do czerwca 1992 roku był ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego. Wykonując sejmową uchwałę lustracyjną, ogłosił listę 64 posłów, senatorów i członków rządu, których nazwiska widniały w zasobach archiwalnych MSW, m.in. znanych polityków, w tym ówczesnego prezydenta Lecha Wałęsy.
Wywołało to kryzys polityczny i doprowadziło w czerwcu 1992 do upadku rządu Olszewskiego. Macierewicz jest przekonany, że rząd padł ofiarą zamachu stanu inspirowanego przez agentów.
Z ZChN został wykluczony w lipcu 1992 r. za sposób realizacji uchwały lustracyjnej Sejmu, m.in. za umieszczenie na liście prezesa Zjednoczenia Wiesława Chrzanowskiego. Od listopada 1992 r. był prezesem władz tymczasowych Ruchu Chrześcijańsko-Narodowego "Akcja Polska", a po zjeździe tej partii w lutym 1993 r. - jej przewodniczącym. Po połączeniu z Ruchem dla Rzeczypospolitej został wiceprzewodniczącym RdR (czerwiec - październik 1993 r.).
Po utworzeniu Ruchu Odbudowy Polski w listopadzie 1995 r. był wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej ROP, a po rozłamie w tej partii w 1997 r. - prezesem Ruchu Katolicko-Narodowego. Przed wyborami w 2005 r. utworzył - wraz z Olszewskim - Ruch Patriotyczny, którego jest przewodniczącym. Partia nie weszła do parlamentu.
"Gwiazda" komisji ds. PKN Orlen
Był posłem na Sejm I kadencji (1991-1993) oraz III i IV (1997- 2001; 2001-2005). Do Sejmu IV kadencji wszedł z list LPR, był rzecznikiem prasowym klubu. Jednak ostatecznie klub LPR opuścił i we wrześniu 2002 r. utworzył Koło Katolicko-Narodowe. Był też obserwatorem w Parlamencie Europejskim od maja 2003 do lipca 2004 r.
W poprzedniej kadencji Sejmu był jednym z najaktywniejszych posłów-członków sejmowej komisji ds. PKN Orlen. Zgłosił zdanie odrębne do końcowego raportu Komisji, w którym uznał, że zatrzymanie w lutym 2002 roku przez UOP ówczesnego prezesa PKN Orlen Andrzeja Modrzejewskiego było wynikiem "realizacji planu gospodarczo-politycznego ekipy Kwaśniewskiego-Millera-Kaczmarka- Kulczyka".
Plan ten - według Macierewicza - miał zmierzać do "zawłaszczenia sektora petrochemicznego i sprzedaży go Rosji, uzależniając tym samym trwale Polskę od Rosji w sferze energetycznej".
Media spekulowały, że z powodu śledztw prowadzonych przez prokuraturę i ABW dotyczących przecieków z komisji ds. PKN Orlen, Macierewicz mógłby mieć kłopoty z dostępem do informacji niejawnych. On sam zapewnił jednak, że nie ma z tym żadnego problemu, a jego certyfikat jest ważny do listopada lub grudnia 2007 r.
Macierewicz jest właścicielem i wydawcą tygodnika "Głos", publikującego m.in. informacje o odtajnionych przez IPN dane agentów SB. Na stronie internetowej "Głosu" można znaleźć listę Macierewicza z 1992 r. i rozszerzoną wersję "Listy Wildsteina" - katalogu zasobów IPN z podaniem źródła skąd dane teczki zostały przekazane. Macierewicz często występuje na antenie Radia Maryja. Broni radia przed atakami przeciwników.
"Awanturnik"
Politycy obecnej koalicji oceniają go niejednoznacznie. Po zapowiedzi powołania Macierewicza na likwidatora WSI, wiceszef klubu PiS Tadeusz Cymański mówił, że to bardzo dobry kandydat, akceptowała go także Samoobrona. Natomiast LPR, z której to partii odszedł w 2002 r., uważa go za "awanturnika".
Przed sobotnią nominacją, prezydent Lech Kaczyński mówił, że jest "ona obciążona pewnym ryzykiem", ze względu na temperament Macierewicza. Prezydent uważa jednak, że jest to "człowiek o olbrzymich zasługach".
Szef opozycyjnej PO Donald Tusk uznał informację o możliwej nominacji Macierewicza za "szokującą". Szef klubu SLD i były minister obrony narodowej Jerzy Szmajdziński uważa, że Macierewicz nie powinien mieć nic wspólnego z działalnością służb specjalnych.