Kaplica Sykstyńska - miejsce konklawe
Konklawe, rozpoczynające się w poniedziałek, odbywa się zgodnie z tradycją w Kaplicy Sykstyńskiej Pałacu Apostolskiego - tam, "gdzie wszystko sprzyja uświadomieniu sobie obecności Boga, przed którego obliczem pewnego dnia każdy będzie musiał stanąć na sąd" - jak przypomniał papież Jan Paweł II w Konstytucji Apostolskiej "Universi Dominici Gregis" o wakacie Stolicy Apostolskiej i wyborze biskupa Rzymu.
W dniu rozpoczęcia konklawe kardynałowie wyruszają w procesji, śpiewając hymn "Veni Creator", z prośbami do Ducha Świętego, by napełnił światłem ich umysły i serca, i przechodzą do Kaplicy Sykstyńskiej - właściwego miejsca konklawe.
Symboliczny dym
Patrząc z placu św. Piotra w stronę bazyliki, po jej prawej stronie widzimy dwuspadowy dach. Właśnie pod nim mieści się Kaplica Sykstyńska Pałacu Apostolskiego. Wznoszący się znad niej dym ze spalanych kart do głosowania poinformuje zgromadzonych na placu św. Piotra o wynikach głosowania. Czarny - że nie udało się jeszcze wybrać nowego papieża, biały - że decyzja została podjęta.
Kaplicę, od początku przeznaczoną na ważniejsze uroczystości kościelne, ufundowaną przez papieża Sykstusa IV, zbudowano w latach 1475-1483 na planie prostokąta o długości 40,93 m i szerokości 13,41 m. Na wysokości 20,70 m jest przykryta sklepieniem kolebkowym z lunetami.
Freski opowiadają historię ludzkości
Ściany i sklepienie kaplicy zdobią freski. Najsłynniejsze z nich to freski sklepienia opowiadające historię ludzkości od stworzenia świata, przez grzech pierworodny aż do biblijnego potopu, malowane w latach 1508-1512 przez Michała Anioła Buonarrotiego, oraz jego późniejszy, wstrząsający Sąd Ostateczny na zachodniej ścianie ołtarzowej.
W prostokątnych polach sklepienia (od ołtarza) przedstawione są następujące sceny: oddzielenie światła od ciemności; stworzenie słońca i księżyca; słynne stworzenie Adama; stworzenie Ewy; grzech pierworodny i wypędzenie z raju; potop; synowie Noego (Cham wyśmiewa pijanego ojca, dwaj inni synowie okrywają go).
Scenom tym towarzyszą, umieszczone w bocznych polach sufitu i lunetach nad oknami, postacie starotestamentowych proroków i sybill - pogańskich prorokiń, którym od średniowiecza przypisywano natchnione wizje o treści chrześcijańskiej. W postaci proroka Jeremiasza Michał Anioł miał zostawić swój autoportret. Drugi, tragiczny, umieścił w scenie Sądu.
Ten gigantyczny fresk powstał w latach 1535-1541 na zamówienie papieża Pawła III.
Atletyczny Chrystus
W centrum kompozycji Michał Anioł przedstawił atletycznego Chrystusa - sędziego, który gestem uniesionej ku górze ręki dzieli zbawionych i potępionych. U jego boku widzimy Matkę Boską, otaczają ich święci, a nad nimi unoszą się aniołowie, dźwigający narzędzia męki pańskiej.
Po prawej stronie Chrystusa widać św. Piotra z kluczami, nieco niżej - św. Bartłomieja z nożem w ręku i własną skórą - to właśnie w niej Michał Anioł uwiecznił swoje rysy.
Poniżej grupy świętych otaczających Chrystusa aniołowie dmąc w trąby budzą umarłych na sąd. Zbawieni, pomagając sobie nawzajem, wzlatują ku niebu; potępieni, z twarzami zastygłymi w grymasie przerażenia, opadają ku piekielnej otchłani, gdzie czeka ich mitologiczny przewoźnik Charon.
Ponieważ wielka obfitość nagości w scenie Sądu Ostatecznego budziła konsternację współczesnych, w 1564 r., w rok po soborze trydenckim, Daniel da Volterra na zlecenie papieża domalował szaty nagim postaciom. Zyskał sobie tym prześmiewczy przydomek Braghettone (spodniarz). W latach 1981-1994 fresk poddano zabiegom konserwatorskim, podczas których usunięto przemalówki, zdejmując część przepasek na biodrach postaci.
