"Żywe pomniki" w 14. rocznicę śmierci Tadeusza Kantora
"Żywe pomniki" Tadeusza Kantora stanęły przed Cricoteką na ulicy Kanoniczej w Krakowie. W ten sposób aktorzy związani z artystą uczcili czternastą rocznicę śmierci twórcy Teatru Cricot 2. Otwarto też wystawę poświęconą jego najsłynniejszemu spektaklowi "Umarła klasa".
Jak co roku przed historyczną siedzibą Teatru Cricot 2 w Krakowie na charakterystycznych skrzyniach stanęły "żywe pomniki" według projektu Kantora: Jan Książek ubrany w strój Wielkiego Wędrowca z walizami w dłoniach, ze spektaklu "Kurka wodna", oraz bracia- bliźniacy Wacław i Lesław Janiccy jako dwaj chasydzi z deską ostatniego ratunku z przedstawienia "Nigdy tu już nie powrócę".
Aktorzy biorący udział w happeningu podkreślają, że pokaz "żywych pomników", który co roku organizują współpracownicy Kantora, stał się tradycyjną formą upamiętniania rocznicy śmierci tego artysty.
W Critotece została otwarta wystawa prezentująca eksponaty z najsławniejszego spektaklu Kantora "Umarła klasa" z 1975 roku. Pokazano na niej obiekty i rysunki z przedstawienia, a także słynną rzeźbę "Chłopiec w ławce z Umarłej klasy", która znajduje się też na nagrobku artysty, oraz obiekt "Klasa Szkolna-Dzieło zamknięte" (mała szkolna klasa z dwoma ławkami i tablicą w środku oglądana przez okno). Ekspozycję uzupełnia dokumentacja archiwalna: zapisy filmowe spektaklu, wypowiedzi Tadeusza Kantora, fotografie, książki, plakaty, programy i recenzje.
Spektakl "Umarła klasa" do historii teatru światowego wpisał się jako przełomowe dzieło, a rzeźba chłopca w ławce stała się emblematem - najbardziej znaną ikoną sztuki Tadeusza Kantora - przypomniała kurator wystawy Anna Halczak.
Tadeusz Kantor (1915-1990), malarz, scenograf, reżyser, autor tekstów teoretycznych na temat malarstwa i teatru, był jednym z największych twórców awangardy XX wieku. W czasie wojny założył pierwszy konspiracyjny teatr, po wojnie był współorganizatorem pierwszej w Polsce wystawy polskiej sztuki nowoczesnej.
W 1955 roku Kantor założył Teatr Cricot 2, który zyskał międzynarodową sławę. Jego najsłynniejsze spektakle to "Umarła klasa", "Wielopole, Wielopole", "Niech sczezną artyści", "Nigdy tu już nie powrócę".
