Jej wysokość Tamara

Mówią o niej „indonezyjska Cindy Crawford". Głównie za sprawą urody. Dla mieszkańców największego muzułmańskiego kraju na świecie Tamara Bleszynski jest celebrytką doskonałą. Ideałem, do którego wzdychają masy, gwiazdą serwisów plotkarskich, muzą fotografów modowych, ulubieńcem dziennikarzy.

W „Air Terjun Pengantin" („Wodospad panny młodej"), jej ostatnim pełnometrażowym filmie z 2009 r., wysokobudżetowym horrorze klasy B, jawi nam się jako trzydziestokilkuletnia kobieta o jasnej karnacji i dużych, europejskich oczach, o głowę wyższa od koleżanek z ekranu, typowych Azjatek z południowego wschodu. Piękność, owszem, ale żeby od razu numer jeden w Indonezji?

Jaka piękna

Jej droga do podboju serc Indonezyjczyków brzmi trochę jak opowieść o emigracji polskiego hydraulika do Dublina. Przynajmniej w ustach Azjatów. To opowieść o urodzie, talencie i ciężkiej pracy oraz szczęściu. Media na całym świecie kochają takie historie.

Tamara urodziła się w Bandungu na Jawie w Boże Narodzenie 1974 r. Komplet jej wszystkich imion – Tamara Natalia Christina Mayawati – doskonale ukazuje mieszankę krwi, jaka płynie w jej żyłach. Ojciec Zbigniew Bleszynski jest Polakiem, powojennym emigrantem, który w 1950 r. opuścił polski statek w Holandii, skąd trafił do Dżakarty. Tam odniósł sukces jako biznesmen z branży hotelarskiej. Z kolei matka – Farida Gasik – pochodzi z grupy etnicznej Sundajczyków, wywodzących się z zachodniej części Jawy.

Bleszynski ukończyła szkołę podstawową w Indonezji, by następnie wyjechać do Perth w Australii. Trafiła do szkoły aktorskiej, a chwilę później rozpoczęła pracę na scenie. Dorabiała w wypożyczalni rowerów, a po godzinach biegała na przesłuchania. Myślała jednak bardzo praktycznie – równocześnie kończyła szkołę ekonomiczną, co – jak się okazało – przydało się w karierze.

Jej pierwszy sukces przyszedł już po powrocie do ojczyzny. Pomogła uroda – wyróżniającą się z tłumu dziewczynę wypatrzył znany indonezyjski reżyser Subijakto Jay i od razu zaproponował jej pracę modelki. Z wybiegu na ekran telewizora było już niedaleko. Serialowy debiut – rola głównej antagonistki w telenoweli „Anakku Terlahir Kembali" („Moje dziecko odrodzone") w 1996 r. spowodował, że trudne do wymówienia nazwisko Tamary zapamiętali producenci innych tasiemców. Kolejne tytuły (jak „Wah Cantiknya!" – „Jaka piękna!", „Hikmah" – „Mądrość") tylko ugruntowały jej drogę na tron królowej telewizji.

– Indonezyjska rozrywka zawsze chętnie stawiała na piedestale urodę i cechy fizyczne osób, w żyłach których płynie mieszana krew. Takich ludzi określamy mianem „Indo" – to skrót od Indoeuropejczyków – tłumaczy Radhytia Arghawisha, redaktor plotkarskiego serwisu Cumicumi.com. – Biała skóra w połączeniu z azjatycką urodą Tamary spowodowały, że nietrudno było jej zyskać sławę aktorki i modelki oraz status celebrytki.

Coraz bielsi

– Tamara Bleszynski ma dla Indonezyjczyków egzotyczną urodę, która mieści się w kanonach tamtejszego pojmowania piękna – wtóruje Renata Lesner-Szwarc, etnolog z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, która przez kilka lat mieszkała w Indonezji. – Kultura Indonezji, podobnie jak inne kultury Azji Południowo-Wschodniej, charakteryzuje się własnymi kategoriami estetyzacji rzeczywistości. Nie możemy analizować jej poprzez pryzmat wdrukowanych w nasze głowy pojęć dotyczących piękna czy pożądanej fizyczności. Indonezyjczycy chcą być nie tylko najchudsi z chudych, ale i najbielsi z białych. Sama przebywając przez dłuższy czas w Indonezji, niejednokrotnie spotykałam się z sytuacją, kiedy moi znajomi zwracali mi uwagę na to, że zbytnio się opaliłam. Bez ceregieli mówili, że z opaloną skórą wyglądam brzydko – wspomina Lesner-Szwarc.

Rynek wybielania skóry to nie tylko indonezyjski wynalazek. Białe chcą być gwiazdy Bollywood, wietnamskie modelki, malezyjskie aktorki. Skąd wzięła się w Azji potrzeba upodobnienia do Europejczyków?

Maria Hartiningsih, redaktor indonezyjskiego dziennika „Kompas", twierdzi, że pragnienie posiadania białej skóry to pragnienie posiadania kolonialnego umysłu. W dobie kolonializmu Indonezyjczycy starali się dorównać Holendrom. Zaczęli się uczyć języka holenderskiego, nosić zachodnie rzeczy, stawali się bielsi.

– Jasna skóra oznaczała wyższą pozycję społeczną. Dążenie do białości skóry stało się obsesją – wyjaśnia Lesner-Szwarc.

Doda, ale z klasą

Zawdzięczająca europejskie rysy ojcu Tamara Bleszynski idealnie wyszła naprzeciw potrzebom indonezyjskich żurnali. Trafiła na czołówki pism modowych i korzystając z uwagi opinii publicznej – m.in. jako twarz mydła Lux, które swoje sławy wybiera bardzo uważnie i na długie lata – już w wieku 18 lat udzielała porad Indonezyjkom. „Mój styl to mój podpis. Bądź sobą, pokaż swój własny styl, swoje wewnętrzne piękno" – przekonywała z ekranów telewizorów. Po godzinach odziana w seksowny skórzany kombinezon kobiety kota uwodziła w teledysku grupy Dewa19.

Pokochali ją także zagraniczni widzowie. Indonezyjski rynek filmu i telewizji – szczególnie oper mydlanych – ma dobrą markę w sąsiednich krajach. I tak Malezyjczycy zaangażowali ją do filmu o azjatyckim superbohaterze – człowieku gekonie.

W latach 90. i na początku XXI w. Bleszynski była już celebrytką numer jeden. Za udział w reklamach płaciły jej koncerny Nivea, Samsung, Kia. Udzielała swojego wizerunku w kampaniach społecznych, a w 2005 r. wzięła udział w charytatywnym koncercie na rzecz ofiar tsunami. Jak na muzułmankę przystało, na scenie wystąpiła w hidżabie skrywającym długie włosy, prezentując się skromnie, z poszanowaniem uczuć religijnych widzów.

– W uzupełnieniu do niezwykłej urody Tamara urzeka pełnym wdzięku sposobem bycia. To zmysłowa kobieta, która wyróżnia się z tłumu także dobrym stylem. Bez tych cech nie wytrwałaby tak długo w roli ikony piękna i ambasadorki poważanej marki – mówi Radhytia Arghawisha. – Co więcej, jej ostatni film „Air Terjun Pengantin" udowodnił, że ma nie tylko piękną twarz, ale też ciekawą, egzotyczną figurę.

– Większość dziennikarzy przeprowadzających wywiady z Tamarą na temat tego filmu podkreślała, że aktorka dobrze wygląda, że schudła, że ma długie włosy. To był zresztą jej wielki come back, bo po ślubie i urodzeniu dziecka postanowiła skupić się na rodzinie – mówi Renata Lesner-Szwarc.

Bleszynski nigdy nie lubiła mówić o swoim życiu prywatnym. Ale media same wyciągają na światło dzienne cienie i blaski jej życia prywatnego. – Jest za to bardzo uważna i skryta w sprawach prywatnych, szczególnie pytana o rozwód z pochodzącym z Aceh biznesmenem Teuku Rafly Passya – mówi Radhytia Arghawisha.

Sprawa rozwodowa odbiła się głośnym echem w Indonezji głównie dlatego, że rozpad małżeństwa uważany jest w tym mocno religijnym społeczeństwie za temat tabu. Rozwód zakończył się zresztą skandalem, gdy były mąż próbował pozbawić Bleszynski praw do ich dziecka.

Gwiazda wyciągnęła wnioski z tej lekcji. Drugi ślub – z młodym aktorem kanadyjskiego pochodzenia Mikiem Lewisem – zwieńczyła skromna uroczystość tylko dla najbliższych, a zdjęcia z niej trafiły jedynie do wybranych przez parę młodą mediów. Oczywiście za sowitą opłatą.

Kuchenna rewolucja

Dziś Bleszynski sama decyduje, czym się chwalić, a co zachować dla siebie. Z fanami komunikuje się przez Twittera. Pisze po angielsku i indonezyjsku.

Nie mówi zresztą płynnie po polsku, nigdy nie odwiedziła też kraju ojca. Nie odcina się jednak od swoich korzeni. Często gości ze Zbigniewem Bleszynskim w polskiej ambasadzie w Dżakarcie.

Jej nowy pomysł na życie to podbój świata kuchni. Wraz z kilkorgiem znajomych otworzyła restaurację Negev, a na kolejnych zdjęciach publikowanych w Internecie prezentuje najwyższej jakości garnki. Czy piękność sprawdzi się także w roli azjatyckiej Magdy Gessler?

– Trudno powiedzieć, czy ma szanse odnieść sukces także na tym polu. Nie tylko zainwestowała w lokal, ale także została w nim szefem kuchni, co oznacza, że na pewno nieźle gotuje. Uroda może jej tylko pomóc – zauważa Radhytia Arghawisha. – Gwiazdy bawiące się w gastronomię to już w Indonezji pewien trend. Kto wie, może Bleszynski wkrótce dostanie własny program kulinarny w telewizji?

Adam Robiński