14. Warszawskie Targi Sztuki w Zamku Królewskiego w Warszawie

Sztuka Jacka Malczewskiego była doceniana i nagradzana przez współczesnych m.in. na wystawach w Monachium (1892), Berlinie (1891) i Paryżu (1900). W 2013 roku jego dzieło „Polski Hektor" z 1913 roku zostało sprzedane za 2,99 mln zł, jest to najwyższa cena jaką uzyskano w Polsce za obraz rodzimego artysty.

Jest jednym z najwybitniejszych i najbardziej uznanych artystów w historii polskiej sztuki. Czołowy symbolista, reprezentant Młodej Polski. Inspirował się przede wszystkim polską sztuką, folklorem, tradycją, w jego dziełach pojawiają się też motywy biblijne i mitologiczne. Jego twórczość koncentrowała się wokół kilku tematów, które wciąż powracały, przenikały się były to wątki patriotyczno-martyrologiczne, po śmierci ojca Juliana, który wpoił mu idee patriotyzmu i narodowego mesjanizmu pojawiał się wręcz obsesyjnie motyw śmierci. Autoportrety i portrety stanowią osobny nurt w sztuce Malczewskiego. Artysta przebierał się w różne kostiumy: wojskowy szynel, rycerską zbroję, na głowę zakładał obręcz tortownicy, elegancki kapelusz albo beret itd. Pojawiał się w otoczeniu m.in. Meduz, faunów, chimer i dziewcząt w ludowych zapaskach. Wśród setek portretów, jakie Malczewski namalował, powstały kompozycje, w których obecna w tle narracja mówi o wiele więcej o modelu niż jego wizerunek. Stworzył także cykle z
erotycznymi podtekstami oraz liczne pejzaże zdominowane przez zakola Wisły.

Jacek Malczewski najpierw jako wolny słuchacz uczęszczał do krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W 1873 roku za radą Jana Matejki - podjął regularny tok studiów, które ukończył w 1879 roku w jego klasie mistrzowskiej. Naukę pobierał też w paryskiej École des Beaux-Arts. Przez wiele lat pracował w macierzystej uczelni jako pedagog, pełnił też funkcję rektora tej uczelni ( 1912-1914). Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich (1897). Brał udział w wielu wystawach w kraju i zagranicą m.in. w Wenecji, Monachium, Berlinie, Chicago, Paryżu, Wiedniu i Londynie. Ojciec Rafała, malarza.

Andrzej Mierzejewski
Nie zależało mu na wystawach, swoje prace pokazywał bardzo rzadko. Najważniejsza solowa ekspozycja odbyła się w 1980 roku w warszawskiej Zachęcie. Jego poruszające obrazy o uniwersalnym przesłaniu mówią o sprawach najważniejszych: cierpieniu, miłości, śmierci. Wiele w jego twórczości akcentów autobiograficznych, jego biografia naznaczona jest dramatycznymi wydarzeniami: wcześnie stracił ojca, w czasie wojny aresztowany był przez NKWD. Artysta uważał, że gdy mówi o sobie, jest najbardziej wiarygodny. Stąd w jego twórczości sporo autoportretów malowanych w różnych stylistykach. Jego sztuka odzwierciedla zmienne nastoje i emocje artysty obok obrazów oddających wojenną traumę powstały także prace erotyczne oraz mówiące o pozytywnych stronach naszej egzystencji.

Andrzej Mierzejewski studiował w ASP w Warszawie w pracowni prof. Mieczysława Kotarbińskiego ( 1935-1939). Dyplom uzyskał w 1947 roku. Syn Jacka Mierzejewskiego i brat Andrzeja, obaj malarze.

Więcej informacji na: http://warszawskietargisztuki.pl