35. rocznica powstania Ruchu Młodej Polski - tak kiedyś wyglądała opozycja
Dzisiaj ma miejsce 35. rocznica powstania Ruchu Młodej Polski - pierwszego środowiska opozycyjnego, które wykroczyło intelektualnie poza horyzont demokratyzowania socjalizmu, odwołując się do narodowej i AK-owskiej tradycji.
Gdańsk i Wybrzeże to miejsca na mapie opozycji demokratycznej PRL łączone w powszechnym przekonaniu ze strzałami do robotników w grudniu 1970 roku, strajkiem w stoczni z sierpnia 1980 roku oraz powstaniem Solidarności. Solidarność, jako ruch społeczny, do którego należało 25 proc. społeczeństwa, czyli około 10 milionów ludzi nie wyrósł sam z siebie. Jedną z wielu organizacji, która ją poprzedzała był właśnie Ruch Młodej Polski
Ruch Młodej Polski powstał z rozłamu pomiędzy starszymi oraz młodszymi członkami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Oficjalną deklarację założycielską podpisano 18 sierpnia 1979 roku. Sygnatariuszami dokumentu było dwadzieścia pięć osób, w tym m.in.: Aleksander Hall, Arkadiusz ”Aram” Rybicki, Dariusz Kobzdej, czy Grzegorz Grzelak.
Środowisko członków RMP uformowało się w latach 1968-1975 działając początkowo w gdańskich liceach, a później w Duszpasterstwach Akademickich w Gdańsku. Po Wydarzeniach Czerwcowych w 1976 r. środowisko włączyło się w działalność opozycji demokratycznej organizując pomoc dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa, kolportując materiały Komitetu Obrony Robotników, a od marca 1977 działając w ramach Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Organizacja odwoływała się do tradycji przedwojennej narodowej demokracji, odżegnując się od antysemityzmu. Jednocześnie nawiązywała do etosu Armii Krajowej.
Ruch wydawał swój periodyk „Bratniak”, który był kolportowany w tzw. drugim obiegu, a więc poza kontrolą cenzury. W latach 1977-1980 RMP poza wydawaniem własnego pisma organizował kółka samokształceniowe dla młodzieży licealnej i akademickiej, gdzie w czasie tajnych spotkań przedstawiano niezafałszowany obraz historii Polski, mówiąc między innymi prawdę o Katyniu. Wspólnie organizowano potajemnie też obchody "źle widzianych" w PRL świąt takich jak Cud nad Wisłą oraz Dzień Niepodległości.
Organizacja nie była wyjątkowo liczna i składała się z nie więcej niż dwustu członków. Po roku 1980 niektórzy jej członkowie weszli w skład kierownictwa „Solidarności”. W efekcie wprowadzeniu stanu wojennego kontynuowano działalność antyreżimową, oddając do dyspozycji podziemnej „Solidarności” cały swój potencjał wydawniczy. Po 1989 członkowie RMP nie stworzyli jednego wspólnego środowiska, natomiast wielu jego członków było aktywnych w polskiej polityce w ramach nowo powstałych ugrupowań.
